ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 586

ตอนที่586 อย่างให้การเสียสละของเธอต้องไร้ความหมาย

คำพูดของชนุดมทำให้ดุลยารู้สึกแปลกใจมาก แต่การแสดงออกนี้ทำให้เธอรู้ชัดเกี่ยวกับเรื่องหนึ่ง ชนุดมที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับชีวภาแค่เพียงฉาบฉวย พวกเขารักกันจริงๆ

เมื่อมันใจในจุดนี้ ภาระหนักอึ้งในใจของดุลยาก็รู้สึกเบาลง เธอไม่ได้เห็นด้วยกับคำขอของชนุดมในทันที แต่เธอบอกว่าเธอจะพิจารณาเกี่ยวกับมัน

“คุณชนุดม---” ก่อนที่เขาจะเดินไป ดุลยาตะโกนเรียกชายคนนั้นไว้ “ชีวภาของบ้านเราเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ เธอเป็นคนเรียบง่ายแต่มีไหวพริบ แน่วแน่และมั่นใจในตัวเอง แต่เล็กจนโตไม่เคยทำให้ครอบครัวเดือดเนื้อร้อนใจ พ่อของเธอไม่ได้ทำหน้าที่รับผิดชอบครอบครัวด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันเองก็มาป่วย ครอบครัวนี้มีเธอเป็นเสาหลักของบ้าน ถึงแม้พวกเราจะยากจน แต่ฉันรับประกันกับคุณได้ว่า ชีวภาไม่ได้ผู้หญิงที่ต้องการสิ่งอื่นใด กว่าอาการป่วยของฉันจะหายดี ในที่สุดเธอก็ได้มีโอกาสกลับไปเรียนต่อให้จบ แต่กลับคาดไม่ถึงว่า…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดุลยาก็พูดออกมาได้ไม่เป็นประโยค

เธอนึกถึงรอยยิ้มมีความสุขของลูกสาวในวันที่จะได้ไปเข้าเรียน หัวใจของดุลยาเหมือนโดนทอดอยู่บนกระทะร้อน เจ็บปวดอย่างซู่ซ่า

ทุกคำพูดของเธอคือมีดแทงไปที่หัวใจของชนุดม เขากัดฟันและหลบสายตา “ผมรู้ เธอดีมาก ดีกว่าใครทั้งนั้น”

---

แฟ้มของชีวภาอยู่ในการถกกันเรื่องการวิจัยและรักษา ทางด้านโรงเรียน ชนุดมให้ขอให้คนดำเนินเรื่องให้ ดุลยาเกือบจะเฝ้าอยู่ที่ข้างเตียงชีวภาอยู่ตลอดเวลา ปรัณจัดการตรวจสอบร่างกายของเธอ เขาตั้งใจทำเตียงเสริมในห้องให้อีกเตียงหนึ่งเพื่อที่จะได้ใช้พักผ่อนในตอนกลางคืน

ไวศทย์ไม่ค่อยได้มาโรงพยาบาลยกเว้นเมื่อสองสามวันก่อน ไม่ได้เจอเขา ชนุดมกลัวว่าความอ่อนวัยของเขาจะทำให้เขาทำเรื่องที่ไม่คาดคิด จึงส่งคนคอยติดตามเขาไว้ ได้ความว่าเด็กคนนั้นทำงานนอกเวลาทุกวัน

วันที่มากที่สุด ทำงานพาร์ทไทม์ทั้งหมดห้าแห่ง สองแห่งในตอนเช้า ตั้งแต่หกโมงเช้าจนถึงตีสี่วันรุ่งขึ้น แม้แต่งานขายในบาร์เขาก็ยังรับทำ

ชนุดมคาดไม่ถึงจริงๆ วันหนึ่งชนุดมขับรถไปที่บาร์ที่เขาทำงานในตอนกลางคืน เมื่อเข้าประตูไปก็ได้ยินเสียงดีเจที่ดังหนวกหู มีชายหญิงเต้นอยู่บนฟลอร์ มีเวทีวงกลมอยู่ตรงกลาง ถัดจากเวทีก็เป็นโต๊ะเล็กๆ จากนั้นก็เป็นลานที่เป็นโซฟา

ด้านหลังชนุดมมีบอดี้การ์ดสองคน เขาเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง ไม่นานนัก ผู้ช่วยเขาก็พบตัวไวศทย์ซึ่งใส่เสื้อเชิ้ตสีดำผูกโบว์สีขาว

เมื่อไวศทย์เข้าไปในห้องก็ยังมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า แต่เมื่อเขาเห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟา กลับได้แต่โค้งคำนับเท่านั้น

“เป็นเธอได้อย่างไรกัน” เด็กอายุยังไม่ถึงสิบแปด อารมณ์ปรากฏขึ้นบนใบหน้า คำพูดนี้เปิดโปงความตื่นตระหนกและความไม่สบายใจของเขาในตอนนี้

แต่ชนุดมมองไม่เห็นอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ท่านั่งบนโซฟาของเขายังไม่เปลี่ยนแปลง สายตาของเขาตกลงบนใบหน้าอันเขียวคล้ำของเด็กหนุ่มคนนั้น “นี่มันปกเสื้ออะไรกัน คิดว่าตัวเองเป็นHello Kittyอย่างนั้นรึ”

ประโยคนั้นเมื่อเข้าหูไวศทย์ มันเป็นการดูถูกครั้งยิ่งใหญ่

ใบหน้าของวัยรุ่นนั้นทั้งเป็นสีน้ำเงินและแดงปนกัน เขาต้องเผชิญหน้ากับชายที่ทรงพลังเช่นนี้ เขาได้แต่กลั้นหายใจตอบกลับไป “นี่เป็นงานของผม”

“ผมรู้” ชนุดมพูดโทนเสียงกลางๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองดูการตกแต่งในห้องรอบๆ และในที่สุดก็หันมามองหน้าเขา “การเปิดห้องนี้ก็เป็นหน้าที่ของเธอด้วยสินะ”

“...”

มันเป็นเรื่องดี ที่จริงห้องนี้ก็ราคาไม่ถูก เปิดห้องได้ก็แสดงว่ามีเงินไม่น้อย ไวศทย์กำลังพยายามหาวิธีให้คนจองห้องอยู่พอดี ซึ่งตอนนี้ชนุดมก็ได้ทำสิ่งนี้แล้ว แต่เขากลับรู้สึกละอายใจ

ผนังเก็บเสียงนี้ไม่เลว เมื่อปิดประตูก็ไม่ได้ยินเสียงรบกวนจากทางด้านนอก

ชนุดมมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังจ้องเขาด้วยสายตาโมโห สักครู่ ก็ลุกขึ้นเดินไปหาเขา ฝีเท้ามั่นคง เสียงของรองเท้าราคาแพงกระทบลงบนพื้นส่งเสียงคมชัด “ต็อก ต๊อก ต๊อก” นำพามาด้วยความรู้สึกกดขี่อย่างมองไม่เห็นอย่างหนึ่ง