ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 533

ตอนที่533เป็นความห่วงใยแรกที่ได้รับหลังจากที่เธอฟื้น

แค่แป๊บเดียวก็ผ่านไป2สัปดาห์แล้วใน2สัปดาห์นี้เตชิตอยู่ในห้องตลอดเวลาแทบจะทำให้ห้องพักนี้เหมือนบ้านของเขาอยู่แล้วโรงพยาบาลนี้ไม่ใช่ของรัฐบาลเป็นโรงพยาบาลเอกชนตั้งแต่แรกโรงพยาบาลไม่ยอมให้เขาทำแบบนี้แต่ครั้งนี้เป็นผู้ป่วยพิเศษแถมมีประกันอยู่ทางโรงพยาบาลไม่อยากตกลงก็คงไม่ได้ก็เลยปล่อยเขาไป

บาดแผลที่ถูกเผาไหม้ของนัชชารักษายากอย่างที่ปรัณคิดถึงแม้จะอยู่ภายใต้การดูแลของเขาบาดแผลไม่มีการอักเสบหรือมีอาการอื่นแต่เพียงแค่แผลที่ถูกเผานี้ก็เจ็บเกินทนแล้ว

ปรัณใช้วิธีหนึ่งที่ทำให้ผิวเกิดใหม่คือการฉีดยาเข้าไปเป็นยาที่บริษัทเตชิตผลิตออกมาฉีดครั้งละ5mlก็หมายความว่าถ้าจะฉีดให้เต็มหลังของนัชชาต้องฉีดทั้งหมด15เข็ม

ครั้งแรกที่ฉีดไม่มีความรู้สึกใดๆเพราะแผลหนักเกินไปทำให้เนื้อแผ่นหลังชาไปหมดแต่หลังๆด้วยยิ่งฉีดเยอะก็ยิ่งรับรู้ถึงความเจ็บปวดแค่หัวเข็มก็ใหญ่2MLแล้วทุกครั้งที่ฉีดยาต้องกัดผ้าไว้ถึงจะทนได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเตชิตเลยเขามองดูข้างๆยิ่งรู้สึกทรมานมีหลายครั้งที่ไปที่ฉีดถึงครึ่งเขาก็จะเบือนหน้าไปทางอื่นแต่พอหันไปทางอื่นได้ยินเสียงร้องของเธอก็หันกลับมาอีกครั้ง

พอฉีดเสร็จยานั้นก็เริ่มทำงานของตัวเองและผลเสียที่จะตามมาหลังจากการฉีดยานี้ก็คือจะคันมากๆ

นัชชาจำได้ว่ามีอยู่ปีหนึ่งเธอผื่นขึ้นเต็มตัวแดงไปทั่วร่างกายผื่นพวกนั้นตอนแรกเป็นสีชมพูอ่อนๆจากนั้นก็เริ่มเป็นสีม่วงแดงทุกช่วงเวลาที่เป็นสีม่วงแดงก็จะคันมากที่สุดเธอจำเป็นต้องทายาถึงจะบังคับตัวเองไม่ไปเกาได้

แต่ตอนนี้อาการหนักกว่าผื่นร้อยเท่าเป็นความรู้สึกที่คันใต้ผิวหนังตลอดเวลาและเธอก็ไม่สามารถที่จะทายาแก้คันได้เลยไม่อย่างนั้นฤทธิ์ของยานี้ก็จะหายไป

เจ็บว่าทรมานแล้วแต่คันทรมานมากกว่า

พอถึงขั้นที่คันมากที่สุดเธอก็จะตัวสั่นขนลุกเต็มตัวครึ่งชั่วโมงที่อยู่บนเตียงนี้ผ่านไปช้าเหลือเกิน

ส่วนเตชิตนั้นทำได้เพียงมองดูทำอะไรไม่ได้เลย

มีอยู่หลายครั้งที่เขาอยากจะบอกว่าไม่ต้องฉีดแล้วเขาทำใจได้แล้วไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไงเขาก็รับได้เขาไม่อยากให้เธอทรมานแบบนี้ส่วนตัวเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

นัชชาไม่รู้ว่าหลังของตัวเองเป็นสภาพแบบไหนถึงแม้ทุกคนจะไม่พูดถึงเรื่องนี้แต่เธอก็รับรู้ได้ว่าหลังของเธอนั้นต้องแย่มากแน่ๆเลยไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครไม่บอกเธอหรอก

มันต้องร้ายแรงแน่ๆเลยทุกคนถึงไม่บอกเธอ

มีอยู่วันนึงมีตำรวจมาสอบปากคำเกี่ยวกับเรื่องนี้เตชิตไม่อยากให้เธอได้ยินก็เลยเดินออกจากห้อง

“มีอะไรก็รีบพูดฉันไม่มีเวลาเยอะขนาดนั้น”เขามองไปทางคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชาน้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยดีนัก

ตำรวจที่อยู่หลังหัวหน้าไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นและไม่รู้ฐานะของเขาก็เลยไม่พอใจกับการกระทำของเขาลูกน้องกำลังจะด่าว่าเตชิตแต่โดนหัวหน้าห้ามไว้ก่อน

“จับhawkได้แล้วแต่เขาไม่ยอมที่จะสารภาพเรื่องราวที่เขาทำถึงแม้ในมือของพวกเราจะมีหลักฐานที่เพียงพอแต่ก็ยังมีมากมายที่ไม่ตรงกับที่เขาพูดมาสอบสวนไปหลายวันก็ไม่มีข้อสรุปอะไรเลยเขาพูดแต่อย่างเดียวว่า....”พูดถึงตรงนี้หัวหน้าหยุดพูดแล้วมองไปทางเตชิต

เตชิตพูดขึ้นว่า“ไหนๆก็มาแล้วทำไมไม่พูดล่ะ?”

หัวหน้าเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วมองไปทางเขาอีกที“เขาบอกว่าอยากจะพบนาย”

พอได้ยินคำนี้เตชิตก็หัวเราะออกมาแต่เสียงหัวเราะของเขานั้นเลือดเย็นมาก“คนก็ถูกจับแล้วคนที่เกี่ยวข้องก็โดนจับเช่นกันแต่ละเรื่องที่เขาทำผิดกฎหมายทั้งนั้นแค่พูดมาสัก2เรื่องก็พอที่จะให้เขาถูกประหารแล้วแต่ตอนนี้นายบอกฉันว่าไม่มีวิธีงั้นหรอ?”

“วิธีอ่ามีแต่การให้ปากคำเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆที่เขารู้นั้นเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับคนอื่น”