ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 552

ตอนที่ 552 โจมตีกะทันหันอยู่ชั้นล่าง

ดุลยาออกจากโรงพยาบาลมาอาทิตย์ที่สองแล้ว ด้วยความเร่งเร้าอย่างต่อเนื่องของคุณแม่ ชีวภาก็ตัดสินใจจะกลับไปเรียนต่อ จริงๆเธออยากรอให้สุขภาพของดุลยาดีขึ้นก่อนจะค่อยไป แต่เธอพูดอยู่ทุกๆวัน ก็เลยต้องไปอย่างเชื่อฟัง

เธอไปลงทะเบียนนักศึกษาใหม่ที่ห้องคณบดี เธอดรอปเรียนหนึ่งปี ไม่ได้เข้าร่วมการสอบ ต้องเรียนปีสองใหม่อย่างไม่มีทางเลือก แต่ผลลัพธ์นี้เธอสามารถยอมรับได้ทั้งหมด

ระหว่างที่สนทนากัน คุณครูเข้าใจถึงสถานการณ์ที่ยากลำบากของครอบครัวเธอ เลยได้พูดกับเธอว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้ทุนการศึกษาจากโรงเรียนและการได้ทุนการศึกษาทุกเทอม

ชีวภาฟังอย่างตั้งใจ จำทีละอย่าง

หลังจากออกมาจากห้องคณบดี ชีวภาไม่ได้รีบกลับบ้าน แต่กลับเดินรอบโรงเรียนที่ไม่ได้เดินมานาน โรงเรียนอันใหญ่โตเป็นเวลาที่เปิดเทอมใหม่พอดี ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นได้พัดผ่านเธอไป ได้กลิ่นของความหนุ่มสาว

เธออัดอั้นตันใจมานานเกินไป ดูแล้วค่อนข้างจะเหนื่อยล้า โดยเฉพาะเทียบกับนักศึกษาในวัยเดียวกัน ให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่มาก บางทีเธอควรจะต้องผ่อนคลายตัวเองจริงๆ

เดินไปถึงโรงอาหารของโรงเรียน ได้เวลาเลิกเรียนทานอาหารพอดี โชคดีเลย คาดไม่ถึงว่าจะเจอกับรูมเมทชีวภาพอดี ชื่อน้ำหวาน

เมื่อก่อนทั้งสองเคยเป็นรูมเมทกัน แต่ความสัมพันธ์ไม่ได้ดีเท่าไหร่ คุณพ่อของน้ำหวานดำรงตำแหน่งเป็นรองศาสตราจารย์ คุณแม่เป็นผู้อำนวยการของธนาคาร สถานภาพของครอบครัวดีมากๆ ด้วยเหตุนี้สำหรับนักเรียนที่ ‘ยากจน’ อย่างชีวภา เธอจึงรู้สึกดูถูกและเย่อหยิง

ชีวภาต้องใช้เวลากว่าจะทนได้ จนกระทั่งช่วงเวลาก่อนที่เธอพักการเรียนสองอาทิตย์ น้ำหวาน น้ำหวานได้ทำนาฬิกาข้อมือที่ซื้อใหม่หายไป เป็นแนวใหม่ของครอบครัว C ราคาสี่หมื่นกว่า หาสองวันมาแล้วไม่เจอ เธอก็คิดเลยว่าชีวภาขโมยนาฬิกาข้อมือของเธอไป

เรื่องที่ชีวภาทนไม่ได้มากที่สุดคือการใส่ร้ายป้ายสีจากผู้อื่น โดยเฉพาะเป็นการใส่ร้ายที่ไม่มีหลักฐาน เธอให้น้ำหวานมาตรวจดูเตียงและตู้ของตัวเอง แต่ก็ค้นตั้งแต่พื้นจนถึงเพดานก็หานาฬิกาข้อมืออันนั้นไม่เจอ

นึกว่าเรื่องนี้จะจบลงแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะถูกนินทา ไม่รู้ว่าทำไม เรื่องนี้ก็ได้แพร่ขยายไปทั่วทั้งคณะ ทุกคนก็มองเธอเปลี่ยนไป แรกเริ่มชีวภาสามารถทนได้ แต่เธอค่อยๆถูกนินทาหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่สามารถนั่งรอความตายได้

เธอไปหาครูผู้ช่วยมา ไปยื่นคำร้อง สุดท้ายตำรวจก็มาที่หอพัก ในสายตาที่สับสนของน้ำหวาน เธอถูกพิสูจน์ว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทั้งสองก็ไม่ญาติดีกันอีกเลย

ตอนนี้มาเจอกันอีกครั้ง ชีวภาคิดว่าจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วเดินไป แต่เสียงแหลมๆของเธอกลับเรียกไว้

“โอ้ ใครกันเนี่ย?”

ชีวภาต้องหยุดฝีเท้าลง มองดูเธอเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ “ไม่ใช่เพื่อนนักเรียนที่รักของพวกเราหรอ ทำไมวันนี้ว่างมาโรงเรียนได้ล่ะ?”

พูดจบเธอก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนผู้หญิงข้างๆ เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความร้ายกาจ

ชีวภายังคงอ่อนต่อโลก ไม่เข้าใจความหมายเยาะเย้ยของเธอ จึงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ “มาลงทะเบียนเรียนใหม่”

“เตรียมกลับมาเรียนหรอ? แต่ช้าไปหนึ่งปีนี่ ต้องเรียนปีสองใหม่ใช่ปะ น่าสงสารจัง เพราะว่าไม่มมีเงินจ่ายค่าเทอม คงจะเป็นนักเรียนคนแรกของโรงเรียนพวกเราล่ะ” น้ำหวานเสียดสีความจนของเธอ ใช้คำพูดดูถูกเหยียดหยามใส่เธอคนเดียว

ความอดทนกับสังคมมาปีกว่า ชีวภาก็ได้ถอนผิวหนังออกไปหนึ่งชั้น ถ้าเป็นแต่ก่อนเผชิญหน้ากับคำพูดถากถางของน้ำหวานแบบนี้จะต้องรู้สึกตัวเองด้อยกว่า ตอนนี้กลับไม่รู้สึกอะไร

สายตาเธอมองไปที่ทั้งสอง ทั้งตัวเต็มไปด้วยของแบรนด์เนม ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรงจริงๆ