ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 654

ตอนที่654คนที่รักคนแรก

แต่ว่า........

ผู้จัดการดูหน้าตาที่มึนเมาของเขาถึงแม้รู้ว่าไม่ควรจะยุ่งอะไรมากแต่เขาก็พูดด้วยความหวังดีว่า“ประธานชนัยครับเวลานี้ประตูโรงเรียนกำลังจะปิดแล้วถ้าคุณไปตอนนี้คงไม่ทันแน่ๆครับ”

“ไม่เป็นไรถ้าฉันอยากไปจะมีใครกล้าขวางทางไว้?”ชนัยพูดไปด้วยผลักผู้จัดการไปด้วยแล้วเดินไปทางรถ“ถ้าไม่ได้จริงๆก็เรียกผู้บริหารโรงเรียนมาเลยฉันจะรอดูว่าใครจะกล้าขวางฉันไว้!”

น้ำเสียงนั้นดูมั่นใจมาก

และการกระทำนั้นก็โหดร้ายเหลือเกิน

ไม่ต้องพูดเยอะต้องเป็นเพราะว่าเมาจึงทำให้ความโมโหที่มีจากคุณดราณีไปลงที่โรงเรียนแน่นอน

ผู้จัดการเห็นเขาเดินไปที่คนขับรถหัวใจของเขาสั่นเล็กน้อยจึงรีบไปเรียกคนขับรถมาไม่มีวิธีอื่นแล้วก็เลยต้องพยุงเขาเข้าไปนั่งที่หลังรถ

หลังจากที่ขึ้นรถไปชนัยก็เงียบไปสักทียื่นมือเท้าไปข้างๆหน้าต่างนิ้วมือไปแตะที่หน้าผากหัวก็ไม่รู้คิดอะไรอยู่

ยากที่จะเงียบแบบนี้ผู้จัดการก็ไม่ไปรบกวนเขาแค่นั่งเป็นเพื่อนข้างๆไม่ไว้ใจที่จะให้เขาไปที่โรงเรียนด้วยสภาพนี้

แต่พอรถขับไปถึงครึ่งทางตาของเขามองไปเห็นเงาที่อยู่ภายใต้แสงไฟก็อดที่จะสงสารไม่ได้

ที่จริงเขาก็รับรู้ได้ง่ายว่าประธานชนัยนั้นชอบคุณดราณีมากไม่เหมือนกับหลายๆครั้งที่ผ่านมาของเขาก่อนหน้านี้เขาเป็นสายเปย์สิ่งที่จะให้กับแฟนสาวก็คือของมีค่าแม้กระทั่งรถก็ส่งให้แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ให้ของเหมือนเมื่อก่อนแต่เขากลับให้ความจริงใจของตัวเองไปแต่เขาแค่ไม่ยอมรับความจริงนี้เอง

ผู้ชายคนหนึ่งจะคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งตอนเมาได้ก็หมายความว่าต้องเป็นคนที่สำคัญมาก

ชีวิตยากลำบากพอแล้วผู้ชายที่อยู่ในที่ตะกูลที่ดีแบบเขาก็มีความเครียดของตัวเองถึงเขาจะดูเหมือนคนไม่มีกาละเทศะแต่ความโดดเดี่ยวและความเศร้าในใจนั้นมีแต่เขาเองที่รู้

คนที่เคยนอนด้วยกันมาแล้วไม่มีคนไหนที่จะเดินเข้าไปในใจของเขาได้จริงๆไม่ใช่เป็นเพราะเขานั้นเลือดเย็นแต่เป็นเพราะว่าเขาได้เจอกับผู้หญิงหลากหลายแบบนอกจากแก้เหงาก็ไม่มีคนไหนที่จะเข้าตาเขาได้จริงๆ

เขาคนนี้ดูเหมือนเป็นคนที่มั่วผู้หญิงแต่ว่าจริงๆแล้วเขากำลังหาคู่ชีวิตของตัวเองอยู่ความคิดและความรู้สึกนี้ของเขาไม่เคยเผยให้กับสังคมที่วุ่นวายซับซ้อนนี้ยิ่งเขาทำงานเกี่ยวกับด้านนี้จะมีใจแลกใจได้อย่างไรวางแผนหลอกล่อกันตลอดเขาไม่เชื่อใจใครและก็ไม่อยากจะไปพูดกับใคร

ชนัยไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองนั้นน่าสงสารเขาเป็นผู้ชายที่โตแล้วมีจิตใจที่เข้มแข็งสามารถเผชิญกับปัญหาได้แต่คนที่อยู่รอบข้างมองดูแล้วไม่ใช่แบบนั้น

ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรรถขับไปถึงที่ประตูมหาลัยหลังจากที่เข้าไปในประตูก็ขับรถไปที่ใต้หอของผู้หญิง

นี่ก็ดึกแล้วไม่มีนักเรียนเดินเล่นด้านนอกแล้ว

ผู้จัดการคิดว่าระหว่างทางเขาคงจะได้สติกลับมาแล้วนิดนึงแต่ไม่คิดว่าเขาเปิดประตูแล้วเดินลงไปแถมยังใช้สายตาที่ดุร้ายส่งมาทางตัวเอง“อย่าตามมา!”

“..........”

ไม่มีวิธีจริงๆผู้จัดการกับคนขับรถก็เลยต้องรออยู่ในรถรอดูเจ้านายตัวเองที่บ้าคลั่งอยู่ด้านนอก

ชนัยเอามือเท้าใส่เอวทั้งๆที่เป็นแค่ท่าธรรมดาๆแต่อยู่ที่ตัวเขาแล้วมีความดูดีอีกแบบหนึ่งเขาก้มหัวแล้วถอนหายใจผ่านไปสักแป๊บถึงจะเงยหน้าขึ้นมองไปทางตึกที่มีหน้าต่างอยู่ริมสุด

นั่นคือหอพักของดราณีตอนแรกเธอนั้นไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนแต่หลังจากที่ลาออกจากซีไมเนอร์ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลบเขาหรือเป็นเพราะอะไรเธอออกจากห้องเช่าแล้วมาอยู่ที่หอพักมหาลัย

ชนัยหัวเราะเยาะตัวเองอาจจะเป็นเพราะหลบเขากลัวว่าเขานั้นจะไปหาเรื่องที่บ้านเธอมั้ง

พอคิดได้แบบนี้ในใจของเขาก็เหมือนมีพริกมาราดใส่เธอคิดว่าแบบนี้จะทิ้งตัวเองได้หรือไง?ฝันไปเถอะ!อย่าว่าแต่หอพักมหาลัยเลยถ้าเขาอยากไปแล้วจะมีใครที่จะขัดขวางได้?