ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 606

ตอนที่ 606 เธอคือเส้นตายของเขา

ทันทีที่เขานึกถึงใบหน้าและร่างกายของนัชชาที่มีแต่รอยแผลเต็มไปหมด เขาแทบอยากจะหั่นผู้ชายตรงหน้าออกเป็นชิ้นๆ แม้แต่ผมเส้นเดียวของเธอเขายังไม่เคยทำให้เสียหาย แต่เธอกลับโดนชายอีกคนขับรถชนแล้วยังถูกลากไปตั้งไกล เธอยังโชคดีอยู่ ไม่เช่นนั้นไม่รู้ผลจะออกมายังไง?

เตชิตไม่กล้าแม้แต่จะคิด เพียงแค่สมมุติก็พอจะทำให้หัวใจของเขาสั่นคลอน

"ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริงๆ…" ชายผู้นั้นร้องขอชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน ใบหน้าบวมบูด บวมจนจมูกกับตาแทบจะชิดติดกัน น้ำตาไหลพรากๆปนกับเลือดที่ออกจากจมูกและปาก ใครเห็นก็ต้องตกตะลึง

ส่วนผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างมองเห็นภาพแบบนี้ เหมือนร่างกายโดนสูบพลังไปหมด ไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองจะกำลังเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้ เหมือนเธอจะคลับคล้ายคลับคลาว่าก่อนจะเกิดเรื่อง ผู้หญิงคนนั้นดูท่าทางกล้าหาญไม่เกรงกลัวอะไร เบื้องหลังของเธอมีคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ยันอยู่ จะกลัวคนแบบพวกเราได้อย่างไร?

ตาบอดแท้ๆ ตอนนี้เป็นยังไง พวกเราจะไม่โดนซ้อมจนพิการหรอกหรือ?

ความคิดแบบนี้เพิ่งออกมาจากหัว ก็มองเห็นเตชิตเตะไปที่หัวของผู้เป็นสามี เสียงดังตุบทีหนึ่งหลับตาแล้วก็สงบไป

สายตาของเตชิตหันไปหาผู้หญิงที่อยู่ข้างสนาม ฝ่ายนั้นตกใจสุดขีดจนน้ำตาไหลพรากๆ รีบหุบขาหุบแขนป้องกันตัวเองทันที คงอึดอัดสินะโดนอุดปากไว้แบบนั้น

"ฮือๆๆๆ!" ผู้หญิงคนนั้นร้อนรนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่น่าเสียดายที่มีผ้าอุดปากเอาไว้ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ได้แต่ร้องอย่างสิ้นหวัง

เห็นได้ชัดว่าเตชิตไม่ให้โอกาสเธอได้พูด ทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อยากฆ่าคนเต็มทีเหมือนกับปีศาจที่เพิ่งถูกปล่อยออกมาจากขุมนรก มองดวงตาสีแดงที่ถูกย้อมด้วยความโกรธ เหมือนว่าวินาทีต่อมาจะถูกเขาเชือดคอแล้วดื่มเลือดสดๆ อย่างไรอย่างนั้น

น่ากลัว ช่างน่ากลัวจริงๆ

บนโลกนี้มีคนแบบนี้ได้อย่างไร เพียงแค่มองก็ทำให้รู้สึกกดดันทุกข์ทรมานเหมือนคนใกล้ตาย

เตชิตยืนตระหง่านมองผู้หญิงตัวสั่นที่นั่งอยู่บนพื้น ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อน เขาไม่ลงมือ แต่ให้สายตากับบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้าง ฝ่ายตรงข้ามเดินเข้ามาจิกผมผู้หญิงคนนั้นขึ้นอย่างรู้งาน...

หลังจากชนัยได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงถึงได้หันกลับมา ภาพที่เห็นตรงหน้ายุ่งเหยิงไปหมดรู้สึกประหลาดใจ

รู้นิสัยของเขาดี แต่ไม่เคยเห็นชายหนุ่มลงมือลงไม้กับผู้หญิง แม้ว่าคราวนี้จะไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง แต่ในที่สุดก็ให้คนอื่นลงมือแทนจนได้

สำหรับเขานัชชาเป็นเหมือนสมบัติชิ้นสำคัญที่ไม่อาจให้ใครแตะต้องได้ แม้แต่มีใครทำให้เป็นรอยนิดเดียวก็ไม่ได้เด็ดขาด

นั่นคือเส้นตายของชายหนุ่มคนนี้ ห้ามแตะต้อง แม้จะเข้าใกล้ก็ไม่ได้

ปีนี้ชนัยอายุสามสิบห้าแล้ว แม้ว่าจะเกิดช้ากว่าแต่ก็ห่างจากเตชิตเพียงสองสามปี อายุมากขนาดนี้ แฟนก็เคยมีแต่ไม่มีคนไหนที่ตรงใจ เข้ามาแล้วก็จากไปคนแล้วคนเล่า เขาก็เคยรักผู้หญิงคนหนึ่งมาก แต่ก็ไม่ชนะเวลาที่ล่วงเลยทำให้รักนั้นค่อยๆจืดจางลง

ปรัณเคยบอกไว้ว่าเขาไม่พบรักแท้ เมื่อเห็นเตชิตทำทุกอย่างให้นัชชา ในใจของเขาก็เกิดอิจฉาอยู่นิดๆ

ไม่มีใครไม่เชื่อในความรู้สึกเช่นนี้ คุณเป็นของฉัน ฉันเป็นของคุณ ความรู้สึกที่มีกันและกัน คนที่รักกันอย่างแท้จริงเท่านั้นที่สามารถสัมผัสได้

พอดีว่าคืนนั้นเขาอยากหาอะไรรองท้องสักหน่อย ก็เลยคิดว่าร้านนี้ก็ได้ ไม่คิดว่าวัตถุดิบที่นำมาใช้ทำอาหารของร้านนี้จะดีมาก ส่วนใหญ่เป็นวัตถุดิบที่ต้องนำเข้ามาทางเครื่องบิน รสชาติดีมากๆ

ทั้งสองเดินมาถึงประตูทางเข้าของร้าน izakaya ผลักประตูไม้เล็กๆเข้าไปในร้าน ด้านบนประตูมีกระดิ่งแขวนอยู่เสียงกระดิ่งจะดังขึ้นเมื่อมีลูกค้าเข้ามาในร้าน จากนั้นพนักงานสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย

เมื่อพนักงานสาวมองเห็นชนัยเธอชะงักไปชั่วครู่ เธอจำได้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาได้มาใช้บริการในร้าน เพราะว่าเขาต่างจากลูกค้าคนอื่นๆอย่างสิ้นเชิง สวมเสื้อผ้าดูแพง นาฬิกาข้อมือที่ใส่ก็ดูหรูหรา สูงตั้งร้อนแปดสิบกว่าๆ แถมยังรู้สึกถึงความมีอำนาจที่แพร่ซ่านทั่วร่างของเขา

พนักงานหญิงต้อนรับลูกค้าอย่างสุภาพพาเดินเข้าร้าน "สวัสดีคะ ไม่ทราบว่าได้จองโต๊ะไว้ไหมคะ?"

"ร้านนี้ต้องจองโต๊ะด้วยหรอ?" ชนัยเลิกคิ้วขึ้น รู้สึกไม่เห็นจะต้องจองอะไรล่วงหน้า "หาห้องอาหารที่เป็นแบบส่วนตัวให้ฉันห้องหนึ่ง ที่กว้างดี"

เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวมองตรวจตราเขาแวบหนึ่ง คิ้วงามๆของเธอขมวดเข้าหากันนิดหนึ่ง ก็ยังพูดอย่างสุภาพ "ได้คะ รอสักครู่ฉันจะไปหาห้องว่างให้คะ"

หนึ่งนาทีต่อมา หญิงสาวเดินกลับมา พาทั้งสองไปยังห้องอาหารในสไตล์เสื่อทาทามิที่อยู่ท้ายสุดของร้าน ก่อนจะเข้าประตูต้องเปลี่ยนรองเท้าเสียก่อน แล้วสวมถุงเท้าคลุมทับอีกที

ชายหนุ่มทั้งสองนั่งลง ชนัยนั่งอ่านเมนูจนหมดเล่ม จากนั้นก็สั่งอาหารอย่างคนรวย รายการอาหารที่สั่งล้วนแต่ทำจากวัตถุดิบชั้นเลิศที่มีจำนวนจำกัดและราคาแพงที่สุดของวันนี้ รายการอาหารที่สั่งยาวเหยียดเต็มกระดาษสองหน้า

เมื่อเห็นว่าเขายังจะสั่งสุกียากี้อีก พนักงานหญิงยืนอยู่ที่ปากประตูเตือนเขาอย่างสุภาพ "คุณลูกค้าคะ รายการอาหารที่สั่งทานพอสำหรับสองท่านแล้วคะ"

นิ้วที่กำลังชี้ไปที่เมนูชะงักไปครู่หนึ่ง มองไปที่หญิงสาวอย่างประหลาดใจ ก่อนหน้านี้ไม่ได้สังเกต ดูไปดูมาผู้หญิงคนนี้ก็หน้าตาดี หน้ากลมเล็ก ผิวขาวนวล ปากจิ้มลิ้ม แต่ตาโตเท่ากระดิ่ง ดั้งจมูกโด่งๆ ตั้งฉากกับหน้าผากเกลี้ยงเกลาของเธอ