ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 568

ตอนที่ 568 พ่อแม่กลับมาแล้ว

กินข้าวมื้อหนึ่งประมาณเกือบชั่วโมงหนึ่ง ระหว่างทานอาหารณัชชนม์กับเมทนีก็ถามนั่นถามนี่อย่างไม่วางใจ ขณะที่นัชชาตอบกลับไม่ได้ เตชิตก็รับคำถามนั้นมาอย่างใจเย็น ทั้งสองช่วยกันโดยที่ไม่ถูกจับได้

ทานข้าวเสร็จแล้วก็นั่งสักครู่ เวลาบ่ายสามโมงกว่าแล้ว เห็นเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ยากที่จะกลับมา นัชชากับเตชิตก็ตัดสินใจไปรับลูกที่โรงเรียนด้วยตัวเอง

ระหว่างทางไปโรงเรียน ตามองเวลายังเช้าอยู่ พวกเขาจึงจอดรถอยู่ทางเข้าหน้าร้านของเล่น เข้าไปเลือกโมเดลดีๆสองกล่องแล้วจึงขับรถต่อ

ตอนถึงโรงเรียนเป็นเวลาบ่ายสี่โมงยี่สิบนาที ประตูใหญ่ของโรงเรียนเปิดออก เป็นโรงเรียนประถมที่ดีที่สุดในเมือง J เด็กในโรงเรียนมีแต่คนรวย เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน หน้าประตูโรงเรียนก็มีแต่รถหรูมากมายจอดอยู่

ไม่นาน เด็กๆก็เดินตามคุณครูมา ต่อแถวยาว เดินออกมาประตูใหญ่อย่างเป็นระเบียบ

นัชชามองดู ใบหน้าที่เห็นในวิดีโอมานับครั้งไม่ถ้วนกำลังทำหน้ามองหาท่ามกลางฝูงชน รออยู่นาน ตามองไปที่แต่ละแถวค่อยๆออกมา แต่ไม่เห็นเงาของธีมนต์เลย ฝ่ามือเธอมีเหงื่อผุดขึ้นมา

“ทำไมยังไม่ออกมาอีกล่ะ?” นัชชาอดจะถามผู้ชายข้างกายอย่างแผ่วเบาไม่ได้

ไม่รู้ว่าได้ยินเสียงกรีดร้องในใจเธอไหม ไม่รอให้เตชิตได้พูด ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยที่แสนน่ารักและโดดเด่นปรากฏขึ้น

ใบหน้าหล่อที่แตกต่างจากเด็กคนอื่น และยังมีกลิ่นกายที่คุ้นเคยมากขึ้น ทำให้นัชชาเมื่อเห็นก็จำเด็กคนนี้ได้

ไม่ใช่ธีมนต์แล้วจะเป็นใครได้ล่ะ?

ร่างเล็กใส่เครื่องแบบนักเรียนอย่างเหมาะสม เครื่องแบบเป็นเสื้อคลุมชุดสูทสีเข้มและเสื้อเชิ้ตสีขาว ตรงหน้าอกมีเข็มกลัดโรงเรียน ที่ปกคอมีเน็คไทสีน้ำเงินหนึ่งเส้น ทั้งสุภาพและน่ารัก

ปกติจะเป็นณัชชนม์มารับเสียส่วนใหญ่ ดังนั้นเมื่ออกมาจากประตูโรงเรียนเดินมาเห็นผู้ปกครอง ธีมนต์ก็ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ รอคุณยายปรากฎตัวอย่างใจเย็น

เพื่อนนักเรียนรอบข้างมีพ่อแม่อยู่ข้างกายกันหมด มีเพียงเขาที่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างโดดเดี่ยว ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความอิจฉา แม้ว่าจะหนีออกมาไกลขนาดนี้ นัชชาก็ยังจับตามองเห็นได้ชัดเจน

เจ็บปวดหัวใจเหมือนกัน เธอไม่ได้เป็นคนเดียวสินะ?

เตชิตมองภาพตรงหน้า ในใจก็ไม่ได้หงุดหงิด เกือบจะเปิดประตูรถลงไปทันที เดินไปทางลูกชายที่น่าสงสาร

หลังจากนัชชาเดินตามไปติดๆ มือเล็กถูกเขากุมไว้ ทำให้รู้สึกปลอดภัยขึ้นมามาก

“ธีมนต์” ระยะห่างใกล้ขึ้นมาหน่อย เตชิตเอ่ยเรียกชื่อเขา พบว่าเสียงตัวเองแหบพร่า เขาเคลียร์ลำคอก่อนจะตะโกนเรียกอีกครั้ง “ธีมนต์”

ธีมนต์ที่ยืนรอคุณยายมารับอย่างเชื่อฟังใต้ต้นไม้เดิมทีไม่ได้สังเกตเห็น แม้ว่าเหมือนจะได้ยินคนเรียกชื่อตัวเองแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

พ่อแม่ไม่อยู่ คงไม่ใช่พวกเขาหรอก คงเป็นเสียงพ่อแม่เด็กคนอื่นล่ะมั้ง

คิดแบบนี้ จนกระทั่งเตชิตเดินมายืนตรงหน้าเขา เด็กน้อยถึงได้เงยคอขึ้นมา ขณะที่สายตาสัมผัสถึงใบหน้าที่คุ้นเคยเหลือเกิน ราวกับว่าไม่กล้าเชื่อจึงกะพริบตาทันที

ร่างเล็กยืนเหม่ออยู่กับที่ ดีใจปนตกใจ เหม่อลอย ยากที่จะเชื่อ ดวงตาที่ใสซื่อคู่นั้น เตชิตรู้สึกเหมือนกับมีคนเอาค้อนมาทุบหัวใจแรงๆ เจ็บจนเขาต้องหายใจถี่ขึ้นมา

ร่างสูงย่อตัวลงไป ยื่นมือโอบกอดเด็กน้อย ไม่กล้าใช้แรงมาก กลัวว่าจะทำให้เขากลัว “ธีมนต์ พ่อกับแม่มารับหนูแล้ว”