ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 566

ตอนที่ 566 วันแรกของพวกเรา

แม้ว่าก่อนที่จะมาถึงคฤหาสน์หลังนี้ เธอไม่มีความทรงจำเลยสักนิด แต่พอมีบ้านหลังนี้ปรากฏอยู่ต่อหน้าจริงๆ ขณะที่ร่างเธอได้อยู่ในสิ่งแวดลอมแบบนี้จริงๆ น้ำตาก็ไหลออกมาล้นหลามอย่างคุมไม่อยู่

เตชิตปลอบอารมณ์เธอไม่ทัน อีกด้านหนึ่ง ประตูคฤหาสน์ก็เปิดออกมาจากคนข้างในทันที น้ารินเห็นทั้งสองกลับมา ก็กึ่งวิ่งออกมาข้างหน้าทันที อายุเยอะจิตใจก็ดี แม้เป็นแค่เจ้านายกับลูกจ้างแต่นัชชากับเตชิตดีกับเธอมาก รักใคร่เธออย่างมาก เห็นพวกเขากลับมาขอบตาก็แดงอย่างคุมไม่ได้ “คุณเตชิต คุณนัชชา ในที่สุกพวกคุณก็กลับมาแล้ว!”

นัชชาพอเห็นน้ารินก็อึ้งไปสักพัก ตอนนี้มีภาพที่ปะติดต่อกันฉายเข้ามามากมาย เหมือนตอนที่อยู่ประเทศ Y เธอเซเล็กน้อย เตชิตขมวดคิ้วเข้าไปประคองเธอ “นัชชา?”

“ฉันไม่เป็นอะไร......” เธอยืนได้ มือขวายกขึ้นจับขมับ ในสมองเหมืนอมีคนดึงเส้นเลือดไม่หยุด ปวดอย่างมาก

เหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดครั้งสองครั้ง เตชิตรู้ความคิดของเธอทั้งหมด นึกอะไรได้ขึ้นมา ทุกครั้งที่เห็นท่าทางเจ็บปวดขอเธอ อีกด้านหนึ่งก็ดีใจที่เธอจะจำเรื่องราวของพวกเขาได้ อีกด้านหนึ่งก็อดกังวลกับสุขภาพเธอไม่ได้ ทรมาณเหลือเกิน

ประคองเธอเข้าบ้านไป สายตาก็เห็นของตกแต่งที่คุ้นเคยในห้อง นัชชาก็อึ้งไป ราวกับกดปุ่มให้ช้าลง จากห้องนั่งเล่นไปห้องอาหารไปจนถึงห้องครัว จากชั้นหนึ่งไปชั้นสองไปจนถึงชั้นสาม สุดท้าย เธอเปิดประตูห้องนอนใหญ่เข้าไป เห็นห้องนอนที่เรียบง่ายแต่หรูหรา ในใจบิดเบี้ยว ไม่มีทางจำได้ ค่อนข้างว่างเปล่า

เหมือนกับก้นบึ้งหัวใจขาดอะไรไป เหมือนกับจิ๊กซอว์ที่หายไปหนึ่งชิ้น ขณะที่เสียใจก็รู้สึกหงุดหงิด

ในตอนนี้ ด้านหลังก็มีแขนอันแข็งแกร่ง ฝ่ามืออุ่นแห้งปิดตาของเธอไว้ บังทุกอย่างตรงหน้าเธอไว้ทั้งหมด

เตชิตรู้สึกถึงแรงกะพริบตาที่ฝ่ามือ มืออีกข้างก็ดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด “อย่ากังวล เดี๋ยวก็จำทุกอย่างได้ ไม่ต้องกดดันนะ”

“ฉันจำไม่ได้......” นัชชาพูดออกมาอย่างเศร้าใจ นึกอยากจะดึงมือเขาออก แต่กลับถูกเขาหมุนไหล่ให้หันมา

สายตาลึกซึ้งของเขากดลงมา “นัชชา มองผมนะ”

น้ำเสียงอ่อนโยนดังเข้ามาในหู โทนเสียงค่อนข้างแข็งนิดหน่อย ให้เธอต้องมองมาที่เขา

“ไม่มีใครสั่งให้คุณต้องคิดอะไร แล้วก็ไม่ได้มีเงื่อนไขว่าคุณต้องใช้เวลาเท่าไหร่ในการจำได้ทั้งหมด สำหรับผม การที่คุณกลับมาได้เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว คุณเข้าใจไหม?” เขาพูดทุกคำอย่างชัดเจนเหลือเกิน

นัชชาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

เขาใส่ใจดูแลเธอมาตลอดหลายเดือน แถมยังเห็นอกเห็นใจในทุกเรื่อง ล้วนแล้วเป็นการส่งสัญญาณให้เธอ

เพียงแค่พูดคุยกัน ในใจเธอก็ไม่รีบร้อนสักนิด หนึ่งวันจำไม่ได้ ชีวิตของเธอก็ขาดไปหนึ่งวัน เธอไม่อยากขาดความจำที่เต็มไปด้วยสีสัน โดยเฉพาะเวลาที่ผ่านไป สำหรับเตชิต เธอไม่ได้มีความขัดแย้งเหมือนแต่ก่อน เธออยากรู้จักผู้ชายคนนี้ให้มากขึ้น แต่ตอนนี้ยังไม่มีทาง

นัชชาลังเลที่จะสบสายตาเขา ปิดปากลงอยู่นานกว่าจะพูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างอ้ำๆอึ้งๆ “แต่แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณ คุณทำเพื่อฉันมามาก แต่ฉันกลับจำไม่ได้......”

หลังจากได้ยินเธอพูดประโยคนี้ สีหน้าเตชิตก็หมองลง พูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำลง “ผมเคยบอกแล้วไงว่า ผมดีกับคุณ ไม่ได้หวังให้คุณมาตอบแทนผมกลับ คุณแค่สบายใจที่จะรับมันไปก็โอเคแล้ว”

“แต่ฉันทำไม่ได้” นัชชายกมือขึ้นมาลูบบริเวณหัวใจด้านซ้าย “มันบอกฉันว่า ฉันทำแบบนี้ไม่ได้ มันบอกฉันว่าคุณคือคนสำคัญ”