ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 9

ตอนที่ 9 หึงหวงครอบครอง

นัชชาอยากจะหุบปาก แต่เมื่อฟันแตะไปถึงนิ้วของเขา เธอก็ตกใจและอ้าปากใหม่อีกครั้ง ดวงตาโตๆใสๆของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม สภาพที่เกือบจะร้องไห้ทำให้เตชิตหวั่นไหวไปกว่าเดิม

ในที่สุด เขาก็เล่นจนพอใจแล้วจึงถอนนิ้วออก

บนโต๊ะมีผ้าขนหนูที่เปียกวางอยู่ เตชิตหยิบมันมาเช็ดนิ้วตัวเอง กลับมองเห็นนัชชานั่งนิ่งอยู่นั่นแววตาเต็มไปด้วยความงุนงง

เรื่องที่เขาทำในเมื่อกี้ เธอเหมือนยังไม่เข้าใจเลย ความบริสุทธิ์อย่างนี้แทบจะทำให้เตชิตมีการตอบสนองขึ้นมา

แต่เมื่อกี้เพิ่งทำในห้องครัว ถ้าบ่อยเกินไป เธอคงรับไม่ไหว

“ดวิษไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับเธอ คงจะเป็นเขาไม่เคยได้เห็นสภาพของคุณในตอนนี้” เตชิตนึกถึงผู้หญิงที่นัชชาให้เขาดูในวิดีโอ เขาเยาะเย้ย “มีอาหารที่ล้ำค่าอยู่ตรงหน้าไม่กิน ชอบกินอาหารที่เสียไปแล้ว ”

คำพูดของเตชิตบางทีก็อาจจะไม่ได้หมายถึงความดูถูก แต่เมื่อนัชชาได้ยินกลับไม่ใช่อย่างนั้น เธอรู้สึกละอายใจจนอยากจะมันตัวเข้าไปในรู เธอรีบเอาเสื้อผ้ามาห่อที่ตัวแล้ววิ่งออกไปทันที

เตชิตมองดูเธอที่วิ่งออกประตูไป ดวงตาค่อยๆมีรอยยิ้มเล็กๆขึ้นมา ไม่ใช่แค่ดอกเดซี่ดอกเล็กๆ แต่ยังเป็นเจ้าตัวหัวโบราณ

นัชชาวิ่งมาถึงห้องที่เตชิตจัดไว้ให้ และล็อคประตูห้องทันที แล้วก็พุ่งตัวลงบนเตียง เอาผ้าห่มปิดหน้าไว้แล้วร้องไห้ฮือๆขึ้นมา

คิดถึงเรื่องนี้ที่เมื่อกี้ นัชชาก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา เธอวิ่งไปที่ห้องน้ำเปิดก๊อกน้ำล้างปาก น้ำเย็นกับน้ำตาผสมกันอยู่ในอ่าง เธอมองดูผู้หญิงที่ปากทั้งบวมทั้งแดงในกระจก แม้เธอตนเองก็รังเกียจจนไม่อยากมอง

เธอในตอนนี้ จะมีอะไรแตกต่างกับดวิษอีก ?

ถึงแม้เธอต้องการหย่าร้าง แต่ยังไงเธอก็ยังไม่ได้หย่า ตอนนี้เธอมายุ่งกับเตชิตแล้ว นอกจากผู้ชายคนนั้นไม่ยอมปล่อยเธอไป แล้ว เธอยังมีความคิดส่วนหนึ่งที่ไม่อยากไปอยู่รึเปล่า

นัชชาถามตัวเอง แต่เธอกลับไม่กล้าที่จะเผชิญหน้า

เธออยากให้เตชิตช่วยยึดสิ่งที่เป็นเธอกลับมา อยากให้เตชิตช่วยให้เธอชนะคดีนี้

และสิ่งที่อีกฝ่ายจะเอาก็คือร่างกายนี้

นัชชามองเห็นรอยสีแดงเข้มบนหน้าตัวเอง ตรงนั้นยังมีสีของยาติดอยู่ เธองงงันสักครู่ นึกถึงตอนที่อยู่ในห้องสมุด สภาพที่เขาก้มหน้าทำแผลให้เธอ.....

นัชชารีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้ตนเองตกอยู่ในภวังค์

‘ปัง ปัง ปัง ’

เสียงเคาะประตูทำให้เธอหลุดพ้นจากความคิดนั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

เธอเช็ดหน้าให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดประตู สิ่งที่โผล่เข้าในสายตาคือใบหน้าไม่พอใจของเตชิต “ล็อคประตู ?”

นัชชาเม้มริมฝีปาก “ฉันจะนอนแล้ว ”

ชายคนนั้นยิ้มอย่างชั่วร้าย รอยยิ้มนั้นแฝงด้วยความโกรธ “ใครบอกเธอว่าเราจะแยกเตียงนอนกัน ?”

นัชชาตกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะมานอนกับเธอ ?

เธอหันหลังกลับไปดู ก็พบว่าที่นี่เหมือนเป็นห้องนอนหลัก.....

ในช่วงเวลาที่กำลังมึนงง เตชิตก็ผลักประตูเดินเข้ามาแล้ว และหันหลังกลับไปปิดประตูลง แล้วอุ้มเธอไปไว้ที่เตียงทบลงไปทันที“อย่าลองไปท้าทายขีดจำกัดของผม มันไม่ดี”