ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 655

ตอนที่655นายถอดเสื้อทำไม

“...........”ดราณีไม่มีวิธีอื่นก็เลยวางสายแล้วมองดูชุดนั้นของตัวเองที่เป็นสีเหลืองอ่อนโชคดีที่เมื่อกี้เข้าห้องน้ำหยิบเสื้อกันหนาวมาไม่อย่างนั้นถ้าออกไปแบบนี้จะต้องโดนคนอื่นหาว่าบ้าแน่นอน

หลังจากที่คลุมเสื้อกันหนาวเสร็จเธอเหมือนเป็นโจรเลยรอให้เสียงแตรเงียบไปเธอถึงจะลงไปชั้นล่าง

คนที่ดูแลหอกำลังหลับสนิทเธอใช้บัตรที่ตัวเองมีอยู่สแกนประตูแล้วหนีออกไป

กฏของมหาลัยคือถ้าเลยเวลาที่กำหนดก็กลับเข้ามาไม่ได้อีกแล้ว

แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามานึกถึงอันตรายที่ตัวเองจะนอนข้างถนนแล้วต้องจัดการผู้ชายข้างล่างก่อน

ใครจะรู้ว่าเดี๋ยวเขานั้นจะตะโกนชื่อจริงของเธอมาไหมเธอไม่อยากเป็นคนดังในเพจของมหาลัย

หลังจากที่ออกมาจากประตูหอมองไปไกลๆก็เห็นรถคันนั้นเธอจึงรีบเดินไปสองสามก้าวแล้ววิ่งไปทางรถยังไม่ทันพูดกับชนัยสักคำก็รีบเปิดประตูด้านหลังแล้วเข้าไป

เงยหน้าแล้วไปสบกับสายตาอันสงสัยของผู้จัดการดราณีรู้สึกทำตัวไม่ถูกก็เลยยิ้ม“สวัสดีค่ะผู้จัดการ”

“เออ……..สวัสดีครับคุณดราณี”ผู้จัดการไม่ได้เรียกเธอว่าดราณีเหมือนเมื่อก่อนแต่กลับเติมคำสุภาพเข้าไปพูดจบเขาก็เปิดประตูข้างๆตัวเองแล้วพูดว่า“ด้านหลังไม่พอนั่งแล้วเดี๋ยวผมจะไปนั่งด้านหน้า”

ชนัยมองดูผู้จัดการย้ายจากด้านหน้าไปนั่งด้านหลังสายตามองไปทางผู้หญิงที่กำลังใส่ชุดนอนและเสื้อกันหนาวอยู่ใส่เสื้อเหลืองอ่อนๆทำให้หน้าของเธอนั้นดูขาวและเด็กกว่าเดิมทรงผมที่ยุ่งเหยิงบนใบหน้ายังมีความโกรธที่ไม่พอใจหลังจากที่โดนปลุกเหมือนเป็นไข่ที่เพิ่งต้มและกำลังมีไอลอยขึ้น

แต่ดราณีไม่มีอารมณ์ที่จะชมผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเลยแค่รู้สึกว่าเขานั้นชั่วมาก“นายมาหาฉันดึกขนาดนี้มีอะไร?”

“ไม่มีธุระฉันก็หาเธอไม่ได้หรือไง?”ชนัยถามกลับ“เมื่อกี้ยังปฏิเสธสายอยู่ไม่ใช่หรอทำไมตอนนี้ถึงลงมาไวขนาดนี้?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะนายกดแตรฉันคงจะลงมาหรอก?”ดราณีโกรธที่เขาทำตัวเฉยๆแล้วรีบตอบโต้ไปทันที“นายรู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้วการกระทำของนายแบบนี้ไม่ใช่เพียงกระทบโดนฉันคนเดียวแต่กระทบโดนคนอื่นด้วยไม่มีมารยาท”

เธอไม่ได้ขึ้นเสียงและน้ำเสียงที่พูดก็ไม่มีสูงต่ำแต่เนื้อหาที่พูดออกมานั้นไม่มีการลดลงเลยแม้แต่น้อย

ผู้จัดการและคนขับรถที่อยู่ตรงหน้ากลัวแทนเธอจริงๆเพราะไม่มีใครกล้าว่าชนัยต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

ชนัยก็โมโหเหมือนกันในเวลาเดียวกันไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรตอบโต้ไป

เกิดมา30กว่าปีการไปกดแตรเวลานอนกลางดึกนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้

ก็เลยพูดอย่างไม่มีเหตุผล“ถ้าเธอลงมาแต่แรกก็ไม่เกิดเรื่องพวกนี้หรอก”

“..........”ดราณีมองไปทางเขาเหมือนดูสิ่งแปลกประหลาดไม่รู้จะพูดยังไงต่อรู้สึกว่าตัวเองกับชนัยนั้นพูดไม่รู้เรื่องก็เลยถามไปตรงๆว่า“แล้วนายมีเรื่องอะไร?”

ชนัยกำลังจะบอกว่าฉันคิดถึงเธออยากจะพบหน้าเธอแต่พอเจอเธอพูดใส่แบบนี้ถึงแม้เขาไม่ค่อยแคร์แต่ก็พูดไม่ออกแล้ว“ไม่มีอะไร”

ดราณีจะบ้าไปแล้วจริงๆเพิ่มความสูงของเสียงแล้วตะโกนไปทางเขา“ชนัยตกลงนายจะทำอะไรกันแน่!”

โธ่อารมณ์เสียแล้ว?

ชนัยชายตามองไปก็เห็นหน้าที่แดงๆของเขาเขารู้สึกว่าตัวเองนั้นโรคจิตเพราะชอบตอนที่ดราณีโกรธมาก

เพราะต้นเหตุของความโกรธนี้มาจากเขาแต่ไม่ใช่เพราะคนอื่น

สายตาแบบนั้นที่มองมาทางเขานั้นดีขึ้นมากเลย

“........แล้วแล้วผม........”

“พรุ่งนี้ฉันจะให้ร้านGส่งแบบใหม่ของปีนี้ให้นายทั้งหมด”ชนัยไม่มีอารมณ์อยากฟังเขาพูดให้จบและรู้ว่าผู้จัดการชอบใส่เสื้อผ้าของร้านGก็เลยพูดไปแบบนี้

ผู้จัดการไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วรีบถอดเสื้อตัวเองออกเป็นเสื้อเชิ้ตสีคราม

ในเวลาเดียวกันชนัยถอดเสื้อของตัวเองแล้วโยนไว้ที่หัวของดราณี

อยู่ดีๆก็ตกอยู่ในความมืดดราณีตกใจรีบไปเอาของที่บนหัวลงมาแต่กลับมีมือมากดไว้“อย่าขยับ”

“นายทำอะไรเนี่ย?”เมื่อมองไม่เห็นอะไรเลยดราณีจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย

สายตาของชนัยมองไปทางผู้จัดการที่กำลังถอดเสื้ออยู่ถอดเสื้อลงมาแล้วใส่เสื้อสูททับถึงจะปล่อยมือจากหัวเธอ

ดราณีรีบเอาเสื้อลงมาจากหัวแล้วจ้องไปยังเขาด้วยความโมโห“นาย.........”

ยังไม่ทันพูดก็ไปเห็นร่างที่เปลือยกายของผู้ชายเธอเหมือนโดนของร้อนๆรีบมองไปทางอื่น“นายมาถอดเสื้อทำไม!?”

“ฉันไม่ถอดเสื้อให้เธอเธอจะใส่ชุดนอนนี้ไปที่ถนนจริงๆหรอ?”ชนัยใส่เสื้อของผู้จัดการถึงมันจะเล็กหน่อยแต่ก็ยังใส่ได้อยู่“สวมเข้าไปเลยเสื้อมันใหญ่กว่าชุดนอนเธอ”

พอถึงตรงนี้ดราณีถึงจะเข้าใจความหมายของเขามองดูเสื้อสีดำที่เป็นขนไม่คิดว่าเขานั้นจะนึกถึงเธอก่อนเวลานี้ไม่รู้ควรจะใส่หรือไม่ใส่ดี

คิดไปตั้งนานสุดท้ายก็ตัดสินใจใส่เบื่อที่จะเถียงกับเขาแล้วทำให้ตัวเองน่าสงสารมันไม่คุ้มเลย