ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 591

ตอนที่ 591 ผิวกายที่คุ้นเคย

นัชชาสบตาดวงตาสีดำทะมึนดั่งน้ำหมึก หัวใจของเธอเต้นดั่งสายฟ้าฟาด มือทั้งสองข้างจับด้านข้างชายผ้าขนหนูแน่น หล่อนแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเอ่ยคำอะไรออกไปดี

เตชิตมองหล่อนที่กำลังม้วนต้วนอยู่ เขาได้แต่เบนสายตาเลี่ยงออกไม่อยากทำให้หล่อนตกใจ เขาลุกยืนขึ้นเดินก้าวยาวไปยืนใกล้หล่อน พลันสูดลมหายใจอย่างรีบเร่ง “ทำไมไม่เสื้อผ้าให้มันดีๆหน่อยค่อยออกมา ออกมาแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

ในใจของนัชชายังมีข้อกังขาอยู่ หากแต่ได้ยินประโยคแรกที่เขาพูดเขาก็ยังคงเป็นห่วงตัวหล่อนอยู่ดี จะอะไรยังไงหล่อนก็ไม่สนแล้ว หล่อนเงยหน้ามองใบหน้าของเขา แนวขากรรไกรของเขาที่มันกำลังตึงเกร็งขึ้น หล่อนให้กำลังใจตัวเองและใช้พลังทั้งหมดที่มีด้วยการเขย่งปลายเท้าสูงขึ้นใช้มือเรียวงามทั้งสองข้างตวัดพาดคอเขาเอาไว้แน่น “แบบนี้ก็ไม่เป็นหวัดแล้วค่ะ”

ร่างกายสูงใหญ่ที่อยู่ใต้มือของหล่อนแข็งชะงัก ตัวนัชชาเองยังรู้สึกได้กับการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนขนาดนี้ เหมือนกับเอาก้อนเนื้อกลายร่างมาเป็นก้อนหินแข็งเกินจะบรรยายได้

ใบหน้าขาวนวลเปล่งปลั่งดวงเล็กห่างจากเขาไปแค่คืบเดียว ผมของหล่อนปล่อยสยายอยู่ด้านหลังทั้งหมด บนใบหน้ามีไรผมอยู่ประปราย ความหอมของครีมอาบน้ำกลิ่นลาเวนเดอร์นั้นหอมเตะจมูกมันนำพากลิ่นความหอมหวานของผู้หญิงโดยเฉพาะ

เขารู้สึกว่าเหมือนตัวเองครึ่งหนึ่งเป็นสิงโตแอฟริกาที่หิวโซเวลาช่างพอเหมาะพอดีที่เจ้ากวางน้อยเนื้อตัวอวบอิ่มตัวนั้นปรากฎกายขึ้นอยู่ตรงหน้า ในความคิดแรกที่ได้เห็นเขาต้องการกลืนกินหล่อนทั้งตัว

แต่ว่าทำไม่ได้

หล่อนยังคงสูญเสียความทรงจำไปแถมยังมีบาดแผลบนเรือนร่างอีก

เขาได้แต่ปิดตาลงพยายามอดใจไว้ การอดกลั้นแบบนี้เปรียบเหมือนกับว่าคนที่กำลังจะตายอยู่ท่ามกลางทะเลทรายที่ร้อนระอุเขากระหายน้ำและกำลังปล่อยน้ำขวดสุดท้ายในมือทิ้งลงไป

แต่เขาก็บังคับตัวเองให้ทำสำเร็จ

แขนอันทรงพลังของเขาแนบลำตัว มือเกร็งแน่นจนข้อมือขาวซีด เขาเงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนโยน กระเดือกขยับเอ่ยเสียงแหบพร่าออกมา “เชื่อผมนะ”

นัชชากระพริบตาปริบๆแต่ไม่ได้ถอยห่างแต่กลับกอดคอเขาเขยิบใกล้เข้าไปอีก “ฉันไม่ฟัง”

เต้านมเว้าโค้งอันเด้งดึ๋งของหล่อนอยู่พอดีกับตำแหน่งหน้าอกแข็งแกร่งของเขา อีกคนช่างอ่อนนุ่มมืออีกคนช่างแข็งแกร่ง มันช่างแตกต่างจนน่าคลั้งไคล้อยากขยำให้เต็มมือ เตชิตรู้สึกได้ว่าเหมือนกับตัวเขาเองจะระเบิด เขาได้แต่อดทนอดกลั้นกัดฟันไว้ “นัชชาเธอตั้งใจใช่ไหม?”

“………”

นัชชาได้ยินสิ่งที่เขาพูดซึ่งเดิมทีหน้าหล่อนก็แดงจนเลือดสาดออกมาอยู่แล้ว หล่อนทำเสียงง้องอนปนโมโหหน่อยๆแผ่วเบาใกล้ซอกหูของเขา “คุณดูไม่ออกหรอ......”

ประโยคนี้แหละที่เหมือนตัวเปิดประเด็นมันยิ่งเผยความต้องการของร่างกายเขาเพิ่มมากขึ้น เหมือนกับว่าเขาได้รับอนุญาตจากสิ่งบางอย่าง มันทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ และตกใจ อารมณ์ทุกอย่างมันถาโถมเข้ามารวมกัน แต่เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ดี

ต้องการกอดหล่อนหรอ?

ต้อง...ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำเรื่องนั้นหรอ?

ในสมองคิดทบทวนหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้มีโอกาสทำเรื่องนี้ในเวลานี้แล้ว เขากลับตะลึงงึงงันไป

นัชชารอเขาตอบสนองแต่ก็ไม่มีการตอบสนองอะไรกลับมา หล่อนคิดว่าเขาคงตกใจไปแล้ว แต่รอแล้วรอเล่า จนปลายเท้าที่เขย่งไว้เริ่มปวดเมื่อย เขาก็ไม่ตอบกลับมา หล่อนรู้สึกอับอายอย่างสุดๆ

หล่อนส่งยื่นตัวเองให้เขาถึงปากแต่เขากลับไม่มีอาการอะไร มันไม่มีความหมายอะไรเลยหรอ?

หรือเป็นเพราะว่าสภาพหล่อนตอนนี้ดูไม่ได้หรอ?

หรือว่าความปรารถนาต่อหล่อนยังไม่รุนแรงพอ?