ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 609

ตอนที่ 609 ไม่สามารถแทนที่เธอได้

ในอีกด้านหนึ่ง ชนุดมไม่เหมือนเมื่อครั้งก่อนหน้านี้ที่เขามาเฝ้าไข้ทุกวัน สัปดาห์หนึ่งจะมาสักสองสามวัน และมาตอนกลางคืน ไม่มาบ่อยเหมือนแต่ก่อน

ทั้งดุลยาและไวศทย์ก็เริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลง ตอนแรกแม่ลูกคู่นี้ไม่ได้ไม่รู้สึกอะไร ไหนๆเรื่องก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว คนที่ยังสบายดีอยู่ก็ต้องพยายามมีชีวิตต่อไป แต่พอเวลาเริ่มผ่านไปนาน ก็เริ่มไม่แน่ใจ

คิดไปคิดมาก็เริ่มคิดไปในแง่ลบ

หรือเห็นว่าชีวภาไม่ฟื้นขึ้นมาสักที ก็เลยไม่อยากแยแสแล้ว หรือว่าเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว?

แต่ค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดเขาจ่ายมาโดยตลอดไม่เคยขาด เงินโอนมาต่อเนื่องไม่ขาดสายโรงพยาบาลไม่เคยต้องมาทวงค่ารักษากับญาติคนไข้ ส่วนผู้อำนวยการปรัณก็พยายามเต็มที่ เขาเลือกห้องที่พักที่ดีที่สุดให้กับพวกเขาเสมอ

เรื่องทั้งหมดนี้ดุลยาสำนึกในบุญคุณอย่างล้นเหลือ ถึงแม้ว่าชนุดมจะไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอก็ไม่มีข้อกังขาใด ๆ

ไวศทย์จิตใจไม่สงบเหมือนคนที่ผ่านโลกมานานเหมือนผู้เป็นแม่ พอเห็นท่าทางของชนุดมเปลี่ยนไป ก็เริ่มไม่ค่อยพอใจ ตามจริงที่พี่สาวของเขาอยู่ในสภาพนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะชนุดมถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะรับผิดชอบอย่างดีที่สุด แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่คุ้มค่าที่ชีวภาต้องตกอยู่ในสภาพนี้

กลัวว่าผู้ชายคนนี้จะลืมพี่สาวของเขา และไม่เห็นคุณค่าของเธอ

ดังนั้น ในเวลากลางดึกเกือบเที่ยงคืน ไวศทย์ตั้งใจไปดักรอชายหนุ่มที่ลานจอดรถใต้ดินของโรงพยาบาล เขาจำรถของชนุดมได้ จึงไปยืนรออยู่ข้างๆรถ

ไม่รู้ว่ารอนานแค่ไหน เขายืนตัวตรงรออยู่ท่าเดียวจนเมื่อยขา ในที่สุดก็เห็นเงาที่คุ้นเคยเดินออกมาจากประตูลิฟต์

ชนุดมเดินมาคนเดียว ข้างๆไม่มีผู้ช่วยหรือบอดี้การ์ด เงานั้นเหมือนเต็มไปด้วยความหงอยเหงาและหว้าเหว่

เมื่อเห็นเขาอยู่ที่นี่ ชายหนุ่มไม่แปลกใจสักนิด ไม่รอให้เขาปริปากถาม ก็ถามเขาก่อน "ไปดื่มอะไรด้วยกันหน่อยไหม?"

คำพูดที่ไวศทย์คิดมาตั้งนานว่าจะเปิดฉากยังไงก็กลายเป็นสูญเปล่าเพราะ 'คำเชิญ' ของชายหนุ่ม เขาไม่ลังเลเลยที่จะตอบในทันที "ครับ"

หลังจากขึ้นรถ ชนุดมขับรถพาเขาออกจากโรงพยาบาล ระหว่างรอสัญญาณไฟจราจร เสียงทุ้ม ของชายหนุ่มก็ดังมาจากด้านข้าง "ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่กลับโรงเรียนอีกล่ะ ?"

ไวศทย์เงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาพูดตรงไปตรงมาว่า "ผมตั้งใจมาหาคุณ"

ชนุดมหัวเราะออกมานิดหนึ่ง แล้วค่อยๆพยักหน้า ไม่พูดอะไรต่อ

หลังจากบทสนทนาสั้นๆจบไป ทั้งคู่ก็เงียบไปเป็นเวลานาน นักธุรกิจใหญ่กับนักเรียนที่ไร้เดียงสา เพราะเรื่องของชีวภาทำให้ทั้งคู่ต้องมาเกี่ยวข้องกัน เดิมทีก็ไม่รู้จะพูดเรื่องอะไร แต่ที่น่าแปลกคือ ความเงียบดังกล่าวไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดใจ แต่กลับรู้สึกสบายอย่างหาสาเหตุไม่เจอ

พวกเขาชอบความเงียบที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมา มากกว่าพยายามหาเรื่องที่จะคุยกัน

ตอนแรกไวศทย์คิดว่าชนุดมจะพาเขาไปที่คลับเฮ้าส์ระดับไฮเอนด์ แต่ไม่คิดว่าเขาผ่านร้านสะดวกซื้อและซื้อเบียร์นำเข้ามาสองกระป๋อง และในที่สุดก็จอดรถที่ริมแม่น้ำ

หลังคารถสามารถเปิดได้ เมื่อไม่มีอะไรมาบัง ดวงดาวในยามค่ำคืนส่องแสงระยิบระยับท่ามกลางเวหา แม้ว่าภาพดังกล่าวไม่ได้สวยงามอย่างที่สุด แต่ในเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายนี้ก็ถือว่าเป็นภาพที่ไม่ได้มีให้เห็นง่ายๆ

ชนุดมขยับเอนที่นั่งนิดหน่อย ชี้ไปที่ด้านข้างของไวศทย์ "ตรงนั้นมีปุ่มอยู่"

ไวศทย์ถึงสังเกตเห็น ทำตามที่เขาบอก ท่าทางเกๆกังๆค่อยๆปรับที่นั่งเอนลงไปด้านหลัง

ชนุดมหยิบเบียร์มาสองกระป๋อง ใช้นิ้วชี้สอดไปที่แหวนเปิดฝากระป๋อง 'ป๊อก' เสียงนั้นดังกังวานในยามราตรีที่เงียบสงบ

เขายื่นให้ไวศทย์ๆรับมา มองดูกระป๋องเบียร์ในมือ ทันใดนั้นรู้สึกหวั่นไหวนิดๆ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาดื่มเบียร์ไปอึกใหญ่