ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 531

ตอนที่531ลืมว่าเขานั้นคือใคร

แค่คำเดียวทำให้เขารู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงตรงกลางอกของเขาทันที

มีหลายวินาทีที่สมองของเขาขาวโพรงไปหมดไม่ได้ยินเสียงสักอย่างเหมือนทั้งหมดที่มีอยู่นั้นหายไปมองเห็นแต่เพียงตาของเธอที่ดูว่างเปล่า

คือใคร

เธอถามเขาว่า.........เขาคือใคร?

เตชิตลุกขึ้นมากะทันหันมือที่ไปจับบนหน้าของเธอเหมือนไปสัมผัสโดนอะไรที่ร้อนๆก็เลยรีบถอยออกมาหนึ่งก้าวไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ

ปรัณขมวดคิ้วแน่นรีบเดินไปตรงหน้าไปเปิดหนังตาของเธอแล้วดูหลังจากที่แน่ใจว่าเธอตื่นขึ้นมาแล้วจริงๆเขาก็สงสัยว่าทำไมถึงจำเตชิตไม่ได้ล่ะ?

เขาลองถามไปว่า“แล้วเธอรู้ไหมว่าฉันคือใคร?”

นัชชาจ้องไปทางคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียดเขาไม่เหมือนกับผู้ชายคนเมื่อกี้ที่หน้าดูคมแต่คนนี้ดูเหมือนอ่อนโยนมากถึงแม้เธอจะพยายามคิดในสมองก็คิดอะไรไม่ออกอยู่ดี

ก็เลยต้องส่ายหัว“ไม่รู้”

ปรัณขมวดคิ้วแน่นไปดึงสุวีรามาใกล้ๆแล้วถามให้มั่นใจว่า“แล้วเธอคนนี้ล่ะรู้จักไหม?”

นัชชารู้สึกว่าสมองตัวเองไม่ทำงานแล้วเธอพยายามไปคิดและคิดถึงหน้าของใครบางคนที่คล้ายกับคนๆนี้แต่ทั้งหมดนี้ยังไม่ทันสรุปสมองของเธอก็ปวดขึ้นมากะทันหันเหมือนมีอะไรไปค้นในสมองของเธอ.......

“อ้าๆๆ”เธอหลับตาแล้วร้องออกมา

“พอแล้วๆไม่ต้องคิดแล้วเธอเพิ่งฟื้นมาต้องการที่จะพักผ่อน”ปรัณรีบไปขัดไม่อยากให้เธอโดนทำร้ายอีกครั้งเพราะทำแบบนี้ก็ไม่มีผลดีอะไรกับตัวเธอเลย

ตั้งแต่ต้นจนจบเตชิตยืนอยู่ด้านหลังเขาอยากจะเดินขึ้นไปไปดูเธอดีๆแต่พอไปสบกับตาคู่นั้นที่ไม่มีความรู้สึกใดๆเขารับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

ไปตรวจสอบอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆเมื่อมั่นใจว่าอุปกรณ์ไม่ได้มีการผิดพลาดใดๆหมอและพยาบาลทุกคนก็เดินออกจากห้องปรัณเรียกเตชิตไปที่ห้องทำงานชั่วคราวของเขามองไปทางเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“นายอย่าใจร้อนเดี๋ยวฉันให้คนไปตรวจสมองของเธอเธอพึ่งผ่านเรื่องร้ายแรงมาแถมยังต้องอยู่ในที่ๆน่ากลัวตั้งสิบกว่าวันเธอเพิ่งฟื้นขึ้นมาอาจจะคิดอะไรไม่ได้ชั่วคราวก็เป็นไปได้”

เตชิตถึงจะได้สติกลับในเวลานี้หน้าอกของเขาเหมือนมีมีดมากรีด“เธอคงไม่ลืมฉันไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหม?”

ปรัณกัดริมฝีปากแน่นๆอยากจะบอกว่าเป็นไปได้แต่เขาเป็นหมอไม่มีอะไรที่แน่นอน100%เขาพูดไปมั่วไม่ได้

ก็เลยพูดไปอย่างยากลำบากว่า“เป็นไปได้”

คำๆนี้ทำให้เตชิตหมดกำลังใจไปทันทีเขายังไม่ทันที่จะรู้สึกมีความสุขฟ้าก็มากลั่นแกล้งกับเขาอีกแล้ว

เขาหายใจเข้าลึกๆกัดฟันแน่นๆสักแป๊บถึงจะพูดว่า“ตรวจสอบเถอะรอผลออกมาค่อยว่ากัน”

หลังจากที่นัชชาฟื้นมาก็เห็นมีคนไม่ซ้ำหน้าเดินผ่านรอบตัวเองตลอดเธอไม่รู้ว่าตัวเองมีลูกแล้วแค่รู้สึกว่าทั้งตัวไม่สบายไปหมดโดยเฉพาะส่วนหลังของเธอที่มีผ้าพันเยอะแยะแม้แต่ขยับก็ขยับไม่ได้

เธอรับรู้ได้ว่าตัวเองอาการสาหัสไม่งั้นคงไม่อยู่ในสภาพแบบนี้หรอก

“คุณนัชชาคะคุณอย่าลงจากเตียงและอยากขยับไปมานะคะตอนนี้ร่างกายของคุณอ่อนแอมากต้องระมัดระวังให้มากๆค่ะ”นางพยาบาลเห็นเธออยากจะขยับอยู่ตลอดเวลาก็เลยรีบพูดเตือนเธอ

นัชชายังใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ตอนที่พูดก็ลำบากหน่อย“ฉันเป็นโรคอะไรหรอคะ?”

ทุกคนที่มาดูแลเธอได้รับคำสั่งไว้ว่าห้ามพูดเรื่องเกี่ยวกับการได้รับบาดเจ็บของเธอ