ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 595

ตอนที่ 595 แม่สามีมา

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนกว่า นัชชาได้รับการรักษามาสี่ครั้งแล้วถือได้ว่าหล่อนผ่านกระบวนการมาได้หนึ่งในสามแล้ว ถึงแม้ว่าทุกครั้งจะเจ็บปวด แต่ว่ารอยแผลเป็นที่ชัดเจนของหล่อนจากหนักก็ค่อยดตื้นขึ้นภายใต้การรักษาด้วยเลเซอร์ที่เข้มข้นขนาดนี้ หล่อนเคยคิดว่าคงใช้ชีวิตนี้ที่มีรอยแผลเป็นแบบนี้ไปตลอดทั้งชิวิตแต่ว่าตอนนี้ในที่สุดก็เห็นความหวังแล้ว

ขอแค่เปลี่ยนไปด้วยดี มันก้คุ้มค่ากับสิ่งที่รอคอยทั้งหมด

หล่อนทำความทรงจำที่หายไปบางส่วน บางทีก็มีแวบเข้ามาบ้าง แต่ไม่สามารถเป็นเรื่องเป็นราวได้ แต่ว่าหล่อนสามารถเข้าได้กับธีมนต์และครอบครัวของเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติหรือว่าส่งนี้เป็นเพราะเป้นแม่ลูกกันเลยไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

จนถึงทุกวันนี้ในตอนเช้าก่อนที่พ่อของเตชิตมาที่บ้าน หล่อนคิดว่าตัวเองสามารถจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นในภายภาคหน้าได้

วันนี้ตอนเช้าสิบเอ็ดโมง หล่อนกำลังไปห้องรับแขกเพื่อค้นหาเอกสารของร้านดอกไม้ก่อนนหน้านี้ ออดประตูดังขึ้น น้ารินรีบไปบ้านประตู หล่อนพบกับคนแปลกหน้าสองคน

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่า....?”

“เราเป็นพ่อแม่ของเตชิต” เป็นเสียงทุ้มแต่ดังชัดเจนดังทะลุออกมาจากด้านหลัง ไม่เพียงแต่น้ารินได้ยิน นัชชาที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาเองก็ได้ยิน

หล่อนรีบหยุดหาคู่มือร้านดอกไม้ทันที แล้วรีบลุกขึ้นมาหันกลับไป

ประตูวิลล่านั้นมีผู้หญิงที่ใส่ชุดสีฟ้าขาว สร้อยที่อยู่ที่คอเหมือนสร้อยมรกตประจำตระกูล ระหว่างข้อแขนนั้นมีกระเป๋าถือหนังนกกระจอกเทศรุ่นลิมิเตดยี่ห้อH ด้านหลังของหล่อนยังมีหญิงสาวที่อายุไม่ได้เยอะเท่าไหร่อีกหนึ่งคน

นี่คือแม่ของเตชิตหรอ?

ดูแล้วอายุไม่เหมือนคนที่อายุห้าสิบหกสิบปี หากบอกว่าสี่สิบกว่าคนคงเชื่อ

“เวธนี เรียกพี่สะใภ้สิ”จริยารีบเตือนผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังเมื่อตอนที่เห็นหล่อนเดินมา

สาวน้อยรีบเรียกหล่อน “สวัสดีค่ะพี่สะใภ้”

“สวัส...สวัสดีค่ะ....” นัชชาไม่เข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าแต่ก็ได้ทักทายต้อนรับแขกเข้าบ้านและรีบบอกให้ป้ารินไปบอกเตชิต “รีบไปเรียกเตชิตที่อยุ่ข้างบนให้รีบลงมา”

“ได้ค่ะ”

เมื่อป้ารินเดินไป ในห้องรับแขกขนาดใหญ่ก็เหลือเพียงแค่สามคนที่มองหน้ากันอยู่ นัชชาเองไม่รู้ว่าจะพูดยังไงและก็กลัวว่าตัวเองจะพูดผิดเลยลุกขึ้นไปชงชาให้พวกเขาแทน

“ได้ข่าวว่าช่วงนี้ร่างกายเธอไม่ค่อยแข็งแรง ฉันได้แต่คิดถึงเรื่องนี้มาโดยตลอดแต่ก็กลัวว่าเธอจะไม่สะดวกเลยไม่ได้มา ตอนนี้พักฟื้นรักษาตัวเป็นไงบ้าง?” จริยาเปิดปากถามด้วยอัธยาศัยที่ดี

นัชชาไม่กล้าตอบมั่วๆ เธอเคยผ่านเรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้นในประเทศ Y หล่อนไม่แน่ใจว่าเตชิตได้บอกคนที่บ้านหรือยัง ดังนั้นเธอได้แต่พยักหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้สำคัญอะไร”

“งั้นก็ดีแล้ว ฉันมีตั๋วบัตรจองรังนกสองใบ เธอเอาไปใช้สิ ” พูดเสร็จจริยาก็หยิบใบแล้วออกจากกระเป๋าสีดำในมือยื่นไปให้นัชชา

หล่อนเผชิญหน้ากับการใส่ใจแบบนี้ นัชชาไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่ ช่างดีจริงเป็นเวลาเดียวกับที่เตชิตลงมาจากด้านบนพอดีจริยาเลยเลี่ยงหัวข้อการพูดนี้ไป “แม่ แม่มาได้ยังไงเนี่ย?”

จริยาหันมาตามเสียงยังไม่ทันเอ่ยอะไร เวธนีที่อยู่ข้างๆก็พูดก่อนไปแล้ว “พี่ชาย”

เตชิตมองไปทางน้องสาวของตัวเองได้แต่ตอบรับไป”อือ”

“แกยังพูดได้หรอ ตั้งแต่แกกลับมาจนถึงทุกวันนี้มันนานมาแล้ว แค่เงายังไม่เห็นเลย ได้แต่ฟังเรื่องที่เกิดขึ้นกับนัชชา ขนาดที่คุณนัชชาป่วยฉันยังไม่ได้ไปเยี่ยมเลย วันนี้เลยอดทนไม่ไหวกลับกันมาตั้งนานแล้ว ฉันมาเยี่ยมหน่อยนึงเนี่ยมันสร้างความรำคาญให้แกหรอ?” จริยาปากก็บอกว่าเป็นห่วงแต่นัชชาฟังออกว่าหล่อนเองก็มีบ่นอยู่บ้าง

แต่เธอก็ไม่ได้แปลกใจอะไร ก็เตชิตไม่ห่างจากเธอเลยแม้สักก้าวเดียว ไม่ว่าเปลี่ยนเป็นใครในใจก็ไม่สามารถสงบใจลงได้ โดยเฉพาะแม่ที่หาลูกตัวเองไม่เจอ