ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 597

ตอนที่ 597 หาผู้หญิงมาช่วยใช้เงิน

เตชิตเดินออกมาไม่นาน นัชชาก็เดินตามออกมาติดๆ บนโต๊ะถ้วยและตะเกียบก็จัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว ฝืมือในการทำอาหารของป้ารินนั้นไม่ต้องพูดมากเลยขนาดคนที่เรื่องมากอย่างเตชิตยังถูกใจไม่ต้องไปถามคนอื่นเลย

เป็นไปดังคาด จริยากินไปพูดไป”เต แกเชิญป้ารินมาทำกับข้าวได้ถือว่าดีจริงๆ ฝีมือการทำอหารยังดีกว่าฉันอีก”

เตชิตพยักหน้าเวลาทานข้าวเขามักไม่พูด

บรรยากาศค่อนข้างเก้อเขินหน่อย บนโต๊ะมีเพียงแค่เสียงตะเกียบเวลาโดนกับถ้วยเท่านั้น ถีงแม้ว่านัชชาพยายามที่จะสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลายลงแต่ความจำทั้งหมดมันว่างเปล่าเลยไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา

ด้านเตชิตเรื่องขอทุนเขาคิดหาวิธีออกทำให้กินอย่างมีความสุข

นัชชาซดน้ำซุปรสชาติความอร่อยมันอยู่ในปากยังไม่ได้สัมผัสรสชาติอะไรมากนักกับเห็นถ้วยแล้ว หล่อนอยากจะตักอีกถ้วยแต่ปัญหามีอยู่ว่าจริยาอยู่ที่นี่ด้วยเลยไม่กล้าที่จะเอื้อมไปตัก

ปกติป้ารินเห็นแบบนี้แล้วจะตักเพิ่มให้ น่าเสียดายที่วันนี้ป้ารินเข้าไปจัดการเก็บของอยู่ในห้องครัว

ช่วงที่หล่อนกำลังคิดว่าจะกินดีหรือไม่กินดี สายตาหล่อนพบมือมาอยู่ตรงหน้า วินาทีเดียวถ้วยเซรามิคที่อยู่ตรงหน้าหล่อนก็หายไป

นัชชามองตามถึงได้เห็นกำลังก้มลงตักน้ำซุปให้แล้วยังพยายามเอาน้ำมันที่อยู่ข้างบนน้ำซุปออกให้เพื่อให้มีแต่ซุปที่ใสๆแล้วตักให้เธออย่างใส่ใจ

นัชชามองไปทางอย่างตกตะลึง เขารู้ได้ไงว่าหล่อนอยากกินซุป...

การกระทำทั้งหมดมันอยู่ในสายตาของจริยา หล่อนรู้มาโดยตลอดนิสัยของเตชิตตั้งแต่เล็กนั้นเงียบขรึมมาก บ่อยครั้งนักที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความรู้สึกของตนเอง หล่อนก็เคยชินกับพฤติกรรมแบบนี้

แต่ว่าวันนี้เห็นสิ่งที่เขาทำให้นัชชาเป็นครั้งแรกในใจของจริยาไม่ได้มีรสชาติใดๆ

หล่อนเคยชินกับการมองพฤติกรรมของลูกชายที่เย็นชา แต่เขากับทำให้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งขนาดหล่อนเองยังไม่เคยทำไรให้เลย ในใจหล่อนมีรสชาติของความเจ็บปวดอยู่นิดๆ

จริยาไม่กล้าที่จะแสดงออกมาอย่างชัดเจนมากได้แต่อย่างไม่จริงใจ “ฉันยังไม่เคยเห็นเตชิตดูแลคนอื่นแบบนี้เลยนัชชาเธอนี่โชคดีจริงๆ”

ประโยคนี้หากเป็นอื่นพูดฟังแล้วก็ไม่ได้มีอะไร แต่ประโยคนี้ที่แม่ที่ให้เขาเกิดพูดขึ้นมาเอง มันมีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่

ถึงแม้ว่าความทรงใจของนัชชาหายไปแต่ว่าหล่อนไม่ได้โง่แค่คิดแปบเดียวก็รู้ว่าทำไมจริยาถึงพูดออกมาแบบนี้

หล่อนมองมายังถ้วยใส่น้ำซุปที่เติมจนเต็มที่อยู่ตรงหน้า หล่อนไม่อยากสร้างเรื่องให้จริยาเลยพูดต่อว่า “ต้องขอบคุณคุณป้าไม่งั้นฉันคงไม่มีโอกาสที่พบเขา”

เดิมที่เตชิตก็เบื่อกับอารมณ์ในตอนนี้อยู่แล้วแต่ประโยคที่นัชชาพูดตอบกลับมามันทำให้เขาดีขึ้น ถึงแม้ว่ารู้ว่านัชชาต้องการพูดเพื่อให้จริยารู้สึกดีขึ้นแต่เธอพูดแล้วมันทำให้เขาดีขึ้น

ในที่สุดเวธนีถึงได้รู้สึกตัวหล่อนวางตะเกียบลงแล้วพูดออกมา”พี่สะใภ้ ว่างก็มาเที่ยวที่บ้านนะ”

ประโยคที่หล่อนพูดว่าพี่สะใภ้นั้นทำให้ทุกคนสบายใจขึ้น นัชชายิ้มตอบรับมา “ได้ค่ะ ถ้ามีเวลาไปแน่นอนค่ะ”

…………..

จริยากับเวธนีออกจากวิลล่าในช่วงบ่ายโมง หลังจากเห็นคนขับรถขับไปส่งเขาทั้งคู่ หล่อนได้แต่ถอนหายใจยาวๆออกมา “เฮ้อ ในที่สุดก็ไปแล้ว ฉันตื่นเต้นจนจะตายแล้ว”

เตชิตพิงกับตู้ด้านหลังมือกอดอกแล้วจ้องมองหล่อน “เธอตื่นเต้น? ดูไม่ออกสักนิด”

“ฉันก็ต้องแกล้งทำเป็นนิ่ง ใจนี่เต้นจะแย่แล้ว” นัชชาพูดออกมาอย่างตื่นตระหนก “นั่นแม่คุณนะ ถ้าเกิดถามอะไรขึ้นมาแล้วฉันไม่รู้ งั้นจะมีข้อสงสัยแล้วใช่ไหม ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้ ถึงเวลานั้น ....”