ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 529

ตอนที่529เป็นหนี้เธอจะใช้คืนอย่างไร

นัยน์ตาดำขลับกำลังจ้องไปที่หญิงสาวตัวน้อยบนเตียงเธอนอนอยู่ที่นั่นร่างกายส่วนบนถูกเปิดเผยออกนอกผ้าห่มมีชั้นของผ้าพันแผลบนร่างกายผ้าก๊อตสีขาวมองเห็นรอยเลือดอยู่นิดๆหน่อยๆเต็มไปหมดทุกที่ที่น่าตกใจก็คือผมยาวที่อ่อนนุ่มถูกตัดออกทั้งหมดเหลือความยาวเพียงแค่สองนิ้วดวงตาขนาดใหญ่ที่มีขนาดเท่าดวงดาวถูกปิดอยู่ทั้งสองข้างหากไม่ใช่ลมสีขาวในหน้ากากออกซิเจนแล้วเขาไม่สามารถมองออกได้ว่าผู้หญิงบนเตียงคนนี้ยังมีชีวิตอยู่

เตชิตยืนอยู่ตำแหน่งหัวเตียงบรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยเสียงลมหายใจช่างน่าหดหู่หดหู่กว่าฉากของนักโทษ

หลังจากเงียบไปนานประตูห้องถูกผลักจากทางด้านนอกอีกครั้งแพทย์ผู้รับผิดชอบการรักษาครั้งนี้ได้เข้ามา

“คุณตำรวจ…”

หมอเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ถูกขัดจังหวะด้วยมือของหัวหน้าหน่วยเขาเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายทำคิ้วย่นแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ต้องการให้พูดอะไรมาก

เตชิตดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นปรากฎตัวของบุคคลนี้เขาจ้องมองคนที่เตียงอยู่เป็นเวลานานสีหน้าเขาแย่มากส่วนใหญ่แล้วสายตาจะจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวเท่านั้นแต่ไม่สามารถขยับสายตาไปมองส่วนของร่างกายที่ใต้คอของเธอเขากลัวว่าถ้าเขามองแล้วเขาจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้

ผ่านไปนานก็ได้ยินเสียงของตัวเองขึ้นอีกครั้งแหบและเย็นชาเปิดปากถามถึงอาการเจ็บป่วยแต่ก็ลังเลที่จะได้ยินคำตอบนี้“ตอนนี้สถานการณ์ของเธอ….เป็นอย่างไร”

หมอถูกถามด้วยความร้อนใจเขายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก“บอกตามตรงไม่ดีเท่าไรเมื่อเกิดระเบิดแม้ว่าผู้ป่วยจะโยนระเบิดทิ้งไปแต่ก็ยังมีส่วนที่กระทบเธอด้วยแรงกระแทกเราเพิ่งทำความสะอาดเสร็จแต่หลังจากนี้แผลอาจจะอักเสบหรือไม่ก็ได้ยังไม่สามารถรับรองได้สำหรับอวัยวะภายในนั้นไม่มีปัญหาใหญ่อะไรมีน้ำอยู่ในปอดมีผลกระทบกับสมองเล็กน้อยแต่ไม่หนักหนานักส่วนสำคัญคือแผลไฟไหม้…”

“...”

ในบรรดาความเจ็บป่วยทั้งหมดแผลไฟไหม้คือบททดสอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคนที่ต้องทนต่อความเจ็บปวดทั้งกับผู้ป่วยและกับครอบครัวของผู้ป่วย

แพทย์ทนไม่ได้ในฐานะคนนอกอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากปลอบโยน“ในความเป็นจริงเมื่อเกิดการระเบิดผู้ป่วยทำได้ดีมากแล้วดูจากการบาดเจ็บของเธอเธอได้ปกป้องตำแหน่งศีรษะของเธอไว้ดังนั้นระดับการบาดเจ็บที่ใบหน้าและลำคอจึงน้อยมากเธอขดตัวดังนั้นแผลที่หน้าอดและหน้าท้องก็มีไม่มากนักมีเพียงด้านหลังและส่วนขาที่จะโดนมากหน่อย”

เตชิตเมื่อได้ฟังคำของหมอก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจมากนักเมื่อคิดถึงเธอพยายามที่จะปกป้องตัวเองก่อนที่อันตรายจะมาถึงหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำกรดมันยากที่จะจินตนาการถึงฉากนั้นเธออยู่ในความทุกข์ทรมานเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนอยู่ตรงนี้

เตชิตไม่ได้พูดอะไรต่อใบหน้าของเขาซีดเซียวหัวหน้ายกมือขึ้นตบไหล่ของหมอเบาๆ“ออกไปข้างนอกเถอะ”

ไม่มีความโกรธใดในจินตนาการเขายืนอยู่ตรงนั้นพูดอะไรไม่ออกสักคำดูเหมือนจะสูญเสียบุคลิคต่อคนทั้งโลก

หัวหน้าไม่กล้ามองดูนัชชาตั้งแต่ต้นจนจบมีบางอย่างในใจของเขาที่ทำให้ไม่กล้าเผชิญหน้า

มองดูเตชิตที่หมดอาลัยตายอยากงานเสร็จสมบูรณ์แล้วแต่กลับนึกถึงความอยู่รอดของนัชชาหัวใจของเขาก็รู้สึกบิดเบี้ยวสำหรับหัวหน้าหน่วยเตชิตไม่ได้เป็นเพียงแค่บุคคลหลักที่ร่วมในภารกิจครั้งนี้นอกจากนี้เขายังเป็นบุคคลที่ตัวเขาเองชื่นชมมากๆเป็นคนที่หายากยิ่งพวกเขาทั้งสองเพิ่งตกลงปลงใจเมื่อไม่นานมานี้ว่าจะแต่งงานกันแต่ในพริบตาทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นตามที่คิดไว้

หัวหน้าหน่วยก้าวสองเท้าไปข้างหน้าหันหน้าเข้าหาเขา“ถ้าหากว่าคุณรู้สึกทุกข์ใจก็ระบายออกมากับผมได้”

เตชิตรู้สึกราวกับได้ยินเรื่องตลกเขาต้องการพูดหยอกล้อเหมือนที่เขาเคยทำแต่พบว่าปากนั้นเหมือนมีน้ำหนักสิบปอนด์ติดอยู่“ระบายยังไง”