ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 532

ตอนที่532พูดเรื่องราวของพวกเราที่ผ่านมาให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม

ชีวิต30กว่าปีมานี้นอกจากช่วงเวลาที่นัชชาเกิดเรื่องนี่คือครั้งที่2ที่เตชิตรู้สึกว่าตัวเองโดนกลั่นแกล้งเขาไม่กล้าเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในตัวของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด

การระเบิดครั้งใหญ่ทำให้ผิวหนังส่วนใหญ่ของเธอถูกเผาไหม้ยังไม่พอฟ้ายังจะเอาความทรงจำของเธอไปอีก

ผู้ชายหลับตาแน่นกำมือแน่นความรู้สึกที่อยากจะดิ้นรนเริ่มหายไปตอนนี้เขารู้สึกแต่ทรมาน

ให้ตอนที่คนที่ตัวเองรักมากที่สุดมองมาทางตัวเองด้วยสายตาที่ว่างเปล่าถามอย่างไร้ความรู้สึกว่าเขานั้นคือใครในช่วงเวลานั้นหัวใจของเขาเหมือนจะตายแล้ว

เรื่องที่เกิดขึ้นไม่มีใครคาดคิดปรัณไม่คิดว่าจะได้ผลแบบนี้เขาเคยคิดทุกสถานการณ์แต่ไม่เคยคิดได้ว่านัชชาจะความจำเสื่อมเทียบกับทุกเรื่องที่จะยอมรับยากแล้วการที่คนรักของตัวเองลืมตัวเองไปนั้นยากและทรมานยิ่งกว่า

“นี่คือการลงโทษ”เตชิตอยู่ดีๆก็หัวเราะออกมาตาที่หลับอยู่ก็ลืมขึ้นมาอีกครั้ง“นี่คือการลงโทษที่สวรรค์ให้กับฉัน”

นอกจากนี้แล้วเขาไม่รู้ว่าต้องใช้คำอะไรมาเปรียบเทียบได้อีก

“เตชิตยังมีวิธีอยู่ผู้ป่วยมากมายที่เป็นแบบนี้สุดท้ายก็หายได้ความทรงจำอันเก่ากลับคืนมา”

“เธอทรมานเกินไปก็เลยเลือกที่จะใช้วิธีแบบนี้มาหลบหนีความเจ็บปวดและบาดแผลที่ฉันทำให้เธอ”คำพูดของปรัณเมื่อกี้เขาฟังรู้เรื่องแล้วเพราะฟังรู้เรื่องในใจของเขาก็ยิ่งรู้สึกทรมาน“ฉันไม่รู้แม้กระทั่งว่าควรจะให้เธอจำเรื่องราวเก่าๆได้ไหม”

ปรัณยกมือขึ้นไปจับที่ไหล่ของเขา“ถึงแม้เธอจะไม่อยากจำเรื่องราวทั้งหมดแต่เธอไม่มีวันอยากจะลืมนายแน่นอน”

เงียบไปสักแป๊บผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่เริ่มก้มตัวลงเหมือนร่างกายนี้จะรับการกระทบกระเทือนที่ได้พบเจอไม่ไหวทำให้กำลังใจของเขาเริ่มหายไปทีละนิด“ปรันฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว”

ถ้าเป็นโรคอื่นเขามีความมั่นใจที่จะช่วยเธอรักษาได้หลายวันมานี้เธอเคยนึกถึงปัญหานี้หลายรอบถึงแม้ร่างกายของนัชชาจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เขาก็จะไม่มีทางรังเกียจเพราะสำหรับเขาแล้วเธอนั้นสำคัญที่สุดแต่ตอนนี้ปัญหาที่อยู่ตรงหน้าทำให้ข้อสันนิษฐานที่เขาเคยคิดมาทั้งหมดนั้นกลายเป็นเรื่องตลก

ปรัณเข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้มากใครๆก็รู้ว่าโรคที่เกิดจากสภาพจิตใจนั้นรักษายากยากที่ทุกคนจะเป็นตัวของตัวเองไม่ว่าจะร้ายแรงแค่ไหนแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าผลสุดท้ายนั้นจะเป็นยังไงก็เลยต้องคิดไปทางด้านที่ดีที่สุด

“ในวงการจิตวิทยาฉันก็มีคนที่รู้จักเรื่องที่นัชชาความจำเสื่อมไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นน้อยให้พวกเขามาดูก่อนเราจะได้รู้ว่าควรจะรักษายังไงแน่นอนว่าไม่ได้หมายความว่าจะหายทันทีเวลาและผลสุดท้ายพวกเราไม่สามารถที่จะแน่ใจได้แต่ต้องทำใจไว้เป็นระยะยาวๆ”

คำพูดของปรัณทำให้เตชิตพยักหน้าไม่หยุด“ฉันไม่มีทางปล่อยเธอแน่นอน”

“ฉันรู้”เขายิ้มอย่างอบอุ่นถึงแม้คนทั่วโลกจะไม่มีใครเอานัชชาผู้ชายคนนี้ก็จะเอาเธออยู่ดีอย่าไปพูดถึงการทอดทิ้งเลย“บางครั้งการลืมก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นเรื่องที่ไม่ดีไปพวกนายยังเริ่มต้นใหม่ได้อย่าลืมนะว่านอกจากนายและเธอแล้วพวกนายยังมีลูกลูกก็คือความสัมพันธ์ของพวกนายที่ตัดขาดกันไม่ได้”

……

หลังจากที่ทำการตรวจสอบเสร็จนัชชาก็นอนพักอยู่ที่ห้องคนเดียวในห้องเงียบสงบนอนพักอยู่บนเตียงตลอดก็รู้สึกเวียนๆหัวผ่านไปสักแป๊บนึงก็หลับไปเลย

เธอหลับตั้งแต่เย็นจนถึงกลางคืนตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆเตียงจ้องมาทางเธออย่างไม่กระพริบตา

นัยน์ตาคู่นั้นเหมือนมีอารมณ์หลายอย่างที่พูดไม่ออกมองมาทางเธอตลอดเวลาทำให้นัชชาตกใจเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วแน่น“ทำไมนายยังอยู่ที่นี่?”

แค่คำพูดคำเดียวก็เกือบจะทำให้เตชิตเศร้าอีกแล้วเขารีบมองไปทางอื่น“เธอไม่สะดวกที่จะขยับฉันก็เลยมาอยู่ดูแลเธอ”

ดูแล?

ตาของนัชชากระตุกถ้าเขาอยู่ที่นี่ก็ยิ่งจะทำให้เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก

สองตาสบกันในเวลานี้ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นนัชชามองไปทางผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่พูดอย่างอื่นเขามีหน้าตาที่หล่อเหลาตาที่แหลมคมจมูกที่สูงโด่งทุกอย่างดูสมบูรณ์ไปหมดริมฝีปากเดี๋ยวเปิดเดี๋ยวปิดทำให้ดูมีเสน่ห์เหลือเกินแม้กระทั่งผมเส้นเล็กๆของเขาก็ได้จัดเป็นระเบียบ