ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 597

ตอนที่ 597 หาผู้หญิงมาช่วยใช้เงิน

เตชิตเดินออกมาไม่นาน นัชชาก็เดินตามออกมาติดๆ บนโต๊ะถ้วยและตะเกียบก็จัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว ฝืมือในการทำอาหารของป้ารินนั้นไม่ต้องพูดมากเลยขนาดคนที่เรื่องมากอย่างเตชิตยังถูกใจไม่ต้องไปถามคนอื่นเลย

เป็นไปดังคาด จริยากินไปพูดไป”เต แกเชิญป้ารินมาทำกับข้าวได้ถือว่าดีจริงๆ ฝีมือการทำอหารยังดีกว่าฉันอีก”

เตชิตพยักหน้าเวลาทานข้าวเขามักไม่พูด

บรรยากาศค่อนข้างเก้อเขินหน่อย บนโต๊ะมีเพียงแค่เสียงตะเกียบเวลาโดนกับถ้วยเท่านั้น ถีงแม้ว่านัชชาพยายามที่จะสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลายลงแต่ความจำทั้งหมดมันว่างเปล่าเลยไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา

ด้านเตชิตเรื่องขอทุนเขาคิดหาวิธีออกทำให้กินอย่างมีความสุข

นัชชาซดน้ำซุปรสชาติความอร่อยมันอยู่ในปากยังไม่ได้สัมผัสรสชาติอะไรมากนักกับเห็นถ้วยแล้ว หล่อนอยากจะตักอีกถ้วยแต่ปัญหามีอยู่ว่าจริยาอยู่ที่นี่ด้วยเลยไม่กล้าที่จะเอื้อมไปตัก

ปกติป้ารินเห็นแบบนี้แล้วจะตักเพิ่มให้ น่าเสียดายที่วันนี้ป้ารินเข้าไปจัดการเก็บของอยู่ในห้องครัว

ช่วงที่หล่อนกำลังคิดว่าจะกินดีหรือไม่กินดี สายตาหล่อนพบมือมาอยู่ตรงหน้า วินาทีเดียวถ้วยเซรามิคที่อยู่ตรงหน้าหล่อนก็หายไป

นัชชามองตามถึงได้เห็นกำลังก้มลงตักน้ำซุปให้แล้วยังพยายามเอาน้ำมันที่อยู่ข้างบนน้ำซุปออกให้เพื่อให้มีแต่ซุปที่ใสๆแล้วตักให้เธออย่างใส่ใจ

นัชชามองไปทางอย่างตกตะลึง เขารู้ได้ไงว่าหล่อนอยากกินซุป...

การกระทำทั้งหมดมันอยู่ในสายตาของจริยา หล่อนรู้มาโดยตลอดนิสัยของเตชิตตั้งแต่เล็กนั้นเงียบขรึมมาก บ่อยครั้งนักที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความรู้สึกของตนเอง หล่อนก็เคยชินกับพฤติกรรมแบบนี้

แต่ว่าวันนี้เห็นสิ่งที่เขาทำให้นัชชาเป็นครั้งแรกในใจของจริยาไม่ได้มีรสชาติใดๆ

หล่อนเคยชินกับการมองพฤติกรรมของลูกชายที่เย็นชา แต่เขากับทำให้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งขนาดหล่อนเองยังไม่เคยทำไรให้เลย ในใจหล่อนมีรสชาติของความเจ็บปวดอยู่นิดๆ

จริยาไม่กล้าที่จะแสดงออกมาอย่างชัดเจนมากได้แต่อย่างไม่จริงใจ “ฉันยังไม่เคยเห็นเตชิตดูแลคนอื่นแบบนี้เลยนัชชาเธอนี่โชคดีจริงๆ”

ประโยคนี้หากเป็นอื่นพูดฟังแล้วก็ไม่ได้มีอะไร แต่ประโยคนี้ที่แม่ที่ให้เขาเกิดพูดขึ้นมาเอง มันมีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่

ถึงแม้ว่าความทรงใจของนัชชาหายไปแต่ว่าหล่อนไม่ได้โง่แค่คิดแปบเดียวก็รู้ว่าทำไมจริยาถึงพูดออกมาแบบนี้

หล่อนมองมายังถ้วยใส่น้ำซุปที่เติมจนเต็มที่อยู่ตรงหน้า หล่อนไม่อยากสร้างเรื่องให้จริยาเลยพูดต่อว่า “ต้องขอบคุณคุณป้าไม่งั้นฉันคงไม่มีโอกาสที่พบเขา”

เดิมที่เตชิตก็เบื่อกับอารมณ์ในตอนนี้อยู่แล้วแต่ประโยคที่นัชชาพูดตอบกลับมามันทำให้เขาดีขึ้น ถึงแม้ว่ารู้ว่านัชชาต้องการพูดเพื่อให้จริยารู้สึกดีขึ้นแต่เธอพูดแล้วมันทำให้เขาดีขึ้น

ในที่สุดเวธนีถึงได้รู้สึกตัวหล่อนวางตะเกียบลงแล้วพูดออกมา”พี่สะใภ้ ว่างก็มาเที่ยวที่บ้านนะ”

ประโยคที่หล่อนพูดว่าพี่สะใภ้นั้นทำให้ทุกคนสบายใจขึ้น นัชชายิ้มตอบรับมา “ได้ค่ะ ถ้ามีเวลาไปแน่นอนค่ะ”

…………..

จริยากับเวธนีออกจากวิลล่าในช่วงบ่ายโมง หลังจากเห็นคนขับรถขับไปส่งเขาทั้งคู่ หล่อนได้แต่ถอนหายใจยาวๆออกมา “เฮ้อ ในที่สุดก็ไปแล้ว ฉันตื่นเต้นจนจะตายแล้ว”

เตชิตพิงกับตู้ด้านหลังมือกอดอกแล้วจ้องมองหล่อน “เธอตื่นเต้น? ดูไม่ออกสักนิด”

“ฉันก็ต้องแกล้งทำเป็นนิ่ง ใจนี่เต้นจะแย่แล้ว” นัชชาพูดออกมาอย่างตื่นตระหนก “นั่นแม่คุณนะ ถ้าเกิดถามอะไรขึ้นมาแล้วฉันไม่รู้ งั้นจะมีข้อสงสัยแล้วใช่ไหม ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้ ถึงเวลานั้น ....”

แต่นัชชากลับไม่ได้คิดเช่นนั้น “เหนื่อยหน่อยถึงจะได้ดี อีกอย่างจะให้ฉันอยู่บ้านเป็นมอดอยุ่ตลอด ฉันก็จะถูกคนดูถูกเอา”

ได้ยินคำนั้น เขาขมวดคิ้ว”ใครว่า?”

“ก็ถูกคนข้างนอกแล้วก็คนอื่น? คุณเก่งขนาดนี้ ฉันก็อยากขยันเพิ่มเพิ่มขึ้นมาอีกนิด ถึงแม้ไม่รู้ว่าระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา ฉันรู้จักกับคุณได้ไง แต่ตอนนี้ฉันหวังว่าตัวเองจะเก่งขึ้นมาอีกนิด ยอดเยี่ยมกว่าเดิมอีกหน่อย”

หล่อนต้องใช้พลังงานที่เพียงพอถึงจะดึงตัวเองขึ้นมาได้ จากการใช้ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทำให้หล่อนพอใจอยู่ในจุดจุดนี้ แต่ไม่ใช่กับการที่อาศัยทุกอยากที่เขาให้มา

ถึงแม้ว่าทั้งชีวิตของเตชิตสามารถให้ความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างกับเธอแต่ว่าเธอก้อยากหาอะไรให้ตัวเองเจอ

“เมื่อห้าปีก่อนคุณก็เป็นแบบนี้” เตชิตเอามือลูบหน้าที่เนียนนุ่มของหล่อน “กล้าหาญ ขยัน ทำงานเรื่อยๆ และยังมีอีก ไม่อยากมอดเกาะกินฉันไปเรื่อยๆ”

นัชชาถูกเขาชมจนยิ้มขึ้นมา “ดูแล้วฉันต้องทำมันเองตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงที่สุด”

“ดี เธอต้องหาวิธีในการใช้เงิน ไม่งั้นฉันไม่มีแรงจูงใจวิธีการหาเงินมา” เตชิตพูดได้อย่างไม่โกหกเลย ตอนนี้ที่เขาหาเงินได้ที่มาก็มาจากหล่อน นอกจากนั้น เขาก็คิดวิธีอื่นไม่ออกจริงๆ

เขามีเงินพอ พอที่จะใช้จ่ายทั้งชีวิตสิ่งที่ขาดอยู่ก็คือผู้หญิงคนที่จะมาใช้เงินของเขา

นั่นมันเป็นอารมณ์ความสำเร็จอีกอย่าง

นัชชากลอกตาไปมา และยืดเท้าขึ้นมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์นิดๆมายังตาเขา “คุณวางใจได้เลย ถึงตอนนั้นฉันจะทำสาขาขึ้นมาต้องจ่ายเงินเยอะไม่น้อยเลยแหละ อย่าลืมช่วยฉันนะ เดี่ยวแบ่งหุ้นให้”

เตชิตหัวเราะขำๆ ถามก็ไม่ถามก็ตกลงแล้ว “แน่นอนครับ เถ้าแก่นัชชา”