ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 605

ตอนที่ 605 ช่วยแก้แค้นให้เธอ

เมื่อเตชิตเข้ามาในหอพักคนไข้ นัชชาสลบอยู่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา แต่ดูออกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไร แม้ว่าสลบอยู่เธอก็ยังคงขมวดคิ้ว

คอของเธอใส่เฟือกอยู่ เพราะกลัวว่าเวลาที่เธอเคลื่อนไหวจะส่งผลกระทบต่อศีรษะ แผลบนหน้าผากของเธอได้รับการรักษาอย่างเรียบร้อย พันผ้าพันแผลสีขาวไว้ ทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอดูอิดโรยมากขึ้นกว่าเดิม

หลังมือขวามีเข็มให้น้ำเกลือปักคาอยู่ จะได้สะดวกในการให้น้ำเกลือ ยึดด้วยแถบกาวสีขาว ยาแก้อักเสบสีเหลืองอ่อนค่อยๆถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของเธอ ภาพที่เห็นทำให้เตชิตรู้สึกปวดใจ

เขาอยู่ในห้องเฝ้าไข้ไม่นาน หันไปถามพยาบาลที่อยู่ข้างๆ "เธอจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร?"

พยาบาลรีบตอบอย่างรวดเร็ว "ยังบอกไม่ได้คะ แต่ถ้าดูจากอาการตอนนี้ ผู้ป่วยร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ น่าจะใช้เวลาประมาณสามสี่ชั่วโมงถึงจะฟื้น คนไข้พักผ่อนยิ่งนานก็ยิ่งดี จะได้ฟื้นฟูร่างกายได้ดียิ่งขึ้น"

เตชิตมองดูรูปร่างเล็ก ๆ ของหญิงสาว มองอยู่นานถึงขยับสายตาไปทางอื่น พูดเสียงเบาๆ "คุณช่วยเฝ้าไข้ให้เธอด้วย ถ้ามีปัญหาอะไรให้ตามปรัณ แล้วติดต่อผมด้วย"

"ได้คะ คุณเตชิต"

พูดจบ เตชิตหันหลังออกจากห้องเฝ้าไข้ เขาก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปในลิฟต์ลงไปที่ชั้นจอดรถใต้ดินอย่างอาฆาต เปิดประตูรถเข้าไปนั่งที่นั่งคนขับ สตาร์ทรถอย่างไม่ลังเล เบนท์สีดำพุงทะยานออกไปเหมือนกับลูกศรที่ถูกยิงออกไปจากสายธนู อย่างรวดเร็ว

เวลาสองทุ่ม เตชิตขับรถมาถึงประตูทางเข้ามูตี้คลับเฮาส์

ไม่เจอท่านผู้นี้มาเยือนเป็นเวลานาน ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยที่ประตูยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง ถึงได้สติ รีบเดินไปเปิดประตูรถให้ "คุณเตชิต เชิญครับ"

เตชิตไม่พูดอะไรมาก ทิ้งกุญแจรถไว้ให้ฝ่ายตรงข้าม เดินเข้าไปในคลับอย่างเยือกเย็น พนักงานเดิมตามเขาอยู่ข้างๆ อีกนิดเดียวก็จะถูกความเยือกเย็นของเขาแช่แข็ง

น่ากลัวมาก

แม้ว่าก่อนหน้านี้เคยเจอเตชิตอยู่กี่ครั้ง แม้ว่าคนคนนี้ไม่ค่อยชอบพูดแถมยังทำหน้าเย็นชาตลอดเวลา แต่ไม่เคยเห็นเขาโมโหขนาดนี้ แม้ว่าเขาไม่พูดอะไรก็ทำให้คนที่อยู่ใกล้กลัวจนขาแข็งเดินไม่เป็นท่า

เขาขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสำนักงานของชนัย พนักงานหยุดอยู่กับที่อย่างรู้งาน รีบกดปิดลิฟต์ทันที เหลือเพียงเตชิตอยู่ลำพังในชั้นนั้น

ในเวลานั้นชนัยกำลังนั่งสูบบุหรี่ซิการ์อยู่บนเก้าอี้หมุนในห้องทำงานของเขา สวมชุดสูทสีแดงเข้มลายหมากรุก เหยียดขาวางไว้บนโต๊ะทำงาน ท่าทางของเขาหยิ่งทะนงมองไปที่พื้นพ่นควันจากปากออกมา ทันใดนั้นได้ยินเสียงดังออกมาจากปากประตู เขารีบเอาขาลงจากโต๊ะจัดระเบียบเสื้อผ้า มือที่จับซิการ์โบกมือไปมาให้บอดี้การ์ดประจำตัว "รีบไปเปิดประตู เร็วๆเข้า!

อารมณ์โมโหของเตชิตตอนนี้ ถ้าชักช้าสงสัยว่าประตูที่ให้ช่างไม้ฝีมือจากฝรั่งเศสออกแบบให้จะถูกเขาทำลายยับเหยิน

บอดี้การ์ดรีบหันหลังไปเปิดประตูทันที ประตูถูกแรงมหาศาลผลักอย่างแรง ดีที่บอดี้การ์ดถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดีกระโดดหลบพ้นอย่างทันควัน ไม่เช่นนั้นคงโดนประตูกระแทกหน้าอย่างจัง

ชนัยลุกยืนขึ้นตั้งรับ มองร่างที่ปรากฏขึ้นที่ประตูพร้อมกับแรงอาฆาต เขาวางซิการ์จากปากไว้ไว้ที่ที่เขี่ยบุหรี่คริสตัลด้านข้าง "พี่เตชิต มาแล้วหรอครับ ... "

ยังพูดไม่ทันจบประโยค ก็มองเห็นชายหนุ่มกำลังก้มลงฟาดชายอีกคนลงกับพื้น แรงฟาดหนักหน่วงจนทำให้ชายที่สูงประมาณร้อยเจ็บสิบคนนั้นโอดครวญ

สายตาที่โหดเหี้ยมมองไปที่ใบหน้าเรียบๆไม่พิเศษอะไรแถมยังดูหยาบกระด้างซะด้วยซ้ำ เมื่อเขานึกถึงว่าเพราะคนๆนี้ที่ทำให้นัชชาต้องตกอยู่ในสภาพแบบนั้น ได้รับบาดเจ็บขนาดนั้นแบบนั้น ไฟโกรธที่สุมอกอยู่ก็ยิ่งโหมหนักขึ้นเรื่อย ๆ

มองดูเตชิตที่อยู่ตรงหน้ากำลังถอดเสื้อนอกออก จากนั้นเขาก็พับแขนเสื้อขึ้น บริหารนิ้วมือข้อต่อมือส่งเสียง 'แก๊กๆๆๆ' ทำให้คนที่ได้ยินขนหัวลุก

นิ้วทั้งห้ากำหมัดแน่น เส้นเลือดขึ้นตามผิวหนัง ความแข็งแกร่งนั้นไม่เหมือนกล้ามเนื้อของคนปกติธรรมดาทั่วไป พลังทำลายล้างเหมือนกับค้อนปอนด์ กำลังตรงมาที่หัวของเขาอย่างเต็มแรง

"อ๊า!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากห้องนั้น คนที่อยู่ในที่นั้นนอกจากผู้หญิงที่ถูกเอาผ้าอุดปากไว้ คนอื่นรีบเบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นภาพที่สยอง

แม้แต่บอดี้การ์ดที่เคยมีประสบการณ์เคยผ่านฉากแบบนี้มาก่อน ... ยังรู้สึกขนลุกซู่

ชนัยค่อยๆขยับตัวหันไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ หยิบซิการ์ของตัวเองขึ้นมา สูบครั้งหนึ่ง

อ่า ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย เวลาแบบนี้ต้องพึ่งพารสชาติของเงินเพื่อปลอบประโลมหัวใจดวงน้อยๆของตนที่กำลังหวาดผวา

เตชิตซัดหมัดอย่างไร้ความปราณี แต่ล่ะหมัดทำให้รู้สึกเหมือนทะลุผิวหนังไปยันกระดูก ส่วนชายที่ร้องครวญครางคนเมื่อกี้ในตอนแรก พอตอนหลังๆไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ ได้แต่มองหมัดแล้วหมัดเล่าชกมาที่ตนจนหน้าเขียวช้ำบวมบูด เจ็บปวดจนร้องไม่ออก

จากจุดเริ่มต้นที่ความกลัว จนสุดท้ายขอเพียงมีชีวิตรอด

"ผมผิดเอง ต่อไปผมไม่กล้าอีกแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ ... "

"ปล่อยแกไป?" เหมือนเตชิตได้ยินเรื่องตลก ไฟโกรธในดวงตาของเขาพอจะทำให้ทุกอย่างในห้องนี้ไหม้กลายเป็นจุล "ตอนที่แกขับรถลากเธอไป แกเคยคิดจะปล่อยเธอไปไหม?"