ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 607

ตอนที่ 607 เป่าลมที่หน้าของเธอ

แต่ดูเหมือนว่าอายุน้อยเกินไป น่าจะไม่เกินสิบแปด?

ไม่มีใครในมูตี้คลับเฮาส์ กล้าขัดจังหวะเขาตอนสั่งอาหาร

ก็ได้ เห็นแกหน้าตาน่ารักๆของเธอ ไม่สั่งต่อก็ได้

ชนัยคืนเครื่องกดเมนูอาหารคืนให้เธอ เห็นหญิงสาวเอื้อมมือจะมาหยิบ ปลายนิ้วสัมผัสกับหลังมือของเธอดูเหมือนไม่ตั้งใจ ที่รู้สึกแปลกคือมือของเธอเย็นเชียบ

ชายหนุ่มหรี่ตามองเธออย่างเจ้าชู้ รอจนเธอเดินลับตาเขาก็หัวเราะขึ้นนิดๆ ดูซิ ทำให้หญิงสาวคนนั้นหวาดกลัวเสียแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน รายการอาหารทุกอย่างก็ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ ประตูห้องปิดลง ชนัยคีบเนื้อปลาทูน่าน้ำเงินชั้นยอดวางให้ในจานของเตชิต "ลองชิมดู ร้านนี้ปลาดิบเขาอร่อยมาก"

เตชิตเลยคีบเนื้อปลาใส่ปาก เนื้อทั้งสดทั้งนุ่ม อีกอย่างคือความหนาของการแล่กำลังดี เยี่ยมยอดจริงๆ

"ไปหาร้านนี้มาจากไหน?” จากที่เขารู้นิสัยของชนัย ถ้าไม่มีอะไรมาดึงดูดเขาไม่เข้าร้านเล็กๆทานข้าวแน่ๆ

เขากลืนปลาแซลมอนในปากลงคอ "ผู้จัดการของผมพามาที่ร้านนี้ครั้งหนึ่ง อยู่ใกล้ดีก็เลยกินแก้ขัด"

"จริงสิ แล้วพี่สะใภ้เป็นยังไงบ้าง? "

ในกลุ่มคนที่รู้จักก็มีแต่ชนัยที่เรียกนัชชาว่าพี่สะใภ้อยู่เนืองๆ ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงเดี๋ยวนี้เรียกซะเต็มปากเต็มคำ แม้แต่เตชิตก็ไม่รู้สึกอะไร

ถ้าไม่พูดถึงนัชชา เกือบลืมไปเรื่องหนึ่ง "เธอฟื้นความทรงจำแล้ว"

ชนัยกำลังคีบกุ้งหวานอาร์กติกเข้าปาก พอได้ยินประโยคนี้ กุ้งที่คีบอยู่ก็หลุดออกจากตะเกียบ "อะไรนะ? ?"

"อุบัติเหตุรถชนทำให้สมองของเธอกระทบกระเทือน ก็เลยฟื้นความทรงจำทั้งหมด ฉันรีบไปหน่อยเลยยังไม่ได้บอกปรัณเลย......" ในเวลานั้นเขาคิดแค่ว่าจะรีบมาหาชายหญิงคู่นี้

ชนัยวางตะเกียบลง ตบฝ่ามือดังฉาด "ทุกขลาภนี่น่า ดีแต่ว่าไม่ได้เจ็บตัวฟรี ... ว่าแต่ผมรู้ก่อนพี่ปรัณอีกเหรอ?"

"อืม"

ชนัยรีบหยิบมือถือออกมา ส่งข้อความไปให้ปรัณ สีหน้าภาคภูมิใจอย่างออกนอกหน้า "เขาชอบทำให้ผมช็อกอยู่บ่อยๆ คราวนี้เปลี่ยนเป็นผมทำให้เขาช็อกบ้าง"

"......"

ในบรรดาเพื่อนฝูงมีแต่คนชอบแกล้งเขาตลอด?

หลังจากที่ชนัยส่งข้อความเสร็จ วางโทรศัพท์มือถือลง ก็เห็นว่าชายหนุ่มนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด เลยยกมือขึ้นตบไหล่เตชิต "พี่เตชิตอย่าถือสาผมเลย ในกลุ่มพวกเราก็มีแต่พี่ที่แต่งงานแล้ว"

"......"

เตชิตเลยไม่อยากถือสาอะไรชายอายุ สามสิบห้าปีคนนี้

ทานอาหารไปได้ครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นโรงพยาบาลก็โทรมาบอกว่านัชชาฟื้นแล้ว เตชิตรีบวางตะเกียบในมือ แล้วรีบจากไปทันที

ชนัยมองอาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะ ไม่มีอารมณ์กินต่อ จึงเรียกพนักงานมาเก็บเงิน แต่พนักงานแจ้งว่าเตชิตจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว

ยังไงพวกเขาก็เงินไม่ขาดมือ ใครจ่ายก็เหมือนกัน ชนัยพับกระเป๋าเงินเก็บเข้าเสื้อสูทกำลังจะออกจากร้าน

เห็นพนักงานสาวยืนอยู่ที่ประตู ฝีเท้าหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อกี้ยังไม่รู้สึกอะไร พอลองยืนเทียบดูฝ่ายตรงข้ามเตี้ยกว่าเขาเยอะอยู่เหมือนกัน

ความสูงน่าจะประมาณร้อยหกสิบห้า สูงสุดคงเท่านี้ ไม่น่าจะสูงได้มากกว่านี้แล้ว

พนักงานสาวรู้สึกถึงสายตาของเขามองมาที่ตัวเอง จึงถามอย่างไม่รู้เหตุผล "คุณลูกค้า ต้องการห่ออาหารกลับไหมคะ?"

ฟังจบชนัยหัวเราะ ห่ออาหารกลับ? เธอกำลังดูถูกเขาอยู่หรือเปล่า? สายตาของเขาดูเหมือนคนอยากห่ออาหารกลับ?