ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 590

ตอนที่590 เธอเป็นจุดบอดของเขา

นัชชารู้สึกว่าผู้ชายที่เพิ่งห่วงเธอนั้นน่ารัก

เธอไม่ได้มองกระจก เธอยกมือขึ้นเหนือประตูและผลักออกไป “เปิดประตูค่ะ ฉันจะเข้าบ้าน”

เตชิตรู้ผิวของเธอไม่ได้เจ็บหนักอีกต่อไปแล้ว เขาเปิดล็อคประตูออกและตัวเองก็เดินตามเธอลงไป

ลิฟต์ในโรงจอดรถเข้าถึงตัวบ้านได้โดยตรง หลังจากพวกเขามาถึงห้องนั่งเล่นทั้งคู่ก็เปลี่ยนรองเท้า น้ารินกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เมื่อเธอเห็นทั้งคู่ออกมาก็รีบออกมาพบ

“คุณเตชิต คุณนัชชา พวกคุณกลับมาแล้ว”

เตชิดได้กลิ่นหอมที่ออกมาจากในครัว เขาหันไปมองน้าริน “ตั้งแต่ที่น้ารินกลับมา ซุปที่บ้านก็ไม่เคยหมดเลย อีกไม่นานน้ารินก็ไปสอบใบประกาศเชฟได้แล้วล่ะ”

น้ารินอมยิ้ม “เพื่อให้คุณนัชชาฟื้นฟูร่างกายเร็วๆ ป้าหยุดทำไม่ได้หรอกค่ะ!”

เธอดีกับนัชชา เตชิตก็ยิ่งมีความสุข “น้ารินอยู่ทำงานที่นี่มานานแล้ว เดือนหน้าผมขึ้นเงินเดือนให้ก็แล้วกันนะครับ”

แม้ว่าเงินเดือนก่อนหน้านี้จะขึ้นทุกปี แต่ก็เพียงสิบเปอร์เซ็นต์ สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้เจ้านายออกตัวเอง ต้องขึ้นเป็นสองเท่าอย่างแน่นอน

น้ารินยิ้มปลื้มปริ่ม “เจ้านาย เกรงใจจังเลยค่ะ…”

“ไม่ต้องเกรงใจ ผมให้น้าก็แค่รับไว้ครับ” เตชิตไม่พูดมาก หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแล้วเขาก็ดึงนัชชาขึ้นไปข้างบน

น้ารินมองตามเงาหลังของเจ้านายไป เธอรู้ว่าเจ้านายเป็นคนปากแข็งแต่ใจอ่อน แม้ว่าใบหน้าเขาจะแข็งทื่อแต่ว่าความจริงแล้วหัวใจเขาอบอุ่นนัก

เขาจะขึ้นเงินเดือนให้ น้ารินมีความสุขมาก เธอมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องครัวเพื่อทำซุปต่อ

นัชชาถูกเตชิตอุ้มขึ้นไปชั้นบน เขาโค้งตัวและวางเธอลงบนเตียง เขาหยิบครีมที่ปรัณให้มา “คุณนอนคว่ำสิ ผมจะช่วยทายาให้”

“ตอนนี้รึ”

“อื้อ”

ถึงแม้นัชชาจะยังไม่ได้ส่งกระจกเพื่อดูความน่าสังเวชบนหลังของตัวเอง แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามันคงจะน่ากลัวจริงๆ เธอนั่งอยู่บนเตียงไม่ขยับ “ฉันทาเองได้ค่ะ…”

“คุณทำเองได้รึ” ชายคนนั้นไม่ได้รับอนุญาตและพูดซ้ำ “นอนคว่ำลง อย่าทำให้ผมเป็นห่วง”

“...”

เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว ดูเหมือนจะไม่มีทางอื่น นัชชาเชื่อฟังและพลิกตัวไปแต่โดยดี เธอเอนกายและคว่ำใบหน้าลงบนเตียงที่เย็นเฉียบ ในใจรู้สึกกระอักกระอวล

เธอกลัวว่าเมื่อเขาเห็นแล้วจะรู้สึกคลื่นไส้ และกลัวว่าตอนที่ทายาแล้วจะเจ็บ

แต่คนที่อยู่ทางด้านหลังกลับไม่รู้สึกลังเล เขาเลิกเสื้อผ้าของเธอขึ้น หลังจากที่เปิดขึ้นเขาก็เหน็บมันเอาไว้

นัชชาหันหลับไปถาม “เป็นอย่างไรบ้างคะ”

“ไม่เป็นไร” เสียงของชายคนนั้นทุ้มมาก ฟังแล้วเหมือนว่าไม่มีอะไรจริง

นัชชาคาดเดาเอาเอง รู้สึกลำบากใจที่จะพูด “น่ากลัวรึเปล่าคะ…”

เตชิตไม่ตอบ สายตาของเขาจ้องไปที่บาดแผลที่ถูกรักษา หลังจากถูกฉายด้วยเลเซอร์อย่างเข้มข้น ที่จริงแล้วหลังของเธอเหมือนกับถูกเปิดออกทั้งหมด

แม้ว่าสีแดงของเลือดจะหายไปหมดแล้ว แต่ความบวมชั้นใต้ผิวหนังยังคงมีอยู่ มันปูดออกมาจนน่าตกใจ

เขาลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้นก็นำผ้าเช็ดตัวสะอาดมาผืนหนึ่ง ผ้าขนหนูยังมีอุณหภูมิของน้ำอุ่น เตชิตค่อยๆเช็ดบริเวณรอบๆบาดแผลอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็บีบครีมลงบนสำลี