ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 8

ตอนที่ 8 ความอ่อนโยนที่ต่างกัน

นัชชาตื่นตระหนก เธออยากหันตัวกลับไปแต่ไม่ทันแล้ว คนนั้นเอื้อมมือจากข้างหลังไปจับหน้าอกที่นุ่มนวลของเธอ “อ๊ะ ! คุณ .. คุณไม่กินข้าวหรอ ? ”

“กินของหวานก่อน ”

พูดเสร็จเตชิตก็จูบไปที่ต้นคอของเธอ ริมฝีปากบางเฉียบเย็นๆลงไปเรื่อยๆ มือใหญ่ของเขาถอดเสื้อผ้าของเธอออกไปอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลากลางคืนแล้ว แต่ไฟที่อยู่บนหัวยังคงให้ความสว่างแก่สายตา จนนัชชาไม่กล้าสบตาเขา

ก่อนหน้านี้นัชชาไม่เคยผ่านเรื่องอย่างนี้มาก่อน มีเพียงสองครั้งแต่ก็เป็นแบบเร่งรีบ ตอนนี้มีเวลามากพอแล้ว เตชิตทำการเล้าโลมอย่างสมบูรณ์ เขาเป็นมืออาชีพไม่นานผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็ตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

ความสุขค่อยๆ เพิ่มขึ้นภายในร่างกายทำให้นัชชารับมือไม่ไหว เธอรู้สึกละอายใจมาก ไม่ทันระวังเธอก็ส่งเสียงร้องออดอ้อนออกมา ทันทีที่เธอรู้ตัว เธอก็ปิดปากป้องกันไม่ให้ตัวเองร้องอีกครั้ง

แต่เตชิตไม่อนุญาต “ ร้องออกมา ”

ความรู้สึกทั้งหมดของเธอล้วนถูกผลักออกมา เธอก็เหมือนเรือลำเล็กๆ ที่ถูกลมพายุพัดให้ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางทะเล ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

เตชิตเห็นเธอปฏิเสธที่จะส่งเสียงออกมา ยิ่งทรมานเธอมากขึ้น

นัชชาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียง ร่างกายเธออ่อนเหมือนกับน้ำ

“เสียงของคุณน่าฟังจริงๆ ” เตชิตค่อยๆนำเธอไป จับมือที่ปิดปากของเธอออกกดไว้อีกข้างหนึ่ง

นัชชาค่อยๆ ปล่อยความรู้สึกให้ไปตามความต้องการ ครั้งนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมดวิษถึงได้ชอบเรื่องแบบนี้

.......

เมื่อเสร็จแล้ว กับข้าวบนโต๊ะอาหารส่วนใหญ่ก็เย็นหมดแล้ว ความหิวที่เพียงเหลือเล็กน้อยของนัชชาก็กลายเป็นความเหนื่อยเพราะใช้พลังงานไปมาก

พวกเขายืนทำ มือกับขาทั้งสองข้างของเธอล้วนเมื่อยไปหมด อย่าพูดถึงเรื่องกินข้าว แค่เคลื่อนไหวยังรู้สึกลำบาก

เตชิตกลับดูผ่อนคลายอย่างมาก เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จก็ไม่ลืมที่จะไปล้างมือด้วย หลังจากนั้นก็นั่งบนโต๊ะกินข้าวทานอาหารด้วยท่าทางสง่างาม พร้อมกับแสดงความคิดเห็นด้วย

“ทีหลังอย่าใส่พริกไทยดำ ผมไม่ชอบ”

นัชชาที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำเมื่อได้ยินประโยคนี้ ทำให้เธอหมดความอดทน “ถ้าคุณไม่ชอบ ก็อย่ากิน ”

มือของเตชิตถือตะเกียบอยู่ชะงักไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเธอจะโต้แย้ง เขาเลยเงยหน้าขึ้นมามองเธอ นัชชารู้สึกหวาดผวาทันที หันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง “ฉันหมายความว่า คุณไม่กิน .. ฉันจะกินเอง”

เตชิตตบเก้าอี้ข้างๆเขา “เข้ามา”

เดิมนัชชาอยากจะขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน ครั้งนี้ไม่ไปคงไม่ไม่ได้แล้ว เธอทนกับความรู้สึกที่ปวดแสบปวดร้อบตรงกลางขา และนั่งลงไปด้วยท่าทีที่งุ่มง่าม

มองไปอาหารที่อยู่ข้างหน้า เธอไม่ค่อยมีความอยากอาหาร เธอกินไปกี่คำก็วางตะเกียบลง ทันใดนั้นก็คิดอะไรสักอย่างขึ้นมาได้ เลยหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า “ฉันมีอะไรให้คุณดู วันนี้ .. ”

“กินข้าวก่อน ” เตชิตไม่ได้มองมาที่เขา “ผมไม่ชอบพูดคุยระหว่างกินข้าว”

“....”

สิ่งที่คุณไม่ชอบมีเยอะจริงๆ

นัชชาแอบด่าในใจ แต่เธอยังคงเก็บโทรศัพท์ไปอย่างเชื่อฟัง ถึงแม้เธอไม่ได้กินอะไรอีก แต่ยังคงถูกเตชิตบังคับให้กินข้าวเป็นเพื่อนเขาจนเสร็จ

หลังจากเก็บโต๊ะอาหารเสร็จ นัชชาก็ขึ้นไปหาเขาที่ห้องสมุดชั้นสาม หลังจากได้รับอนุญาตแล้ว เธอก็ผลักประตูเข้าไป เตชิตเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนซาตินสีน้ำเงิน เปิดคอเล็กน้อย เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าและผิวที่สีข้าวสาลี ถ้าไม่รู้ก็คงจะคิดว่าเขากำลังยั่วยวนอยู่

นัชชารู้สึกอึดอัด เธอลดสายตาลง และส่งโทรศัพท์ในมือให้เขา “อันนี้เป็นสิ่งที่ฉันถ่ายในวันนี้ คุณดูสิ”

เตชิตรับมา เปิดดูวิดีโอ เขาดูด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา “คัดลอกไปที่กล่องจดหมายของผม”

“... ไม่ต้อง”

มองไปยังผู้หญิงที่ขี้กลัวตัวเล็กๆอยู่ข้างหน้า เตชิตรู้สึกหงุดหงิดเป็นครั้งแรก แต่เขาไม่พูดอะไร หันตัวออกจากห้องสมุดตอน ตอนที่นัชชากำลังคิดว่าตนเองมีตรงไหนทำให้เขาโกรธ ชายคนนี้ก็กลับมาอีก ในมือของเขามีกล่องปฐมพยาบาลมาหนึ่งกล่อง

เขานั่งลงบนโซฟา แล้วหยิบขวดไอโอดีนออกมา “มานี่”

นัชชาเข้าไปนั่งข้างๆเขาอย่างเชื่อฟัง แก้มด้านซ้ายของเธอถูกทาด้วยไอโอดีนหลังจากนั้นก็ทาครีมยา ความสัมผัสที่นุ่มนวลกับอุณหภูมิปลายนิ้วของชายคนนั้น ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นที่ผิดปกติ

นัชชาอดแอบมองเขาไม่ได้ ชายคนนั้นได้แต่ก้มหัวเช็คดูบาดแผลตรงปากของเธออย่างตั้งใจ สภาพที่ตั้งใจและจริงจังของเขา เทียบกับสภาพที่มีแต่ความใคร่ในปกติดีไปตั้งเยอะ

เขาช่วยเธอทายา แม้แต่ดวิษก็ยังไม่เคยทำแบบนี้ให้เธอเลย

นัชชาใจเต้นเร็วอย่างไม่มีสาเหตุ ทันทีที่จะเปลี่ยนทิศทางมองแต่ก็โดนเตชิตจับได้เสียก่อน

“มองพอรึยัง ?”

เดิมนัชชาก็เป็นคนขี้อาย โดนเขาเยาะเย้ย แก้มก็กลายเป็นสีแดงเข้มขึนมาทันที ทำให้เตชิตไม่สามารถสงบนิ่งต่อไปได้

“ขอบคุณ .. ”หญิงน้อยพูดอย่างงุ่มง่าม

เตชิตเลิกคิ้ว ทิ้งยาที่อยู่ในมือไป “ผมอยากให้คุณขอบคุณด้วยการกระทำที่แท้จริงซะมากกว่า ”

“แท้จริงอะไร .. อู๊บ!”

ยังไม่ทันจะพูดเสร็จ ทันใดนั้นนิ้วมือเรียวยาวของเขาก็ลูบไปที่ปากของเธอ นิ้วชี้และนิ้วนางจับไปที่ลิ้นของเธอ พลางเสียดไป เพดานปากของเธอ ความรู้สึกนั้น...นัชชาไม่พูดไม่ออก แค่รู้สึกแปลกๆ

เธอจับไปที่ข้อมือของเขา พยายามดึงนิ้วมือของเขาออกมาแต่ก็ถูกเขาจับมือวางไว้ที่ขา ทำให้เธอไม่สามารถดิ้นรนได้