ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 499

ตอนที่499ง้อภรรยา

หลังจากที่hawkจากไปนัชชายังคงนึกถึงใบหน้าแบบชาวต่างชาติของเขาตลอดปกติหล่อนจะไม่ค่อยนึกถึงใครซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้บ่อยๆหรือจะเป็นเพราะพรหมลิขิต

ไม่ใช่เพราะเขารูปร่างหน้าตาหล่อเหลาแต่เป็นเพราะเขามีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมือนกับคนทั่วไปซึ่งความรู้สึกแบบนี้หล่อนเคยรู้สึกกับผู้ชายสองคนมาก่อนคนแรกเตชิตคนที่สองชนุดมและเขาเป็นคนที่สาม

นัชชาตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนจนไม่รู้สึกตัวเลยว่าเตชิตมาตั้งแต่เมื่อไหร่ชายหนุ่มยืนอยู่ด้านข้างหล่อนมาพักใหญ่แล้วจนติณณาทนไม่ไหวจิ้มไปที่แขนของหล่อน"พี่นัชชาคุณเตชิตมาแล้ว"

หล่อนจึงได้หลุดจากภวังค์พอเงยหน้าขึ้นมองก็สบเข้ากับดวงตาของชายหนุ่มพอดี"เสร็จธุระแล้วเหรอคะ"

"อืม"เขาคว้ามือเล็กๆนุ่มๆของหล่อนมากุมไว้แล้วคลึงเบาๆ"คิดอะไรอยู่ทำไมถึงใจลอยขนาดนี้"

นัชชาส่ายศีรษะ"ไม่มีอะไรค่ะอาจจะเพราะเหนื่อยเกินไป"

"พี่นัชชารีบกลับไปเถอะวันนี้ลูกค้าเยอะรีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะค่ะ"ติณณาไหวพริบดีรีบดึงกระดาษในมือของหล่อนมา

เตชินมองหญิงสาว"ฝากด้วยนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะมันเป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำอยู่แล้วค่ะ"

หลังจากที่ทั้งสองออกจากร้านก็เป็นเวลาค่ำมากแล้วเขายังไม่ทานข้าวหลังจากถามความเห็นของนัชชาแล้วพวกเขาก็ตกลงไปทานอาหารที่ร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง

"ชุดเจ้าสาวคุณให้ชนัยไปเอาแล้วเหรอ"

นัชชาเงยหน้าขึ้นจากเมนู"ใช่ค่ะก็คุณไม่ว่างนี่คะ"

พูดถึงเรื่องชุดเจ้าสาวขึ้นมาหล่อนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจตอนแรกตกลงกันอย่างดีว่าจะไปรับชุดด้วยกันพอถึงเวลาเขาก็ไปไม่ได้ถึงแม้จะเป็นงานที่บริษัทก็เถอะแต่ว่าเรื่องชุดแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเอาจริงหล่อนก็ผิดหวังไม่น้อย

เตชิตฟังน้ำเสียงของหล่อนออกว่าเจือความไม่พอใจเขาอยู่ทั้งเพราะมีโต๊ะอาหารกั้นกลางระหว่างเขาและหล่อนบวกกับอยู่นอกบ้านชายหนุ่มหน้าบางไม่รู้จะง้อหล่อนอย่างไรคิดไปคิดมาจึงได้แต่ถามออกไปทื่อๆว่า"ไม่ได้ไปเอาชุดกับคุณคุณโกรธเหรอ"

นัชชารู้สึกจุกที่อกหนังตาถลกขึ้นมาถลึงตาใส่เขาไม่พูดไม่จาอะไรสั่งอาหารเสร็จก็ส่งเมนูคืนให้พนักงานพอพนักงานออกไปหล่อนก็เทน้ำดื่มด้วยตนเอง

"ทำไมคุณไม่พูดล่ะ"

จะให้หล่อนพูดอะไรล่ะก็หล่อนกำลังโมโหอยู่

เตชิตเห็นหล่อนเบนหน้าหนีไม่ยอมมองเขาก็รับรู้ได้เลยว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วเขาจึงรีบย้ายที่นั่งมานั่งข้างๆหล่อน"ห้องประชุมวันนี้เกิดปัญหากะทันหันพอดีมันเป็นเรื่องด่วนมากผมทิ้งไปไม่ได้จริงๆ"

นัชชาเองทำไมจะไม่รู้ถึงสภาวะสำคัญเร่งด่วนนี้

เมื่อก่อนหล่อนก็เคยเป็นทนายมาถึง6ปีแต่เพราะหล่อนเป็นผู้หญิงนี่นาถึงแม้ว่าจะรู้ว่าความเป็นจริงเป็นอย่างไรแต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจ"คุณเคยบอกว่าฉันสำคัญกว่างานแต่พอเวลาทำงานขึ้นมาจริงๆคุณก็ลืมไปหมดทุกอย่าง"

"แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเองนะคราวหน้าจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"ชายหนุ่มทำเสียงอ้อนวอนขอความเห็นใจหญิงสาวถ้าหากคนอื่นมาเห็นเขาในสภาพนี้คงจะตกใจจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า

นัชชาเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบต่อปากต่อคำให้ยืดเยื้อหล่อนวางแก้วน้ำในมือลงแล้วกระพริบตาถี่ใส่เขาพร้อมพูดว่า"ถ้างั้นคุณต้องชดเชยให้ฉัน"

"ได้"

"คุณว่ามาเลย"

หล่อนจะขออะไรเขาไม่กลัวกลัวแค่หล่อนจะไม่ขออะไรทั้งนั้น

นัชชารีบตอบออกมาโดยไม่ต้องคิดเลยว่า"ต้นเดือนหน้าฉันต้องไปทำงานที่เมืองYสองวันคุณต้องไปเป็นเพื่อนฉัน"

เมืองYเป็นเมืองชายทะเลอยู่ทางภาคใต้ตอนนี้คือช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะไปเที่ยวที่เป็นช่วงคาบเกี่ยวระหว่างใบไม้ร่วงและฤดูหนาวอากาศที่นั่นจะอบอุ่นกว่าที่เมืองJนิดหน่อยได้อาศัยช่วงที่ไปทำงานเที่ยวพักผ่อนไปในตัว

"เดือนหน้าช่วงไหน"เตชิตถาม

"น่าจะวันที่1-2"