ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 594

ตอนที่ 594คนที่เป็นห่วงเขาที่สุดก็คือเธอ

หลังจากที่คุยกับปรัณแล้ว ดุลยาหล่อนเริ่มกลับไปที่ประตูห้องพักผู้ป่วย หล่อนกลับบ้านไปรอบหนึ่งก็เพื่อไปเก็บของมาอยู่เป็นเพื่อนลูกที่นี่ยาวไป

ดุลยามองเข้าไปในห้องผู้ป่วยมีผู้ชายสุขุมอยู่ข้างๆเตียง หล่อนเคาะห้องสองครั้งเบาๆถึงค่อยเปิดประตูเข้าไป

“คุณชนุดมอยู่นี่หรอ” ดุลยาได้แต่ฝืนยิ้มทักทายกับผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า

ชนุดมมองผู้หญิงสูงอายุที่เดินเข้ามา ปกติแล้วเขาไม่ค่อยชินกับการทักทายระหว่างคนเท่าไหร่ แต่ว่าเขาคือแม่ของชีวภา ถึงอย่าไรก็ต้องให้เกียรติ “คุณป้า”

ถึงแม้ชนุดมจะดูแลชีวภาได้ดี แต่ชนุดมเองคุยกับดุลาไม่ได้กี่ประโยค ดุลยารักลูกสาวมากจริงๆแต่หล่อนก็คิดไม่ออกว่าชีวภานั้นจะคบค้าสมาคมกับชนุดมได้ยังไง

เพราะผู้ชายคนนั้นมักจะมีความเย่อหยิ่งและทำให้บรรยากาศเยือกเย็นขึ้นมาด้วย โดยเฉพาะเวลาที่เขาอารมณ์ไม่ดียิ่งแสดงออกอย่างชัดเจน ขนาดที่ตัวหล่อนเองที่อายุอานามแก่ขนาดนี้ยังรู้สึกกดดันเวลาที่จะต้องพูดกับเขา

ดูจากเวลาแล้วก็น่าจะสิบเอ็ดโมงกว่าใกล้เวลาพักเที่ยง ในมือของดุลยามีปิ่นโตเก็บความร้อนหล่อนวางบนโต๊ะ “คุณชนุดมยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม ดีเลยฉันเตรียมกับข้าวมา ฉันทำเองนะ อาจจะไม่อร่อยเท่าในโรงแรม คุณกินรองท้องไปก่อน”

ดุลยาคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าชนุดมต้องอยู่เป็นเพื่อนกับคนป่วยในห้องพักผู้ป่วยแน่ๆ ช่วงเวลานี้ นอกจากเวลาที่หล่อนอยู่ดุลยาแล้วก็มีชนุดมนี่แหละที่ไม่ห่างไปจากชีวภาแม้แต่ก้าวเดียวเลย ตอนแรกเขาก็สงสัยในตัวของชนุดมว่าจะทัศนคติว่าจะคิดอย่างไรกับชีวภา แต่ว่าผ่านหลังจากนั้นแล้ว ก็ไม่สงสัยอีกเลย

ไม่มีใครเล่นเกมหลอกลวงได้ถึงขนาดนี้หรอก ดูออกได้อย่างชัดเจนว่าเป็นสิ่งที่เขาทำออกมาจากใจจริงๆ

ดุลยาไม่รู้ว่าจะขอบคุณอย่างไร ได้แต่แสดงออกวิธีโง่ๆแบบนี้เพื่อแสดงความจริงใจของตนเอง

ชนุดมเข้าใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นได้แต่เก็บอาการปฎิเสธไว้ เขาลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วเปิดปิ่นโตเก็บความร้อนออก

สีแดงกุหลาบของปิ่นโตเก็บความร้อนนั้น ด้านบนยังมีลายลูกหมีสีน้ำตาลสองตัว อีกตัวของลูกหมีนั้นมันหายไปครึ่งหนึ่ง ปิ่นโตมันอยู่ในมือเขามันทำให้น่ารักขึ้นมามาก

เมื่อเปิดฝาออกมีกับข้างสองอย่างซุปหนึ่งอย่าง อันแรกคือสันในเปรี้ยวหวาน ชั้นที่สองกุ้งแห้งผัดเต้าหู้ข้างล่างสุดคือซุปปลาตุ๋นนม ถึงแม้ว่าจะเป็นอาหารบ้านบ้านธรรมดาแต่เขารู้สึกว่าดุลยาทำอาหารฝีมือดีมาก และดูแล้วน่ารับประทานมากๆ

“ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบกินกับข้าวแบบไหนกัน ทำอาหารสิ่งเดียวกับที่ชีวภาชอบกิน เด็กนั่นอ่ะชอบกินสันในเปรี้ยวหวานมากที่สุด ...” พูดได้แค่นี้ ดุลยาก็เริ่มพูดไม่ออก กลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อใจของชนุดม หล่อนหยิบกระดาษขึ้นมาเพื่อหาข้ออ้าง “ฉันขอออกไปตักน้ำร้อน”

ประตูห้องเปิดออกแล้วก็ปิดลง ชนุดมมองกับข้าวสองอย่างที่วางไว้บนโต๊ะที่อยู่ตรงหน้า สักพักเขาถึงหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบสันในเปรี้ยวหวานเข้าปาก

รสชาติเปรี้ยวๆหวานๆแล้วยังกลิ่นหอมของซีอิ๊วที่ผัดไหม้ๆ กระดูกหมูน่าจะผัดก่อนหนึ่งรอบ ด้านในนิ่มด้านนอกกรอบ ยิ่งมีซอสที่ราดอย่างชุ่มฉ่ำอยู่รอบๆยิ่งทำให้ถูกปากมาก

ชนุดมไม่อชอบอาหารที่ค่อนข้างเลี่ยนเกิน หากเปรีบเทียบกันแล้วเขาชอบเนื้อวัวมากกว่าเนื้อหมู แต่ตอนนี้เขากินกระดูกหมูแบบนี้แต่กลับรู้ว่ามันอร่อยอย่างวิเศษ

หล่อนชอบมากเลยหรอ?

เขานึกย้อนกลับไปคิดตอนที่เขาสองคนกินข้าวด้วยกัน หล่อนมักชอบกินอาหารรสชาติเปรี้ยวหวาน อาหารเค็มเผ็ดค่อนข้างกินน้อยลง ตอนแรกเขาก็ไม่ได้สนใจเลยยังไม่ได้รู้มาก่อน

เขามองจานที่ว่างเปล่า กระดูกหมูหนึ่งจานมีทั้งหมดแปดชิ้น เขากินหมดเรียบไม่เหลือเลยสักชิ้นในปากของเขายังมีรสชาติที่หอมละมุนอยู่ แต่ในใจของเขากลับว่างเปล่าเหหมือนกับจานที่อยู่ตรงหน้า

เขากินของที่เธอชอบ แต่หล่อนกลับไม่ฟื้นขึ้นมา รสชาติแบบนี้มันยากกับการอดทน