ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 602

ตอนที่ 602 ไม่มีหวังที่จะเดินออกไป

เป็นครั้งแรกที่ธีมนต์เห็นท่าทางดุดันน่ากลัวแบบนี้ของพ่อ เขาแสยะยิ้ม อยากร้องไห้ออกมาแต่ก็กลั้นเอาไว้ ตาแดง จมูกแดงเสียงสั่น"พ่อครับ แม่เป็นอะไรครับ"

เด็กน้อยครั้งนี้คงจะตกใจกลัวมากจริงๆ เขาคงกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนัชชา

เตชิตค่อยหลับตาลง กุมมือเล็กๆของเด็กน้อยไว้ ตัวเขาโกรธจนแทบจะระเบิดออกมาแล้วแต่กลัวว่าลูกจะยิ่งตกใจกลัวจึงพยายามระงับอารมณ์ไว้ "ไม่มีอะไรลูก แม่ไม่เป็นอะไรมาก อีกเดี๋ยวคุณอาหมอก็จะมารักษาแม่ เดี๋ยวแม่ก็จะตื่นขึ้นมานะครับ"

ธีมนต์ผงกศีรษะรับรู้ น้ำตาที่เอ่ออยู่ภายในดวงตาใกล้จะร่วงหล่นออกมา "ตอนที่เกิดเรื่อง แม่ไม่ให้ผมลงมา บอกให้ผมรออยู่ในรถ ผมก็รออยู่บนรถ แต่ผมเห็นแม่ถูกรถลากไปเป็นเพราะผมปกป้องแม่ไม่ได้"

พูดไปพูดมา หัวใจดวงน้อยๆที่แสนจะบอบบางนั้นก็อดกลั้นต่อความหวาดกลัวที่เห็นภาพนั้นไม่ได้ จึงปล่อยโฮออกมา

เตชิตดึงร่างเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอด สงสารจับใจ "พ่อไม่โทษลูก หนูเชื่อฟังคำพูดของแม่ถูกแล้วที่ไม่ลงจากรถ ลูกทำได้ดีมากแล้ว"

ธีมนต์ได้แต่โทษตัวเอง ศีรษะซุกอยู่ในอ้อมกอดนั้น มือเล็กๆคอยปาดน้ำตาบนใบหน้า "แต่ว่าผมปกป้องแม่ไม่ได้"

เตชิตฟังที่เด็กน้อยพูดก็รู้สึกไม่สบายใจ จึงถอยออกมาเว้นระยะห่างเล็กน้อย มือทั้งสองประคองใบหน้าของเด็กน้อยไว้ "ธีมนต์ มองพ่อนะลูก ลูกทำดีที่สุดแล้ว เรื่องนี้ไม่มีใครโทษลูก คนที่ทำผิดจะต้องได้รับโทษ ลูกไม่ต้องเสียใจนะ"

มองเห็นแม่ถูกลากไปกับพื้นต่อหน้าต่อตาแบบนั้น ต่อให้จิตใจเข้มแข็งขนาดไหน ก็คงรับไม่ไหวอยู่ดี เตชิตจึงได้แต่ปลอบเขา พร้อมกับเรียกคนขับรถมา เขาตั้งใจให้ธีมนต์ไปอยู่กับเมทนีและณัชชนม์ก่อน

ในสถานการณ์แบบนี้ หากให้ลูกอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ ก็มีแต่จะทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น

ไม่นานคนขับรถก็ขับรถเข้ามาจอดที่ใต้ตึก เตชิตเดินมาส่งลูกขึ้นรถด้วยตนเอง ก่อนที่จะขึ้นรถเขาเห็นสายตาหวาดกลัวของลูก เขาจึงรู้โดยทันทีว่าธีมนต์ยังมีอาการหวาดผวารถจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

แต่ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ ตอนนี้นัชชาก็ยังไม่ฟื้น เขาจำต้องเฝ้าหล่อนอยู่ที่นี่ จึงทำได้แค่ย้ำกับธีมนต์ว่า "ธีมนต์คนเก่ง เดี๋ยวลุงคนขับรถจะพาหนูกลับไปส่งก่อนนะครับ อีกเดี๋ยวลูกก็จะได้เจอคุณตาคุณยายนะครับ"

ธีมนต์สูดหายใจ เป็นเด็กดีเชื่อฟังจนน่าสงสาร " เข้าใจครับ พ่อรีบไปดูเแม่เถอะครับ"

เขายิ่งเป็นเด็กดีน่ารักเชื่อฟังเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เตชิตรู้สึกไม่ดี เขาจูบที่หน้าผากเด็กน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า เขายืนมองดูรถค่อยๆลับสายตาไป จากนั้นจึงหมุนตัวเดินกลับ

กลับมาที่ห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ข้างๆเตียงคนไข้มีคุณหมอที่สวมเสื้อกราวสีขาวยืนอยู่7-8คน 1ในนั้นที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าก็คือผู้อำนวยการโรงพยาบาลปัณรสนั่นเอง

เมื่อเห็นเขาเดินมา ผู้อำนวยการรีบยื่นมือทักทายเขาทันที"คุณเตชิตมาแล้วหรือครับ"

เตชินยื่นมือไปจับแล้วเขย่าเบาๆ สายตาจับจ้องอยู่ร่างเล็กๆบนเตียง"ภรรยาผมเป็นอย่างไรบ้างครับ"

ทั้งสองยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่เขาก็ออกปากเรียกหล่อนว่าภรรยา ผู้อำนวยการโรงพยาบาลยกมือเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก รู้สึกได้ถึงความกดดันอันมหาศาล "ก่อนที่คุณจะมาผมได้ให้แพทย์ผู้เชี่ยวขาญเข้ามาดูแลแล้ว ตอนนี้แผลไม่มีเลือดออกแล้ว ผลการตรวจก็ออกมาแล้ว ผลการตรวจพบว่ามีการบาดเจ็บที่ศรีษะเล็กน้อย กระดูกอ่อนฟกช้ำหลายแห่ง รวมไปถึงอาการบาดเจ็บที่บริเวณเอ็นหัวไหล่ซ้ายถึงข้อศอก

โดยรวมถือว่าอาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ว่าค่อนข้างอ่อนล้า ถ้าจะให้ดีแนะนะว่าควรจะพักรักษาและสังเกตอาการอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวันครับ"