ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 497

ตอนที่497ถูกเขาหลอกใช้

ชีวภาถลึงตาใส่เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมากำบังร่างกายหล่อนคิดว่าชนุดมคงจะเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ในใจของเขาหล่อนไม่ได้มีค่าหรือสำคัญอะไรแม้แต่น้อยเมื่อคิดแบบนี้แล้วหล่อนรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ทั้งเจ็บทั้งชา

หล่อนพยายามตั้งสติน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา"ชนุดมคุณอาจจะเข้าใจอะไรผิดฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ"

ชนุดมมองหล่อนอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะถามหล่อนอย่างดูถูกว่า"นอกจากเรือนร่างของคุณแล้วเนี่ยยังมีอะไรพอจะชดใช้บ้างมั้ย"

"......"หล่อนอยากจะโต้แย้งแต่วินาทีนี้หล่อนกลับไม่รู้ว่าจะแย้งเขาอย่างไรดี

"สี่แสนถือเป็นค่าตอบแทนที่คุณอยู่เป็นเพื่อนผมในคืนนั้นถ้าคุณยังมาให้ผมเห็นอีกผมก็อย่ามาว่าผมว่าใจร้าย"ชนุดมพูดจบไม่แม้แต่ชายตามองหล่อนเขาก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที

ชีวภาไม่คิดเลยว่าท่าทางของหล่อนจะทำให้เขาโกรธขนาดนี้ต้องเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่เพิ่งจากไปเมื่อสักครู่แน่นอนน่าจะเป็นคนที่เขาชอบจึงใช้โอกาสการมาของหล่อนแสดงความในใจ

ไม่นึกเลยว่าผู้ชายที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกอย่างเขาจะมีมุมอ่อนแอแบบนี้ด้วย

"แม่เจ้าประคุณทูนหัวทำไมยังมายืนอยู่ตรงนี้อีก"ผู้จัดการผลักประตูเข้ามาทำให้หล่อนหลุดจากภวังค์เขามองแก้วเหล้าที่วางเกลื่อนกลาดอยู่บนโต๊ะก็รู้สึกปวดศีรษะขึ้นมา"คุณทำอะไรลูกค้ารึป่าวเนี่ย"

เมื่อหล่อนดึงสติกลับมาได้แล้วนั้นก็มองไปรอบๆห้องแล้วจับที่แขนของผู้จัดการพร้อมถามว่า"เขาล่ะ"

"เพิ่งจะเดินลงไปเธอทำอะไรให้เขาโกรธหรือเปล่า"

หล่อนไม่ฟังให้เขาพูดจบก่อนก็รีบคว้าสัญญากู้ยืมเงินแล้วพุ่งตัวออกไปทันทีเพียงแค่อึดใจเดียวก็ลงมาถึงที่จอดรถชั้นล่างมองออกไปก็เห็นชายร่างสูงใหญ่เดินอยู่ท่ามกลางบอดี้การ์ดมุ่งหน้าไปที่รถของเขา

บริเวณลานจอดรดไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่นักเป็นลานจอดรถข้างประตูทางเข้าของผับในขณะที่ชีวภาเตรียมที่จะวิ่งตามเขาไปนั้นอยู่ๆก็มีแสงสว่างจุดเล็กๆบริเวณเนคไทหากไม่สังเกตจะไม่มีทางมองเห็นได้เลย

ชีวภารู้ดีว่าสิ่งนั้นคืออะไรหล่อนมักจะเห็นสิ่งนี้บ่อยๆในภาพยนตร์สิ่งที่ทำให้คนหวาดกลัว

หล่อนไม่ทันจะได้คิดไตร่ตรองอะไรก็รีบตะโกนออกไปทันทีว่า"คุณชนุดมระวัง"

เสียงตะโกนของหญิงสาวทำลายความเงียบลงชนุดมชะงักไปนิดก่อนที่จะตั้งสติแล้วเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้าย

"ปัง"เสียงดังขึ้นที่ประตูรถข้างตัวเขาวัตถุโลหะกลมมนมีเงินฝังเข้าไปในประตูสิ่งนี้อาจทำให้คนที่เห็นหวาดกลัวจนตัวสั่น

เขาหลบได้ทัน

ชีวภาถอนหายใจออกมาหลับตาลงแล้วใช้มือลูบที่หน้าอกเดินไปทางชนุดม"ตกใจหมดเลยโชคดีนะที่เห็นทัน"

"ปัง"เสียงวัตถุบางอย่างทะลุผ่านเลือดเนื้อที่มีชีวิต

ขาของหล่อนหยุดชะงักไม่อันที่จริงแล้วหล่อนหยุดเพราะความเจ็บปวดที่พลุ่งพล่านความรู้สึกเหมือนหัวไหล่ซ้ายได้รับแรงปะทะมหาศาลทำให้รั้งไปทางด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆรู้สึกชาหล่อนสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดจากรอยแยกของผิวหนัง

ชีวภาก้มไปมองที่หัวไหล่ซ้ายบนเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือดสีแดงแม้แต่ลมหายใจก็คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

ร่างกายและเรี่ยวแรงต่างถดถอยไปตามความเจ็บปวดและบาดแผลขาอ่อนแรงดวงตาค่อยๆมองลงต่ำไปที่พื้นก่อนที่ตาหล่อนจะปิดลงเตรียมต้อนรับกับพื้นปูนเบื้องล่างทันทีนั้นเองที่มีอ้อมกอดอันแข็งแรงเข้ามารองรับร่างของหล่อนเอาไว้

"ชีวภา"

เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยชื่อของหล่อนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเจือความร้อนรน

ชีวภาพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีลืมตาขึ้นปรากฏให้เห็นดวงตาสีดำที่มีหลากหลายอารมณ์ทับซ้อนกันอยู่หล่อนยังไม่ทันจะได้พินิจพิจารณาอะไรก็หมดสติไปเสียก่อน