ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 604

ตอนที่ 604 เขาทำเพื่อตัวเองทุกอย่าง

ในรถที่เงียบสงบ ด้านนอกดังไปด้วยเสียงไซเลน นัชชาเพิ่งรู้สึกตัวว่าเมื่อสักครู่ตัวเองเพิ่งพูดอะไรออกไปบ้าง

hawk คดีลักพาตัว และสิ่งที่เขาทำในประเทศ Y ทันใดนั้นภาพเหล่านั้นหวนเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง เงียบสงบ ไม่มีความรู้สึกแปลกใดๆทั้งสิ้น เธอไม่จำเป็นต้องตั้งใจยอมรับในสิ่งที่เข้ามา ความทรงจำที่เป็นของเธอทั้งหมดค่อยๆกรอกเข้ามาในสมอง เติมเต็มช่องว่างทั้งหมดที่ขาดหายไป

หากไม่ใช่ตอนนี้ที่เตชิตสะกิดเธอ เธอก็คงยังไม่รู้ตัวว่าความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมาแล้ว

"ฉัน..." นัชชาชะงักไปชั่วครู่ ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ที่เธอปฏิเสธไม่ได้คือเธอจำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว

"เธอจำเรื่องทั้งหมดได้แล้วใช่ไหม?"

นัชชามองดูใบหน้าชายหนุ่มที่ตื่นเต้นและมีความคาดหวังมากกว่าตัวเองเสียอีก ทันใดนั้นก็แสบจมูกขึ้นมา เวลาผ่านไปนานขนาดนั้น ต้องเผชิญหน้ากับเธอที่สูญเสียความทรงจำ มันช่างเป็นเรื่องที่น่ากลัวสำหรับเขามากเพียงใด นึกถึงเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ทำให้น้ำตาหยุดไหลไม่ได้ ...

ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนไม่เป็นภาษา เตชิตรู้ว่าเธอจำได้แล้ว จำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว

หน้าจอมอนิเตอร์ของสายชีพจรที่เชื่อมต่อกับร่างของเธอ ประมวลผลแปรปรวนเดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำเพราะอารมณ์ของเธอ พยาบาลที่อยู่ด้านข้างฝืนใจเตือน "คุณเตชิต ตอนนี้ผู้ป่วยอาการยังไม่คงที่อย่าให้อารมณ์เขาเกิดปั่นป่วนมากจนเกินไป"

เตชิตรีบเก็บอารมณ์ของตนทันที ยังไม่ลืมที่จะเตือนสติเธอ "ผ่อนคลายๆ คนดี ฉันอยู่ที่นี่"

ยิ่งเขาพูดแบบนี้ ในใจของนัชชาก็ยิ่งเจ็บแปบ ยิ่งเธอนึกถึงเรื่องราวก่อนความทรงจำจะหายไป และในช่วงที่เธอสูญเสียความทรงจำมาประติดประต่อกัน ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้น

สิ่งที่ทำได้ สิ่งที่ทำไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ทำทุกอย่างเพื่อเธอ เขาเป็นคนพูดไม่เป็น ไม่เคยพูดคำหวาน ถึงจะพูดบ้างก็น้อยครั้งเต็มที

แต่นี่คือชายที่แสดงออกความรักไม่เป็น เขาเป็นคนดึงเธอขึ้นมาจากหุบเหว ตอนที่เธอสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เสียโฉม สูญเสียแม้กระทั้งความทรงจำ

นัชชาทนอดกลั้นไม่ได้อีกต่อไป น้ำตาไหลออกมาผ่านแก้มไปที่ไรผมเป็นทาง เธอไม่สามารถระงับอารมณ์ในใจได้อีกต่อไป แม้กระทั่งน้ำตาก็ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บในใจของเธอได้ พลังของอารมณ์ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเสียใจอัดแน่นอยู่เต็มอกเอ่อล้นซะจนทำให้เธอจมดิ่งอยู่ในทะเลน้ำตา

นัชชารู้สึกเพียงภาพที่อยู่เบื้องหน้ามืดลง มองไม่เห็นอะไรอีก

เตชิตมองเห็นหญิงสาวสลบไป หัวใจเต้นสูงมาถึงลูกกระเดือก รีบดูตัวเลขที่หน้าจอมอนิเตอร์ อารมณ์เขาเหมือนนั่งอยู่บนเส้นด้าย ถามพยาบาลอย่างกระวนกระวายใจ "เกิดอะไรขึ้น? เธอฟื้นขึ้นมาแล้วนิ ทำไมถึงสลบไปอีก?! "

พยาบาลรีบปลอบใจเขาซึ่งกระวนกระวายใจจนแทบจะกระโดดลงจากรถ "คุณเตชิต คุณวางใจเถอะ อาการคุณนัชชาไม่ได้อันตรายถึงชีวิต เพียงแค่โดยกระแทกที่ศีรษะเท่านั้น ก็เลยจะมีอาการแบบนี้เกิดขึ้นบ้าง"

"จะเป็นแบบนี้ตลอดชีวิตไหม?"

สมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อยแบบนี้ในสายตาของทีมแพทย์เป็นเพียงระดับเริ่มต้นเท่านั้น แต่เมื่อประเมินถึงความรู้สึกตึงเครียดของเตชิต พยาบาลก็ค่อยอธิบายอย่างสุภาพ "ไม่หรอกค่ะ เพียงแค่พักผ่อนให้เพียงพอ ค่อยๆทำกายภาพ ก็ไม่มีปัญหาอะไรคะ คุณดูสิ คลื่นหัวใจกับความดันโลหิตยังเป็นปกติอยู่ "

ตอนนี้เองเตชิตถึงรู้ว่าเส้นที่แสดงบนจอหมายความว่าอย่างไร ในที่สุดก็สงบใจได้

พยาบาลโล่งใจไปได้หน่อยหนึ่ง กลัวว่าถ้าชายหนุ่มเกิดใจร้อนขึ้นมาจะฉีกหลังคารออกเป็นชิ้นๆ ดีที่...สงบลงแล้ว เธอมองไปที่นอกหน้าต่างรถที่กำลังแล่น ครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่ารถพยาบาลขับช้าเหลือเกิน

——

ยี่สิบนาทีต่อมา รถพยาบาลเข้าจอดที่หน้าประตูของโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณ นัชชาถูกส่งต่อไปยังห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลทันที เตชิตอยู่ข้างๆเธอไปทุกหนแห่ง

"ไม่มี" ปรัณกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเตชิต แต่ต่อหน้าแม่ของชีวภาและชนุดม เขาได้แต่พยายามให้กำลังใจ ไม่กล้าให้ความหวังมากจนเกินไป แต่ก็ไม่กล้าพูดให้หมดกำลังใจ เพราะกลัวว่าพวกเขาจะรับไม่ได้

เป็นแพทย์มานานหลายปี ช่วงนี้เป็นช่วงที่เหนื่อยใจที่สุด

"บาดแผลของนัชชาต้องทำการรักษาด้วยเลเซอร์ตามเวลาที่กำหนด แต่ครั้งนี้ฉันจะให้ชะลอไว้สองวัน รอให้เธอฟื้นตัวกว่านี้ก่อน บอกแกล่วงหน้าก่อน เดี๋ยวจะทำให้แกปวดใจอีก"

"อืม" เตชิตไม่ปฏิเสธ ทำให้ปรัณรู้สึกประหลาดใจ

"ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ?"

เตชิตเห็นเพื่อนรักสีหน้าหมองคล้ำ พูดเสียงต่ำ "รบกวนแล้ว"

"ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว" ปรัณตอบยิ้มๆ ท่าทางไม่คิดอะไรมาก

"ฉันได้ยินมาว่า แกอยากทำวิจัยเรื่องนั้น ส่วนเงินสนับสนุนอีกสองวันเดี๋ยวฉันโอนเข้าไปให้ในบัญชี" เตชิตไม่แสดงสีหน้าอะไร เผชิญกับเงินก้อนโตที่ต้องเสียไป เหมือนเสียแค่ไม่กี่ร้อย

ปรัณชะงักไปพักหนึ่ง เลิกคิ้วขึ้น "อะไรนะ ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?"

เตชิตพูดอย่างไม่ต้องคิด "แกฟังไม่ผิดหรอก เป็นการชดเชยให้แกแล้วกัน"

ปรัณมองเงาด้านหลังของชายหนุ่มที่หันหลังเดินไปที่ห้องพักคนไข้ ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยหายเป็นปริดทิ้ง ไม่ปวดหัว ไม่เหนื่อยใจ ให้ไปผ่าตัดอีกสามเคสก็ยังไหว