ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 53

ตอนที่53 ความตำหนิกับความน้อยใจ

นัชชาตะลึง นภันต์ให้เธอไปช่วยเอาเอกสารเมื่อไหน......

แต่เสี้ยววินาทีต่อมา เธอก็เข้าใจทันที นี่เขากำลังช่วยเธออยู่

นัชชาถอนหายใจ “ขอโทษที่ให้ทุกคนรอนานค่ะ”

ในฐานะทนายความระดับทองในเตนัทลอว์เฟิร์ม นภันต์ได้บอกไปแล้ว คนอื่นก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เวทิดามีแต่แสร้งทำเป็นใจกว้างเร่งให้เธอรีบเข้ามานั่ง

นัชชานั่งลงก็หันไปมองนภันต์ด้วยความขอบคุณ แต่เขากลับไม่แสดงสีหน้าอะไร แถมยังเขม็งเธอด้วยสายตาเย็นชา แล้วเริ่มก้มหน้าไปอ่านเอกสารบนโต๊ะ

การอินเทอระหว่างสองคนนี้ไม่ได้พ้นสายตาของเตชิต บนหน้าที่มืดครึ้มของเขาราวกับเมฆมืดบนฟ้า แม้ตรัณที่นั่งข้างๆก็ได้รู้สึกถึง

แต่ไม่ว่ายังไง การประเมินก็ได้ดำเนินต่อไปได้ราบรื่น พนักงานใหม่ของกลุ่มอื่นไปรายงานตามคิว แต่พอถึงปวิมลกับนัชชา ปวิมลก็เสนอว่าเธอไปเป็นคนแรก บอกว่าจะให้เวลาให้นัชชาไปเตรียมตัว

เดิมนัชชายังไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจะใจดีขึ้น พอวานของเธอปรากฏในเครื่องฉาย เธอถึงเข้าใจว่าทำไมปวิมลเสนอขึ้นไปเป็นคนแรก

นอกจากคดีที่ต่างรับผิดชอบกันไม่เหมือนกัน งานส่วนอื่นเหมือนของเธอหมด แม้ความรู้สึกตอนท้ายก็ไม่ต่างกับของเธอเลย

นัชชามองดูเธอค่อยรายงานบนเวธี ตัวของเธอค่อยเย็นลง เธอมองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของปวิมล เหมือนคนนั้นก็ได้รู้สึกถึง แล้วหันมามองเธอเช่นกัน

สายสองคู่ชนกัน นัชชาได้เห็นความท้าทายและความเยาะเย้ยในสายตาของเธอ

ปวิมลขโมยPPTของเธอไป

การรายงานครึ่งชั่วโมงเสร็จสิ้น ในห้องประชุมมีเสียงปรบมือดังขึ้น แขนสองข้างของนัชชากับหนักแน่นจนยกไม่ขึ้น การกระทำของเธอในสายตาคนอื่นกลับเป็นการตระหนี่

“คนต่อไป นัชชา”

นัชชาได้ยินมีคนเรียกชื่อของเธอ แต่สิ่งรอบๆกลับเหมือนหายไป เธอกำดิสก์ Uในมือแน่ๆ ฝ่ามือมีเหงื่อเย็นออกมาทันที เธอยังคงนั่งบนที่นั่งเธอไม่ได้ขยับ

“นัชชา ถึงเธอแล้ว”นภันต์ขมวดคิ้ว แล้วเตือนเธอด้วยเสียงเบาๆ

นัชชามองไปยังเขา น้ำเสียงแหบแห้ง“ฉัน.....”

เห็นเธอมีท่าทางผิดปกติ นภันต์ได้ปรากฏความผิดปกติของเธอทันที“เป็นอะไร”

ไม่รอให้เธอตอบ ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่นั่งหลักก็เอ่ยปากขึ้น“ถ้าไม่กล้าขึ้นมาก็ถือว่าสระสิทธิ์”

เธอไม่มีทางเลือกแล้ว เดินขึ้นบนเวทีรายงาน แล้วนำดิสก์ Uให้พนักงานฉายข้างๆ แล้วPPTของเธอปรากฏออกมา เธอได้ยินเสียงกระซิบของคนอื่น

นัชชามองไปยังปวิมล เธอหัวเราะอยู่ รอยยิ้มที่ไม่ปิดบังและเยาะเย้ยแบบนั้นทำให้สติที่เหลือเส้นสุดท้ายของเธอหักไป

เธอบังคับให้ตนเองสงบลง และเริ่มรายงานด้วยสีหน้าปกติ ยังไม่กล่าวหน้าที่หนึ่งเสร็จก็โดนเรียกให้หยุด

“เนื้อหาในPPTของคุณเหมือนของปวิมล ถ้าเนื้อหาข้างหลังก็เหมือนกัน งั้นก็ไม่ต้องพูดซ้ำอีกครั้ง”

นัชชาสูบหายใจเข้าลึกๆ สายตามั่นคงและจริงจัง“เนื้อหาในPPTของเราเหมือน แต่ก็ไม่เหมือนกัน”

“หมายความว่ายังไง”