ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 52

ตอนที่ 52 ความห่วงใยที่ไม่ชัดเจน

ในตอนนี้ เตชิตอยู่ที่อพาร์เมนต์สุดหรูที่ตั้งอยู่ข้างบริษัท พึ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ได้รับโทรศัทพ์จากธนัท

คิ้วของเขาขมวดแปลกใจเล็กน้อย“นายพูดว่าใครนะ？”

ธนัทพูดยั่วยวนเขา“ก็นัชชาไง ทำไมฟังแล้วรู้สึกว่าแอบซ่อนสาวไปไม่น้อยนะ”

เตชิตไม่มีอารมณ์มาเล่น ถือโทรศัพท์เดินไปที่เครื่องทำน้ำรองแก้วเครื่องรินน้ำฟองออกมา ของเหลวที่กระตุ้นลำคอชั่วขณะ เขาก็พูดว่า

“ฉันไม่ไปนายก็จัดการไปแล้วกัน。”

“เฮ้อคนของนายฉันจะจัดการได้ยังไงหล่ะฉันเห็นเธอดื่มไปไม่น้อยเลยนะคาดว่าน่าจะดื่มไปเยอะพอสมควรเลยนะ นายไม่กลัวว่าระหว่างฉันจะคิดไม่ดีไม่ร้ายหรอ”แม้ว่าธนัทจะไม่ได้ชอบนัชชาเป็นพิเศษแต่เรื่องของความรู้สึกเดิมที่แล้วก็เป็นเรื่องของคนสองคนถึงเตซิตจะชอบความคิดของเขาแต่นั่นก็ไม่ได้สำคัญแล้ว

ความตั้งใจแต่เดิมแล้ว เขาก็ยังหวังว่าเตชิตจะมา ถึงอย่างไรก็ตามสองวันนี้ที่เขาทะเลาะกับนัชชาคนที่เจอกับความหายนะก็ไม่ใช่เขา ไม่มีอะไรทำก็ให้เขาเข้าประชุมทำงานนอกสถานที่ไปคบค้าสมาคมกับลูกค้าทำให้เหมือนกับคนบ้างาน

การมีความรักก็เป็นประโยชน์ต่อเขา ทำให้หันเหความสนใจ

เตชิตท่าทางที่กำลังจะวางโทรศัพท์“นายกล้า？”

ธนัทก็หัวเราะขึ้น “ในเมื่อนายเป็นห่วงเขาทำไมไม่มาดูเองหล่ะทำแบบนั้นไม่เหนื่อยหรอ……ฮัลโหลฮัลโหล？”

ยังพูดไม่ทันจบ โทรศัพท์ก็ถูกวางสายไป ธนัทนำโทรศัพท์ออกจากหูแล้วมองดูจอโทรศัพท์“เยือกเย็น。”

นัชชากับเตชิตทั้งสองบ้านนี้อยู่คนคนละทิศทาง เตนัทลอว์เฟิร์มอยู่ที่ตะวันออกสุด อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมากไม่ค่อยสะดวกเท่าที่ควร ธนัทคำนวณแล้วก็คิดว่าจะไปส่งเธอก่อน มิเช่นนั้นก็ยังต้องขับกลับไปกลับมา

“คุณธนัทขอบคุณมากเลยนะคะ。”ในขณะทางอาการเมาของนัชชาก็เริ่มหายไปก็รู้สึกตัวขึ้นมานิดหน่อยรู้สึกเกรงใจก็กล่าวคำขอบคุณธนัท。

“ไม่เป็นไรครับ。”ประจวบเหมาะขับทันไฟแดงทางแยกพอดีธนัทขับรถมาอยู่ใต้ไฟจราจรเขาหันหัวไปทางเธอช่วงนึง“คุณกับเตชิตช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นหรอครับ？”

“เอ่อ……”นัชชารู้สึกสับสนและมองไปที่ธนัทไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดีความสัมพันธ์ของเธอและเตชิตเหมือนกับว่าไม่ใช่เรื่องที่สามารถพูดคุยกับพวกเพื่อนสนิทได้。

ธนัทมองหน้าเธอที่เต็มไปด้วยความสับสนก็ส่ายหัวไปมาอย่างจนปัญญา “ถ้ารู้สึกว่าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรถึงเตชิตเขาจะดูเป็นคนที่เย็นชาแต่แท้ที่จริงแล้วเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญต่อความรู้สึกเมื่อคุณเข้าใจมากขึ้นเดี๋ยวคุณก็รู้เอง。”

นัชชาไม่เข้าใจว่าทำไมธนัทต้องพูดกับเธอเรื่องนี้ เธอทำได้เพียงคล้อยตามและพยักหัว“โอเคค่ะ。”

รถขับถึงเตนัทลอว์เฟิร์มก็เกินเวลาเที่ยงคืนไปแล้ว นัชชาลงจากรถก็ไม่ลืมที่จะกำชับธนัทให้ส่งจินต์ถึงบ้าน

“คุณธนัทคะจริงๆแล้วเพื่อนของฉันเป็นแฟนคลับน้อยๆของคุณนะคะเขารู้สึกเคารพนับถือคุณมากเลยนะคะ。”คำพูดพวกนี้นัชชาไม่ได้พูดโกหกก่อนหน้านี้จินต์เลื่อมใสศรัทธาเขาจริงๆ。

ธนัทนึกถึงตอนที่จินต์ตะโกนเรียกตัวเองว่า อ่อนแอ แบบนั้นก็ไม่ได้จริงใจ แวบมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่กำลังนอนอย่างสบายอยู่ที่เบาะหลัง“ไม่ต้องเป็นห่วงครับผมไม่ทิ้งเธอไว้กลางทางแน่นอนคุณรีบเข้าไปเถอะครับ。”

นัชชากล่าวขอบคุณอีกครั้ง ครั้งนี้ก็ได้หันตัวเดินไปทางประตูทางเข้า。

แสงในยามราตรีไฟข้างทางที่มืดสลัวลมเย็นพัดผ่าน กิ่งของต้นไม้ที่แกว่งไปมา นัชชาอดไม่ได้ที่จะเอาเสื้อผ้าห่อปิดคลุมตัวไว้ ยืนแอบอยู่ที่ประตูแล้วใช้เท้าเปิดประตูหัวไม่หันกลับแล้วแอบย่องเข้าไป

และใต้ต้นไม้หนึ่งที่ไม่ไกลจากประตูมากนัก มีรถเบนซ์จอดอยู่อย่างเงียบๆ ไฟของรถก็ปิดหมด นี่ถ้าไม่ได้ลดกระจกลง คงคิดว่าในรถนั้นไม่มีใครอยู่

ที่พื้นข้างล่างนอกรถก็ยังคงหลงเหลือเศษหัวของบุหรี่ตกไว้และก็ไม่รู้ว่าบุคคลนี้มานานแค่ไหนและรอนานแค่ไหนแล้วมองดูไฟที่คฤหาสน์ทั้งเปิดและจนดับไปจากนั้นรถก็ค่อยขับออกไป

……

นัชชาเมาหนักมาก เมาค้างจนส่งผลทำให้วันที่สองก็ยังคงไม่ตื่น ลืมตาตื่นก็ปาเข้าไปแปดโมงเช้าแล้ว ตอนแปดโมงครึ่งเธอก็ต้องไปทำงานแล้ว

……

กินข้าวไม่ทัน ทั้งเสื้อผ้าก็ไม่มีเวลาที่จะเปลี่ยน ล้างหน้าล้างตาอย่างรีบร้อนออกไป แต่ถึงยังไงเรียกรถไปบริษัทกว่าจะถึงก็เกือบๆเก้าโมงเข้าไปแล้ว