ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 569

ตอนที่ 569 ‘กังวล’ กับศัตรูหัวใจ

ปากเล็กของธีมนต์กระตุกขึ้น ไม่พอใจอย่างชัดเจน “พ่อเคยพาผมไปหรอ ผมลืมไปแล้ว”

มือของเตชิตกำพวงมาลัยแน่น เด็กน้อยโทษที่เขาไม่พาไปนาน

อิจฉาไปก็ไม่ได้อะไร ทั้งหมดก็เขาก็ทำตัวเอง โทษใครไม่ได้

สัญญาหลายครั้งเกิดไป แต่ก็ผิดสัญญาครั้งหนึ่ง จนถึงวันนี้ เขาในฐานะพ่อไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกไปง่ายๆ ได้แต่ตัดสินใจเงียบๆ ว่าต่อจากนี้ไปจะดูแลเป็นสองเท่าอย่างแน่นอน

นัชชาได้ยินบทสนทนาระหว่างพ่อลูก สายตามองไปที่ใบหน้าเล็กที่อ่อนเยาว์ ปากเล็กพูดไปสุดท้ายก็พ่ายแพ้ เลยออกปากอธิบายแทนเขา “ธีมนต์ ที่จริงครั้งนี้เป็นเพราะแม่เอง เลยกลับมาช้าขนาดนี้ พ่อต้องดูแลแม่ ที่จริงเขาคิดถึงหนูมากนะ”

ธีมนต์เป็นเด็กที่ฉลาดและเชื่อฟังอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้มันนานเกินไป ในใจเขามีหลุมดำเล็กๆ “แม่ครับ แม่เคยบอกว่าจะไม่ให้ผมอยู่คนเดียวไงครับ”

เขาโตมากับนนัชชา สถานการณ์เดียวกันกับเตชิตสามารถงอแงได้ เมื่อเผชิญหน้ากับเธอกลับแค่น้อยใจ

นัชชาจำไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งเคยพูดกับเขา ความทรงจำที่หายไปรวมถึงข้อมูลของเด็กน้อยคนนี้ทั้งหมด แต่พอสบตาที่น่าสงสารของเขา ในใจก็อ่อนยวบลง “แม่ไม่ดีเองครับ แม่ขอโทษนะ”

เธอจำได้ตอนที่ฟื้นขึ้นมา รู้ว่าตัวเองมีลูกหนึ่งคน เธอก็รู้สึกขัดแย้งและตกใจกลัวเหลือเกิน ตอนนั้นเธอคิดจะไม่สนใจเด็กคนนี้ รอจนกว่าเธอจะจำได้ค่อยว่ากัน

แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอรู้สึกผิดที่ครั้งหนึ่งเคยคิดแบบนั้น

บางทีอาจจะมาจากสัญชาตญาณความเป็นแม่ล่ะมั้ง เธอไม่อาจเพิกเฉยกับเด็กคนนี้ได้ และทนเห็นเขาเจ็บปวดไม่ได้ ความรู้สึกใดๆที่ปรากฏบนหน้าเขา ก็มีผลกระทบต่อจิตใจเธออย่างง่ายดาย

ระหว่างทางที่ไปร้านอาหาร นัชชาก็ปลอบประโลมเด็กน้อยอยู่ตลอด ความกดดันของนัชชาตั้งแต่แรกจนถึงลงรถมาสุดท้ายก็ดีขึ้นมาหน่อย

เตชิตสุดท้ายก็เลือกจองร้านอาหารหรูเป็นที่สำหรับทานอาหาร เขาและนัชชากลับมาได้สามวันแล้ว สายตามากมายจ้องมาที่พวกเขา แต่ถ้าถูกถ่ายรูปจะต้องลงข่าวหน้าหนึ่ง เขาชินชากับมันแล้ว แต่กับนัชชาและลูก เขาไม่อาจให้เป็นกระแสลมปากคนอื่นหรอก

ร้านอาหารแห่งนี้ต้อนรับผู้นำมามากมาย ความเป็นส่วนตัวและมาตรฐานของพนักงานสูงมาก จึงทำให้สบายใจ

หลังจากได้นั่งในที่ส่วนตัว มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นเมฆที่เป็นสีแดงจากแสงพระอาทิตย์ตก ในใจก็รู้สึกสดใสขึ้นมาในที่สุด

หลังจากสั่งอาหารแล้ว เตชิตก็เพิ่มพุดดิ้งคาราเมลมาอีกหนึ่งที่ เป็นของที่เขาชอบ แต่ก่อนเพื่อปัญหาด้านสุขภาพเลยไม่ให้เขากินเยอะ ครั้งนี้เพื่อเอาใจลูกเลยต้องแหกกฎ

“ลูกเพิ่งบอกว่าอาชนุดมพาไปเที่ยวหรอ? เขาพาลูกไปไหนล่ะ?” ระหว่างที่ทานอาหาร เตชิตก็อดถามออกไปไม่ได้

ธีมนต์ตอบอย่างตรงไปตรงมา “เมือง Q ครับ”

เมือง Q ไม่ได้ห่างจากเมือง J มากเป็นพิเศษ เป็นเมืองที่ใกล้กับทะเลสามด้าน สิ่งแวดล้อมดีมาก เหมาะกับไปเที่ยวผ่อนคลาย

“ไปกี่วัน สนุกไหมครับ?”

“สองวันครับ อาพาผมไปทานอาหารทะเล แล้วก็พาไปเดินเล่นชายหาดด้วย ได้นั่งบนกระเช้าลอยฟ้าอันใหญ่มากๆ...... จริงด้วย!” ขณะที่พูดอยู่ จู่ๆธีมนต์ก็คิดอะไรได้ขึ้นมา ดวงตาเป็นประกาย “มีน้าชีวภาด้วย เธอมากับพวกเราด้วยครับ!”

“น้าชีวภา?” ได้ยินชื่อแปลกๆ เตชิตก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “เธอเป็นใคร?”

“เป็นเพื่อนอาชนุดมครับ เธอดีกับผมมากๆๆ ซื้อของขวัญให้ผมด้วย ดูแลผมดีเหมือนแม่เลยครับ” พูดถึงชีวภา ใบหน้านัชชาก็หุบยิ้ม จิตใจของเด็กน้อยนั้นบริสุทธิ์จริงๆ ใครดีกับตน ใครไม่ดีกับตน ก็แสดงออกมาได้อย่างชัดเจน

เพียงแต่......