ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 522

ตอนที่522ใช่เขามาแล้วรึเปล่า

“เพราะคำพูดประโยคนี้เมื่อภารกิจทั้งหมดดำเนินไปผมก็บังคับตัวเองให้พุ่งไปข้างหน้าบังคับตัวไม่ให้สนใจความเป็นความตายของตัวเองปรากฎว่าผมประสบความสำเร็จหลังจากนั้นอุปสรรคในใจของผมได้ถูกทำลายหายไปแต่ว่าเขา….”

หัวหน้าหน่วยยกมือขึ้นแล้วสูดเข้าไปอีกคำหนึ่งไม่รู้เพราะเขาสูดลึกเกินไปหรือว่าเพราะสำลักจู่ๆเขาก็ไอออกมาแผ่นหลังที่แข็งแกร่งพิงไปที่ขอบโต๊ะยักไหล่ขึ้นสองครั้งเสียงหายไปเป็นเวลานาน“ไม่ได้กลับมา”

เตชิตฟังออกว่าเสียงนั้นสั่นเล็กน้อยได้ยินเสียงหัวใจของชายที่เป็นหัวเรือใหญ่เขาไม่รู้วิธีที่จะปลอบโยนทุกคนมีหน้าที่ที่จะอยู่รอดบนโลกใบนี้

ความสงบสุขและความเจริญอยู่ที่ไหนเมื่ออยู่ในพื้นที่ที่มองไม่เห็นคนเหล่านี้ใช้ชีวิตเพื่อดูแลผืนแผ่นดินที่บริสุทธิ์เหล่านี้เอาไว้

“ถ้าหากว่าเขาสามารถมองเห็นคุณในวันนี้ได้ก็คงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง”เตชิตไม่ค่อยปลอบใจใครสักเท่าไรสำหรับเขาการปลอบใจเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์แต่ในขณะนี้เขาทดไม่ได้ที่เห็นชายคนนี้รู้สึกหดหู่

หัวหน้าหน่วยพยายามสะกดอารมณ์ของเขาไว้อย่างรวดเร็วเมื่อคิดถึงHawkเขาก็กัดฟันขึ้นมา“คุณวางใจเถอะผมสัญญากับคุณจะต้องช่วยภรรยาของคุณออกมาแน่นอน”

“ความจริงแล้วเธอยังไม่ใช่ภรรยาของผมเรายังไม่ได้จัดงานแต่งงาน”คิดถึงเด็กน้อยและรอยยิ้มของผู้หญิงที่แสนหวานมุมของหัวใจก็จมดิ่งลง“รอให้เธอกลับมาก่อนผมจะรีบจัดงานแต่งในทันที”

ไม่มีใครรู้วันคืนที่นัชชาหายตัวไปเขาทรมารสักเพียงใดความเจ็บปวดความวิตกกังวลความหึงหวงและความสำนึกเสียใจทำไมถึงไม่ดูแลเธอให้ดีทำไมตอนนี้ถึงเพิ่งจะเริ่มมาเสียใจถึงสิ่งต่างๆที่ไม่ได้มอบให้กับเธอ

การเตรียมงานแต่งงานของพวกเขาถึงขั้นตอนสุดท้ายแค่รอให้เธอกลับมาเขาต้องการมอบงานแต่งงานที่สวยที่สุดในโลกแก่เธอ

หลายวันมานี้นี่เป็นครั้งที่หัวหน้าหน่วยได้เห็นความอ่อนโยนในสายตาเตชิตต่อหน้าคนอื่นเขาเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บส่วนมากจะสงบนิ่งจนบางครั้งดูเหมือนว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะไม่จะไม่เสียการควบคุมตนทุกคนกลัวเขาอยู่สามส่วนแม้แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้กล้าหาญก็ยังรู้สึกอิจฉาพวกเขาคิดว่าเขามีความเยือกเย็นอยู่ในกระดูกไม่เคยคาดคิดว่าภายใต้ใบหน้าที่ไม่แยแสใครนี้ซ่อนไว้ซึ่งหัวใจที่ร้อนระอุ

หัวหน้าหน่วยยิ้มเบาๆภายใต้บรรยากาศที่เงียบงัน“ผมจะรอการ์ดเชิญจากคุณทั้งคู่”

ในคำพูดนี้ไม่ต้องอธิบายอะไรมากการกระทำนี้เป็นคำเชื่อมั่นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่และตนเองก็จะมีชีวิตรอดกลับมา

หัวใจของเตชิตซาบซึ้งเมื่อเห็นเขาลุกขึ้นยืนเขาก็ลุกตามเขายื่นมือออกไปจับชายคนนั้นเอาไว้แน่นมืออันแข็งแกร่งทั้งคู่ออกแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยและมองไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายเขาโค้งคำนับอยู่ในใจ“แน่นอน”

…

เมื่อนัชชาตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นเกือบจะถึงเวลาทานข้างกลางวันแล้วเธอนอนหลับไม่สนิทไม่รู้ทำไมหลับๆตื่นๆอยู่เสมอหลังจากที่ลุกขึ้นล้างหน้าก็มีคนส่งอาหารกลางวันมาให้วันนี้ไม่ใช่กะหล่ำปลีแต่เป็นผักใบเขียวชนิดหนึ่งเธอไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไรคาดว่าน่าจะเป็นอาหารท้องถิ่นของคนที่นี่

หลับหูหลับตากินไปสองคำไม่เห็นเงาร่างของHawkเธอนั่งอยู่ที่หน้าต่างและมองออกไปเมื่อยู่ในป่าหลายวันเกือบทำให้เธอเป็นออทิสติกหากไม่ได้พูดกับHawkสองสามคำเป็นครั้งคราวเธออาจจะลืมไปแล้วว่าหน้าเรียกว่าอย่างไร

“ครืน”เสียงดังพุ่งออกมาจากบนท้องฟ้าเมฆในเขตร้อนลอยตัวเร็วมากไม่ถึงสิบนาทีกลุ่มก้อนเมฆใหญ่ก็ลอยตัวมาเหนือท้องฝ้า

ทันใดนั้นฝนก็ตกหนักฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วก็ตกลงสู่พื้นมีลมพัดเข้ามาที่หน้าต่างนัชชาปล่อยให้ฝนชะล้างใบหน้าของเธอเธอไม่มีความต้องการที่จะปิดหน้าต่าง

เธอรู้สึกเย็นสบายในสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าวมันเป็นของขวัญสำหรับเธอ

ตอนแรกคิดว่าฝนรอบนี้จะตกมาเพียงแค่ครู่เดียวไม่คิดว่ามันจะยาวนานตั้งแต่บ่ายสองจนถึงสองทุ่มเมฆดำบนท้องฟ้ามีแต่จะหนาขึ้นและหนาขึ้นลอยเป็นชั้นดำใหญ่มหึมาที่เหนือศีรษะเธอเกิดเห็นภาพลวงตาดูเหมือนว่าเธอจะสัมผัสถึงเมฆได้เมื่อเธอยื่นมือออกไป