ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 608

ตอนที่ 608 ฉันกลัวที่สุดว่าเธอจะลืมฉัน

เธอยังป่วยอยู่ เพราะฉะนั้นเขาไม่ทำอะไรรุนแรงกับเธอ แต่เมื่อเห็นเขาค่อยๆเอนตัวเข้ามา นัชชาตกใจเล็กน้อย รอจนเขาลุกขึ้น มองดูใบหน้าอันหล่อเหลาห่างแค่นิดเดียว ริมฝีปากแย้มยิ้ม "ช่วงที่ฉันสูญเสียความทรงจำ คุณต้องดูแลฉันคงลำบากมาก?"

"ใช่" เตชิตไม่ปฏิเสธ แต่ยอมรับอย่างราบเรียบ "ดังนั้นถ้าเธอหายดีแล้ว ต้องตอบแทนฉัน"

นัชชาอดหัวเราะไม่ได้ อยากจะพูดแต่ไม่รู้จะพูดอะไร "คุณนี่มันจริงๆเลย ... "

"จริงๆอะไรเหรอ?"

เธอหัวเราะ พลางพูด "คุณยอมรับซะเต็มปากเต็มคำ ฉันก็แค่พูดเป็นมารยาทแค่นั้น"

เตชิตลูบคลำใบหน้าเล็กๆของเธออย่างทะนุถนอม หลบไม่ไปแตะตรงบาดแผลของเธอ "การได้ดูแลเธอฉันไม่เคยรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด แต่ถ้าเธอลืมฉันๆถึงจะรู้สึกเหนื่อย"

เขาไม่ต้องการอะไรทั้งสิ้น สำหรับเขานัชชาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา ดูแลเธอ จะต้องลำบากแค่ไหนเขาไม่เคยสนใจ สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือเธอลืมเขา

มองเข้าไปในดวงตาที่ว่างเปล่าของเธอ เขาทำอะไรไม่ได้เลย ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขาหวาดกลัวและอ่อนล้า

"โชคดีที่" สีหน้าของนัชชาเปลี่ยนไปเล็กน้อย น้ำตาคลอเบ้า "โชคดีที่ฉัน ไม่สูญเสียความจำตลอดไป"

เตชิตไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ จึงล้อเล่นเธอ "ถ้าเธอลืมเรื่องราวทั้งหมด มีอะไรน่ากลัว"

"แต่ใจของฉันว่างเปล่า" นัชชาเบ้ปาก พยายามระงับน้ำตา "มันเป็นความว่างเปล่าที่ไม่ว่าคุณจะพยายามคิดยังไงก็ไม่สามารถเติมเต็มได้ บางครั้งก็ปวดใจ แต่ไม่รู้สาเหตุ"

เตชิตปวดใจมาก เขารู้สึกถึงความทุกข์ของเธอได้ ทุกครั้งที่เข้ามาในห้องคนไข้เห็นเงาที่โดดเดี่ยวของเธอ ก็รู้สึกได้ว่าเธอเจ็บปวดเพียงใด

"ฉันรู้ ฉันรู้ดี" นิ้วหัวแม่มือของชายหนุ่มลูบหลังมือของเธอ ปลอบประโลมเธอ "เรื่องทั้งหมดมันผ่านไปแล้ว รอร่างกายเธอหายดี เราจะจัดงานแต่งงานทันที"

แต่งงาน? ?

นัชชามึนไปพักหนึ่ง ทำไมพูดถึงเรื่องนี้

เตชิตไม่ได้พูดตลกแน่ๆ "ฉันคิดไว้แล้ว เรื่องนี้รอนานไปแล้ว ฉันไม่ได้ ... "

ยังพูดไม่ทันจบ ในขณะที่เขากำลังจะพูดความคิดของเขาออกมา ประตูห้องคนไข้ถูกผลักออกอย่างแรงจากด้านนอก

ได้ยินแค่เสียง "ปัง" แผงประตูชนกับกำแพง แล้วก็เด้งกลับมาปิดลง วินาทีต่อมา คนที่ยืนอยู่ข้างนอกก็ยื่นมือเปิดประตูออกอีกรอบ ทำหน้าตกใจเดินเข้ามา

นานๆทีจะเห็นปรัณตื่นเต้นขนาดนี้ เขากระชากแขนเสื้อของเตชิตเต็มแรง "เตชิต ฉันได้ยินมาจากชนัยว่า นัชชาฟื้นฟูความทรงจำแล้ว?"

เขาตื่นเต้นจนไม่ได้สังเกตว่านัชชาฟื้นแล้ว

เตชิตไม่มีการตอบสนองใดๆ ดึงแขนกลับมา ตอบกลับประโยคหนึ่ง "อืม เขาส่งข่าวให้แกตั้งนานแล้วนิ"

ตอนที่กำลังกินข้าวกันอยู่ ชนัยก็อดไม่ไหวที่จะส่งข่าวให้ปรัณรู้

ปรัณโบกมือไปมา "เมื่อกี้ฉันประชุมอยู่ ตอนพักถึงได้เห็นข้อความ……อานี่ไม่ใช่ประเด็น แกยังไม่ตอบฉันเลย นัชชาฟื้นความทรงจำแล้วจริงๆเหรอ?"

"จริงสิ"