ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 619

ตอนที่ 619 คุณปู่หัวใจวายเฉียบพลัน

แม้ว่าเตชิตจะไม่ได้พูดมาก แต่พอได้ฟังพวกเขาพูดคุยกันอย่างตั้งใจ สายตาของผู้อาวุโสทั้งสองส่วนใหญ่อยู่ที่นัชชา สามารถมองเห็นความรักใคร่ภายในใจ

แป๊ปเดียวก็ถึงเวลาทานอาหาร คนใช้ภายในบ้านได้เตรียมอาหารไว้ล่วงหน้าแล้ว อายุปูนนี้แล้ว มีอาหารมากมายที่ทั้งสองทานไม่ได้ แต่ก็ยังทำอาหารเต็มโต๊ะเพื่อพวกเขา

มีทุกรสชาติ อุดมสมบูรณ์มาก และให้พวกเขาเลือกพื้นที่ที่ชอบ เรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้นัชชาเก็บไว้ในใจทั้งหมด

“นัชชาลูก ได้ข่าวว่าทำซื้อร้านดอกไม้ใหม่ เป็นยังไงบ้าง? เหนื่อยไหมลูก?” คุณปู่จู่ๆก็ถามขึ้น

นัชชาก็รายงานอย่างจริงใจ “ตอนนี้เพิ่งเริ่มค่ะ อยากทำให้เป็นรูปแบบเครือเดียวกันทั้งประเทศ เอกสารรายละเอียดกำลังเตรียมการ ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ อธิบายกับเตชิตว่าไม่เหนื่อยสิคะถึงเรียกว่าเหนื่อยจริง”

พอพูดออกไป ทุกคนก็หัวเราะกันออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย แม้แต่คุณปู่ที่ไม่ค่อยหัวเราะก็อดพูดไม่ได้ “ฉันว่าไม่นานหรอก หนูจะได้เป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว เจ้าเตชิตจะต้องเลี้ยงลูก!”

เตชิตที่กำลังเอาตะเกียบตักปลาชะงัก “คุณปู่ครับ พูดอะไรเนี่ย อูฐที่ผอมตายยังใหญ่กว่าม้านะครับ”

“แกฟัง นี่แกพูดเรื่องอะไร” คุณปู่ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง กำลังจะยกแก้วบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม พอยื่นมือออกไป จู่ๆหัวใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา

คุณปู่วางแขนลงทันที ความเจ็บไม่ได้ลดลง แต่กลับเพิ่มขึ้นรุนแรง

ความเจ็บจากหน้าอกแพร่เข้ามา ผ่านหลอดเลือดเข้ามาสู่แขนขา เพียงครู่เดียวแขนเขาก็แข็งทื่อไป แค่จะงอแขนก็ทำไม่ได้

นัชชาที่อยู่ข้างกายเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น จึงถามออกไป “คุณปู่เป็นอะไรคะ?”

พอพูดจบ ก็เห็นร่างคุณปู่ที่หันมาข้างๆอย่างไม่มั่นคง ดวงตาเบิกกว้าง แต่ไม่มีเสียงใดออกมาจากริมฝีปาก

ทุกคนก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งในทันที แล้ววิ่งไปทางนั้น

จริยามองเตชิตด้วยใบหน้าซีดเซียว “รีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!”

——

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทั้งครอบครัวก็ขึ้นรถพยาบาลไปถึงโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณ ปรัณได้เตรียมการรักษาฉุกเฉินและเตียงผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว

จากอาการของคุณปู่แล้ว เป็นอาการของหัวใจวาย คุณปู่ถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินทันที มีเพียงไฟสีแดงที่ส่องสว่างอยู่เหนือศีรษะ

สามีของจริยาก็รีบมา ทุกคนระหว่างที่กรอกข้อมูลอย่างกังวล มีเพียงเตชิตที่มีใบหน้าเย็นชา นัชชารู้ว่าไม่ใช่เขาไม่กังวล แต่เขาแกล้งทำเป็นใจเย็น กังวลว่าจะกลัวจนขีดสุด เขาเลยแกล้งเกร็งขึ้นมา

เธอเดินไปข้างเขา กุมมือใหญ่ที่เย็นเฉียบนั้น แม้ว่าจะซีด แต่ก็ยังปลอบเขา “มันจะโอเค”

เขายังไม่พูดอะไร แต่กุมมือเธอให้กระชับขึ้น

“คนที่ปกติดูแข็งแรง จู่ๆทำไม......” จริยาก้มหน้าร้องไห้อยู่บนเก้าอี้ยาว พูดได้ครึ่งเดียวก็พูดไม่ออก

กลายเป็นยิ่งเงียบและหดหู่กว่าเดิม

นัชชาเห็นเตชิตเม้มปากแน่น เส้นเลือดที่คอเขาปูดขึ้นมาเล็กน้อย อ้าปากออกมาสุดท้ายก็ไมม่ได้พูดอะไร ทุกคำพูดตอนนี้ถูกกลืนลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง

รอเวลานานมากจนทนไม่ไหว ขณะที่ความอดทนจะหมดลง ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกอีกครั้ง

คุณหมอที่เกี่ยวข้องนำออกมายังไม่ทันจะหยิบกระเป๋า จริยาและเตชิตก็รีบพุ่งเข้าไป “เป็นยังไงบ้างคะ?”