ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 603

ตอนที่ 603 ฟื้นฟูความทรงจำ

เตชิตได้ฟังความเคลื่อนไหวของทางนี้แล้ว แววตาค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาแค่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจแสดงท่าทีเหี้ยมโหดอะไร แต่ทำให้คนที่เห็นรู้สึกตกใจกลัวได้

อีกฝั่งหมอและพยายามแทบอยากจะมุดดำดินหนีไป เพราะรัศมีความน่ากลัวของเขาแผ่กระจายออกมาจนพวกเขาไม่กล้าแม้จะหายใจ

สักพักใหญ่เขาถึงปริปากพูดออกมา แต่ละคำเหมือนเบลดสเก็ตที่พุ่งออกมา ทิ่มแทงใจคน "คุมตัวไว้ก่อน ฉันเสร็จธุระที่โรงพยาบาลเมื่อไหร่ ฉันจะไปจัดการด้วยตัวเอง" ชนัยพยักหน้า"ได้ ผมจะรอ"

หลังจากวางสายแล้ว ชนัยลักขึ้นยืนแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าคนทั้งสอง ชายหนุ่มเงยหน้ามองเขาด้วยความหวาดกลัว "พวกคุณเป็นใครกันแน่ พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย.."

"ไม่ได้ทำอะไรเหรอ"ชนัยหัวเราะออกมาด้วยความรังเกียจ ยอมลดศักดิ์ศรีทรุดตัวลงมา "แก๊ก" เขาเปิดไฟเช็คในมือ เสียงนั้นในเวลานี้ฟังดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก"ประโยคนี้ไม่ต้องพูดกับฉัน เก็บเอาไว้อธิบายกับครอบครัวเขาเถอะ แต่ฉันว่าพวกแกสองคน.."

พูดถึงตรงนี้ เขาก็แกล้งเงียบไปพักหนึ่งแล้วจึงพูดต่อว่า "วันนี้พวกแกคงไม่มีหวังที่จะได้ออกไป"

รถที่ปรัณส่งมาไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล หมอและพยาบาลค่อยๆเคลื่อนย้ายเตียงคนไข้มาที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินอย่างระมัดระวัง ระหว่างขนย้ายทุกคนต่างกังวล กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

เป็นเพราะออร่ารุนแรงของผู้ชายข้างๆที่ทำให้ทุกคนสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองกลายเป็นยอมเชื่อฟังเขาไปเสียหมด

หลังจากนำคนเจ็บขึ้นรถพยาบาลอย่างราบรื่นปลอดภัยซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย เรียบร้อยแล้ว ทุกคนจึงโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก

เตชิตหลังจากพูดคุยกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลสองสามประโยค จึงเดินทางไปโรงพยาบาลประจำตระกูลของหมอปรัณพร้อมกับรถพยาบาล

ระหว่างทางสายตาเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเล็กๆของนัชชาตลอดเวลาประหนึ่งว่าหากเขาละสายตาไปที่อื่นแม้เสี้ยววินาทีหล่อนอาจจะหายลับไป

บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด ถึงแม้จะรู้ว่าหล่อนไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ก็อดคิดถึงความเจ็บปวดที่หล่อนต้องเจอมาไม่ได้

ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านออกมาจากกระดูกจะปิดกั้นอย่างไรก็ปิดไม่มิด

การเดินทางเป็นไปด้วยความราบรื่น จนเมื่อมาถึงประตูทางเข้าโรงพยาบาล จะเป็นเนินขึ้นเล็กน้อย รถสั่นเบา เบามากจนแทบไม่รู้สึก แต่ก็ด้วยสิ่งนี้เองที่ปลุกนัชชาขึ้นจากการหลับใหล

ขนตาของหล่อนขยับถี่ขึ้น เตชิตรีบมาอยู่ข้างกาย กุมมือเล็กที่เย็นเยียบไว้ "นัชชา"

ตลอดทางนัชชาชาอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น อยากจะตื่นขึ้นมาแต่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับร่างเอาไว้ มาตอนนี้ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหู สุดท้ายหล่อนก็พยายามฝืนลืมตาตื่นขึ้นมาจนได้

สิ่งที่หล่อนเห็นในตอนนี้คือใบหน้าที่คุ้นเคยมากที่สุดกำลังแสดงอาการกระวนกระวาย

นัชชายังไม่ได้สติเต็มที่ หล่อนมองไปรอบๆ เห็นพยาบาลที่นั่งอยู่ข้างๆ รวมถึงหน้าต่างรถที่อยู่เหนือศีรษะของหล่อน นัชชาตื่นตระหนกเล็กน้อยไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน

"คุณ.." พออ้าปากจะพูดก็รู้สึกเจ็บคอมาก หล่อนขมวดคิ้วก่อนจะกระแอมออกมา แค่ออกแรงเบาๆที่ช่องท้องก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดภายในร่างกาย

เตชิตเห็นท่าทางที่เจ็บปวดของหล่อน จึงยกมือไปจับที่ใบหน้าของหล่อน ห้ามไม่ให้หล่อนขยับไปมา "อย่าเพิ่งขยับ คุณบาดเจ็บอยู่นะ"

บาดเจ็บเหรอ

ถึงแม้ว่านัชชาจะฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ยังไม่มีสติสัมปชัญญะเต็มที่นัก หล่อนยังคงเลื่อนลอย จนกระทั่งภาพของธีมนต์แวบขึ้นในสมองทำให้หล่อนได้สติกลับมา พร้อมกับความตกใจหล่อนจับแขนของชายหนุ่ม "ธีมนต์ล่ะ ธีมนต์อยู่ที่ไหน"