ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 80

ตอนที่80 เขายอมถอยอย่างสมยอม

ไม่พูดดีกว่า ยิ่งพูดเธอยิ่งน้อยใจ น้ำตาใกล้จะไหล่ลงมาแต่เธอก็กลั้นไม่ให้มันไหล่ “ฉันไม่ได้ร้อง คุณปล่อยฉัน”

เตชิตจะปล่อยได้ไง เมื่อกี้เขาปล่อยให้เธอไปได้ แต่ตอนนี้เห็นหน้าตาเธอความรักความอดทนทุกอย่างกลับมาแล้ว “เธอพูดจาไม่น่าฟังมากมาย แต่เธอกลับร้องไห้ ฉันยังไม่ทันใด้ว่าอะไรเธอเลย ร้องไห้ทำไม หืม”

เขาพูดยิ่งทำให้นัชชารู้สึกไม่ดี “คุณไม่ได้พูดอะไรก็จริง แต่คุณทำมันไปแล้ว คุณไล่เขาออกทำไม เขาสอนงานฉันมากมายขนาด พอมาตอนนี้กลับถูกไล่ออกเพราะฉัน แบบไม่มีเหตุผล คุณจะให้ฉันรู้สึกยังไง...............”

ที่จริง ปัญหาพวกนี้เตชิตไม่เคยคิดถึงมัน แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาคิดพวกนี้กลายเป็นปัญหาเล็กน้อย เตชิตยอมรับว่าความรู้สึกที่เขามีให้เธอมันมาก มากจนเข้าขั้นผิดปกติ แต่เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นผู้ชายที่ชอบเธอมาคอยอยู่ใกล้ๆเธอ

สิ่งที่เขาคิด นัชชาคงไม่รู้ “หลังจากนี้ข้างกายฉันมีผู้ชายคนหนึ่งคุณก็จะไล่ออกคนหนึ่งหรอ คุณไม่เชื่อใจฉันขนาดนั้นเลยหรอ”

เธอต้องการชีวิตเหมือนคนปกติ สังคม แต่ไม่ใช่โดนกักขัง

เธอไม่รู้ว่าไม่ใช่เพราะเตชิตไม่เชื่อใจเธอ แต่เขาไม่เชื่อตัวเอง แต่ทั้งหมดนี้เขาไม่ยาอกพูดหรือยอมรับง่ายๆ

“อย่าร้อง” เห็นน้ำตาเธอ เขาก็ใจไม่ดีเหมือนกัน

ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ นัชชาสูดจมูก สะบัดหนี “คุณปล่อยฉัน”

“ปล่อยเพื่อให้เธอได้วิ่งหนีออกไปหรอ” เขาถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ “ฉันตกลงไม่ไล่นภันต์ออก”

นัชชาไม่คิดว่าเขาจะยอมถอยให้เธอ ไม่น่าเชื่อ ตาแดงๆ จมูกแดงๆ เธอฉีกยิ้มแล้วมองเขา “จริงหรอ”

“ถ้าไม่จริง เดี๋ยวเธอก็มาร้องไห้ต่อหน้าฉันอีก” เตชิตเขาไม่เคยใจอ่อนให้น้ำตาผู้หญิง สำหรับเขาน้ำตาเป็นเพียงการแสดงความอ่อนแอ

แต่จนกระทั่งเจอนัชชา เขาเพิ่งเข้าใจว่าน้ำตาของผู้หญิงเป็นอาวุธ ที่สามารถทำให้เขาใจอ่อนได้

นัชชาสงบสติอารมณ์ได้ “คราวหลังคุณจะทำอะไรคุณช่วยบอกฉันด้วย ฉันไม่ได้หวังให้คุณมาฟังฉัน แต่อย่างน้อยอย่าทำให้ฉันเสียใจที่เล่าเรื่องพวกนั้นให้คุณฟัง”

ถ้าเกิดเธอรู้ว่าเขาจะไล่นภันต์ออก เธอคงไม่บอกเรื่องนี้ไปบอกเขาแน่นอน

เตชิต หยิบผ้าเช็ดหน้ายื่นให้เธอ “เธอจำไว้แค่ว่าเธอเป็นผู้หญิงของใคร”

นัชชาเช็ดน้ำตา ถามแบบกวนๆ “ของใคร ทำไมฉันไม่รู้”

เตชิตไม่ได้โกรธ แต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ “ดีเลย จดหมายไล่ออกฉันยังไม่ได้เก็บกลับมา”

นัชชาเอื้อมไปจับมือเธอ “อย่าๆ ของคุณ ของคุณ”

เตชิตพอใจ ที่จริงเวลาส่วนใหญ่ที่เขาใช้ร่วมกับนัชชา ต่างคนต่างสอน ถ้าเทียบจากการหลัก นัชชาเป็นของเขา ทำตามเขา เขากำลังสอนผู้หญิงของเขา

แต่ในทางกลับกัน มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นทั้งหมด เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนเขาจะยอมให้นัชชามากกว่าเหมือนตอนนี้

การสมยอมมันน่ากลัว เป็นการยอมด้วยใจ เตชิตไม่เคยมีมันเลยทำให้รู้สึกพิเศษแต่ในเวลาเดียวกันก็ทำตัวไม่ถูก

นัชชาเดินออกจากห้องประธาน เธอเอาจดหมายไปหาอีหมู