ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 553

ตอนที่ 553 มันคือทั้งหมดของฉันแล้ว

ชีวภารรีบขึ้นบันไดเข้าบ้าน ไวศทย์และดุลยาอยู่ที่บ้านหมด ดุลยากำลังเตรียมทำอาหาร ซึ่งก็คือไข่ผัดมะเขือเทศและผักขมมัสตาร์ดของโปรดเธอ

เธอวางเป็ดย่างไว้ในห้องครัว แล้วเอ่ยอย่างรีบร้อน “แม่คะ แม่จัดจานก่อน ฉันลงข้างล่างเดี๋ยวรีบกลับมา!”

“ไปข้างล่าง? ไม่ใช่เพิ่งกลับมาหรอ จะไปไหน?”

“ไปดูร้านขนมแป๊ปเดียว” ชีวภาหาข้ออ้างที่นึกขึ้นได้ นำจดหมายที่อยู่ในลิ้นชักภายในห้องตัวเองซ่อนไว้ในกระเป๋า แล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่าง

เธอกึ่งวิ่งไปที่ข้างรถ เปิดประตูเข้าไปนั่ง กลัวว่าพวกลุงป้าแถวนั้นจะเห็น

孟时川看着她慌里慌张的样子，眉头微微蹙起，“你跑什么。”

ชนุดมเห็นท่าทางที่สับสนของเธอ คิ้วก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย “เธอวิ่งทำไม”

“เอ่อ......ไม่มีอะไร ฉันกลัวคุณรอนาน” อีกครั้งที่ได้นั่งที่นั่งข้างคนขับ ชีวภาก็รู้สึกกังวลจนพูดไม่ออก

ชนุดมเหล่มองเธอแวบหนึ่ง ไม่ได้ถามต่อ แล้วพูดออกไปตรงๆ “ที่มาหาเธอวันนี้ก็เพราะธีมนต์”

“ธีมนต์?” ชีวภามองข้างๆอย่างสงสัย

เขายังคงหลบสายตาเธออย่างนิ่งๆ ไม่ได้แสดงออกอะไรมากอย่าเคย เมินเฉยอย่างมาก “อืม ธีมนต์ร้องอยากเจอเธออยู่ตลอดเวลา ให้ฉันมาถามเธอ”

ได้ยินเขาพูดอย่างนี้ ชีวภาก็รู้สึกผิดหวังในใจ สองมือกำแน่นอยู่ตรงเข่า เธอพูดเรียบๆ “ช่วงนี้ฉันไม่มีเวลา แต่เสาร์อาทิตย์มีเวลา”

ไม่มีเวลา?

ชนุดมมองไปอย่างไม่แสดงสีหน้า “ทำงานยุ่งหรอ?”

“เปล่าค่ะ” ชีวภาก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกเขาเรื่องเรียน จึงบอกเขาอย่างอารมณ์ดี “แม่ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันกลับไปเรียนต่อได้แล้วค่ะ”

สถานภาพทางการเงินของบ้านเธอยังคงมีปัญหา ชนุดมก็เข้าใจ เพียงแต่เห็นเธอก็ยุ่งเรื่องงานมาตลอด เกือบลืมไปเลยว่าเธอก็ยังเป็นนักศึกษาอยู่

คิดๆไปก็เป็นแค่ผู้หญิงที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีเท่านั้น เป็นวัยเรียนหนังสือ

“ยินดีด้วยนะ ได้ใช้ชีวิตอย่างที่อยากทำเสียที”

ชนุดมยากที่จะพูดประโยคที่จริงใจ ชีวภาพอได้ยินก็รู้สึกผ่อนคลาย เธอไม่กล้ามองเขามาโดยตลอด สายตาทอดมองไปที่ต้นไม้สองต้นนอกหน้าต่างรถ “ต้องขอบคุณคุณมากๆเลยค่ะ ถ้าคุณไม่ได้ให้เงินก้อนนั้นกับฉัน แม่ฉันคงไม่ได้รับการผ่าตัดเร็วขนาดนี้ ทั้งหมดนี้ ฉันต้องขอบคุณคุณมากๆ”

“ขอบคุณฉัน?” ชนุดมทำเหมือนได้ยินเรื่องตลก “เพราะฉัน เธอเลยถูกยิงต่างหาก”

นักลงทุนอย่างเขาก็สามารถเอาเงินมาใช้จ่ายเล่นได้อย่างนี้ รอบข้างไม่ได้เต็มไปด้วยอันตราย คนที่ยืนข้างๆเขาคงไม่ได้รู้สึกดี ไม่ว่าใครก็อยากใช้ชีวิตในวัยยี่สิบปี ในโลกของนักลงทุนนั้นแข่งขันอยู่ทุกนาที ตัวเลขที่เปลี่ยนแปลงพวกนั้นก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับเลือดเนื้อใครบ้าง

ชีวภารู้สึกว่าเขาเย็นชาลง จึงรวบรวมความกล้ามองเขา ฟันเป็นระเบียบขบริมฝีปากตัวเอง นานสักพักก่อนจะพูดออกไปอย่างลังเล “ที่จริงคุณอย่าไปมองว่าตัวเองไม่ดีเกินไปสิคะ แม้ว่าพวกเราจะรู้จักกันสั้นๆ แต่ในสายตาของฉัน คุณเป็นคนดีคนหนึ่งนะคะ”

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยเผยความในใจของตนเองให้ชนุดมฟัง ตอนเจอเขาก่อนหน้านี้ก็กลัวบรรยากาศรอบตัวเขาโดยสัญชาตญาณ ตอนนี้พอเจอกันอีกครั้ง ก็รู้สึกลึกซึ้งและเข้าใจมากขึ้น