ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 598

ตอนที่ 598 ทำงานเก่งก็ต้องกิน

นัชชาบอกว่าจะทำร้านดอกไม้ขึ้นมาใหม่ หล่อนจัดเตรียมทุกอย่างขึ้นมา หล่อนหาความร่วมมือในการทำดอกไม้หรือวิธีการการนำเข้าดอกไม้เข้ามา แล้วก็เริ่มทานข้าวกับเจ้าของกิจการที่ทำธุรกิจร่วมกัน ถึงแม้ว่าจะจำความทรงจำก่อนหน้านั้นไม่ได้ แต่ว่าก็ใช้ใบเสร็จที่มีนำมาอ้างอิงแล้วมาติดต่อสื่อสารระหว่างกัน

ก่อนหน้านี้ร้านดอกไม้ร้านเดิมที่มีอยู่ในระหว่างการทำระบบขั้นตอนการทำสาขา ความรู้ด้านนี้หล่อนเข้าใจไม่ได้มากเท่าไหร่ และไม่มีประสบการณ์อีกด้วยได้แต่ไปขอข้อแนะนำจากคนข้างๆที่สะดวกที่สุดแล้ว

ปัญหาเหล่านี้สำหรับนัชชาแล้วมันยากมากแก่การเข้าใจ แต่สำหรับเตชิตแล้วมันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก แปบเดียวก็รู้ว่าเรื่อง

ก็แน่แหละ นัชชาไปขอคำแนะนำจกเขาก็จ่ายไม่ใช่น้อยๆ เช่น เวลาที่หล่อนไปสอบถามอะไรก็จะหาโอกาสที่จะแต๊ะอั๋งเธอ แน่นอนแหละ เรื่องที่สนิทสนมแนบเนื้อกันพวกเขาสองคนก็ทำมาแล้ว ไม่มีอะไรที่จะไม่ได้

เช้าวันหนึ่ง นัชชาตื่นช้าหลังจากอาบน้ำเสร็จหล่อนก็เข้าไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและของที่เป็นลิมิเต็ดมาใหม่แขวนเต็มไปหมด จนหล่อนอารมณ์เสีย

วันนี้เป็นวันแรกที่หล่อนเข้าร้านดอกไม้ และเป็นวันแรกของการเปิดร้านที่เป็นสาขาลือได้ว่าเป็นร้านแรกที่ทำแบบนี้ไม่ได้ไปนานแล้วต้องแต่งตัวสักหน่อย อย่าแต่ตามสบายมากและก็ตั้งใจแต่งมาก

นัชชาเดินไปยังแถวตู้ใส่เสื้อผ้าและในที่สุดก็หยิบเสื้อสีเม็ดข้าวตัวยาวออกมากและกระโปรงยาวสีขาวลายเชอร์รี่ กระโปรงเป็นทรงรัดเอว เพราะมีคอลึก ไม่ล้าหลังและก็ไม่ธรรมดา และยังเป็นรสนิยมการแต่งตัวปกติของนัชชา

หล่อนไม่พูดอะไรรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อใส่เสร็จและกำลังจะออกจากห้องแต่งตัวพอดีเจอเตชิตคนที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงเขาเพิ่งตื่นนอน

“คุณตื่นแล้วหรอ? ฉันทำให้คุณตื่นหรือป่าวเนี่ย ?”

เขามองการแต่งตัวของเธอและมันไม่สามารถปิดบังความพอใจได้ “จะรีบไปตั้งแต่เช้าเลยหรอ?”

ช่วงนี้หลังจากที่ใช้เวลาวุ่นวายในเรื่องที่จะต้องทำธุรกิจกับเรื่องการเปิดร้านดอกไม้ หล่อนแทบไม่มีเวลาคุยกับเขาเลย

นี่แหละทำให้ใจของเตชิตไม่ปกติ รู้ว่าหล่อนไปทำงานแต่ในใจก็มีความรู้สึกอยู่

เขาที่อยู่เป็นเพื่อนหล่อนไม่ได้ไปทำงานมานานมากแล้วมีครั้งหนึ่งที่ไปอาทิตย์เดียวที่บริษัทลงทุนหนึ่งครั้งแล้วก็หลังจากนั้นไปเตนัทลอว์เฟิร์ม เวลาที่เหลือก็อยู่บ้านประชุมทางวิดีโอแทนหรือไม่ก็เซนอนุมัติเอกสารและรายงานต่างๆ

ชีวิตที่อายุสามสิบกว่าไม่เคยคิดเลยที่จะอยู่สันโดษที่บ้านได้นานขนาดนี้ แล้วยังมีความสุขไม่เบื่อ

แต่ตอนนี้ นัชชาอยากออกไปทำงาน ท่านประธานเตชิตรับไม่ได้

ถึงแม้ว่าภาระงานของเขาน้อยมาก แต่เงินในบัญชีก็เพิ่มมากมาโดยตลอด ตัวเลขเหล่านั้นมันพอที่จะให้ใช้โดยที่เธอไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ว่านัชชาก็ยังอยากไปทำ

เตชิตถึงกับปวดหัว เขาไม่ค่อยอยากให้เธอไปแต่เห็นว่าหล่อนมีความสุขแบบนั้นเลยได้แต่อดทนเอาน้ำเย็นลูบไว้

ไปๆมาๆคนที่เสียใจที่สุดกลายมาเป็นเขานี่เอง

นัชชาเห็นสายตาเขาที่โกรธอยู่ มันทั้งไร้สาระและก็ตลก โตจนป่านนี้แล้วข้างนอกก็มีอะไรให้สวยงามมากมาย แล้วทำไมคนที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นหมาที่ต้องมีคนเฝ้าด้วยล่ะ?

หล่อนได้แต่ถอนหายใจ เลยเขย่งเท้าไปหอมคางเขาฟอดใหญ่ตอนแรกอยากจะจูบสักหน่อยแต่เขากลับหลีกเลี่ยงขึ้นมาเฉยๆ

เมื่อก่อนผู้ชายคนที่ไม่ปล่อยให้หล่อนหลุดมือกับสัมผัสทางกายแต่ไฉนมาปฏิเสธหล่อนจูบในตอนนี้หล่ะ

ชักจะมีปัญหาใหญ่แล้วสิ

นัชชาถอนเท้าลงที่เดิม เงยหน้ามองคนที่ไม่โกนหนวดเคราดูแล้วไม่มีความเซ็กซี่เลย

“ฉันไปทำงานคุณโมโหอะไรฉันอ่ะ วันนี้ฉันต้องไปเร็วหน่อย วันนี้เปิดร้านวันแรกจะรีบกลับมานะ อย่าลืมไปรับธีมนต์กลับมาด้วยนะ เข้าใจไหม?”

สุวีราเอาเอกสารมาหนึ่งเล่มแล้วเคาะประตูห้อง ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ สามครั้งแล้วก็ไม่มีการตอบรับใดๆ

หล่อนไม่เพียงแต่ขมวดคิ้วและเคาะห้องเพิ่มอีกสองครั้ง ห้องที่ล็อกสนิทก็ไม่มีสิ่งใดที่เปิดออก

หล่อนยืนนิ่งสักพัก มือวางอยู่บนลูกบิดเบาแล้วหมุนขยับออกเสียง’ แกร๊ก’ เบาๆประตูเปิดออก

ไม่ได้ล็อกประตู?

หล่อนรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปแล้วปิดล็อกประตูกแล้วเห็นเขาที่กำลังฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาสวมเสื้อกราวน์สีขาว

หัวของเขาอยู่บนโต๊ะ ผมดำขลับ มือสองข้างที่วางอยู่บนโต๊ะ ท่าทางโอนไปเอนมาแต่แบบนี้แหละถึงบอกได้ว่านอนหลับสนิท

ได้ข่าวว่าเพราะเรื่องการผ่าตัดของชีวภา เขาและแพทย์ศัลกรรมประสาทสองคนได้ถกเถียงกันจนถึงตีสอง ดูแล้วจากการถกประเด็นนี้เขายังทำโอทีต่ออีก คงจะเหนื่อยจนถึงที่สุดเลยหลับแบบนี้ไปได้

ไม่งั้นสิ่งของสำคัญของปรัณคงไม่หล่นไปยังด้านหน้าของโต๊ะทำงาน

สุวีราได้แต่ขมวดคิ้ว มือเล็กๆที่ถือเอกสารอยู่นั้นกำแน่น เดินมาถึงหน้าโต๊ะทำงานก้มลงมองเห็นชายหนุ่มที่หลับเป็นตายอยู่ หล่อนอยากจะโยนเอกสารในมือลงบนโต๊ะด้วยความโกรธที่อยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น

ยิ่งโกรธยิ่งโทษคนอื่นแล้วได้อะไร หล่อนกลัวว่าแม้แต่เวลาพักผ่อนเพียงเล็กน้อยของเขาก็จะไม่มี

สุวีรานำเอกสารวางไว้อีกทาง หน้าต่างในห้องทำงานยังคงเปิดอยู่ หล่อนเดินไปปิดหน้าต่างทีละบาน จากนั้นหยิบผ้าห่มผืนบางๆมาคลุมบนตัวชายหนุ่ม

อดนอนหลายคืนบวกกับร่างกายอ่อนเพลียจากการทำงานทำให้ใต้ตาเขาดำคล้ำ สุวีรามองเขาอย่างเป็นห่วง และไม่สนว่าตอนนี้เขาคงจะไม่ได้ยินสิ่งที่หล่อนพูด" ตาบ้าเอ๊ย ตัวเองเป็นหมอแท้ๆ ยังดูแลตัวเองไม่ได้เลยแล้วยังจะคิดไปดูแลรักษาคนอื่น"