ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 88

ตอนที่88 เขาหายไป

คำในรายงานทั้งหมดมีความเอนเอียงไปทางดวิษ ดังนั้นคนที่ถ่ายรูปจะเป็นใครไม่ได้นอกจากดวิษแน่นอน

เธอรู้ว่าเขาเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำถึงขนาดนี้

ความกลัวและทางตันในอดีตกลายเป็นความโกรธ เธอจึงโทรไปหาดวิษอีกฝ่ายรับสายขึ้นทันทีที่เสียงโทรฯดัง"ดวิษ รูปถ่ายพวกนั้น คุณเป็นคนถ่ายใช่ไหม?

“ใช่ มันเป็นสิ่งที่ดีที่คุณทำ” เห็นได้ชัดว่าคนอีกฝ่ายหนึ่งไม่มีการปกปิดอะไรเลย

นัชชายิ้ม "คุณคิดว่าฉันไม่มีวิธีอื่นที่จะได้คลิปหลุดของคุณที่ให้แม่คุณไปหรอ?"

ไม่ต้องรอให้ดวิษพูดเธอพูดขึ้นอีกครั้ง

"ก่อนหน้านี้คลิปหลุดของคุณกับปณิตา ฉันก็มีนะ ตอนไปเปิดห้องก็ด้วย และทุกๆครั้งที่พวกคุณมีอะไรกันในบ้านด้วย คุณคิดหรอว่าฉันไม่มีปัญญาทำอะไรคุณได้? "

"คุณ!"ดวิษเสียงแน่น จากนั้นเขาก็ยิ้มเป็นกันเอง "คุณคิดว่าฉันจะเชื่อหรอ!"

ตอนนั้นนัชชาถูกกีดกันออกจากประตูห้อง เธอจะมีเวลาที่ไหนมาเตรียมใจสำหรับเรื่องนี้ได้อย่างไร!

นัชชาไม่มีความคิด แต่เตชิตมี ถ้าหากผู้ชายคนนั้นไม่ได้เตรียมแผ่นไว้ตอนนั้น เธอไม่รู้ว่าจะหนี้ไปร้องไห้ที่ไหนแล้ว!

"ดวิษ การที่ฉันชอบคุณเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกน่าขยะแขยงที่สุดในชีวิตฉัน ฉันตกหลุมรักคุณได้อย่างไร? ตกหลุมรักกับสิ่งที่ไม่ดีเท่าเสมือนดั่งสัตว์ร้าย!"

นัชชาไม่ใช่คนที่พูดจาหยาบคายแบบนี้ แม้ว่าเธอจะหย่ากันในเวลานั้น เธอก็ไม่ได้ดูถูกบุคลิกของเขา แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทนมันได้แล้ว

คนๆนึงทำผิดแล้วไม่รู้จักสำนึกผิด แถมไม่พอยังเที่ยวเปล่าประกาศอะไรที่ไม่เป็นความจริง ให้ทุกคนเข้าใจผิดกันไปทั่ว ให้คนทั้งประเทศมองเราในทางที่ผิดๆ

น่ารังเกียจแบบที่นัชชาไม่เคยพบ ไม่เคยเจอมาก่อน

"นัชชาคุณไม่ต้องพูดดี ถ้าตอนนี้คุณเลิกกับเตชิต ผมก็จะแก้ไขยกเลิกข่าวทั้งหมดให้ หรือไม่ก็เปลี่ยนแปลงคำร้องขอหย่าของคุณก็ได้"

“เปลี่ยนแปลง?”รอยยิ้มของนัชชาทำให้รู้สึกว่า "ตอนนี้ถึงคุณจะคุกเข่าขอร้องฉัน ฉันก็ไม่เปลี่ยน ดวิษ ความอดทนและความเห็นอกเห็นใจของฉันที่มีต่อคุณ มันไม่หลงเหลือแล้ว ฉันยังอยากให้คุณแพ้คดีนี้ด้วยซ้ำ”

หลังจากนัชชาพูดจบ เธอตัดสายเขาทันที แล้วได้บล็อคเบอร์เขาเรียบร้อย

เธอโทรไปหาเตชิตแต่มันดังไม่นานนักมีเพียงเสียงตอบโต้จากระบบมือถือ'ขออภัย '

ยังไม่สิ้นสุดปลายสายนัชชาล็อคหน้าจอโทรฯแล้วเหวี่ยงโทรศัพท์ไปด้านข้างและรีบเตรียมตัวนั่งรถไปที่บริษัท

ตั้งแต่เข้าประตูไปจนถึงระหว่างทางเดิน จนถึงออฟฟิศ จนถึงห้องพักเบรค ทุกคนมองเธอด้วยสายตาที่เปล่งประกายสดใส บ้างก็เต็มไปด้วยคำถาม บ้างก็อิจฉา สงสาร เห็นใจ บ้างก็เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท

ทุกย่างก้าวของเธอนั้นเหมือนกับการเดินบนใบมีด

ช่วงที่เตชิตไม่อยู่ที่นี่ทุกๆสายตาจับจ้องมาที่เธออยู่คนเดียว

ในที่สุดมานั่งตรงที่โต๊ะทำงาน แก๋ไม่ได้มาพูดคุยกับเธอเหมือนทุกที เพียงทักทายแบบเรียบง่ายแล้วก้มหน้าทำงานต่อ

ความคาดหวังเพียงน้อยนิดได้สาบสูญ รูปถ่ายที่หลุดไปของเธอกับเตชิตมีผลกระทบมากยิ่งกว่าที่เธอคิดไว้สะอีก

ในหัวของเธอยุ่งเหยิงมาก เธอพยายามส่งข้อความติดต่อเตชิต แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา

เขากำลังทำอะไรกันแน่?

ท้ายสุดแล้ว นัชชาไปพบตรัณแต่คำตอบก็ยังไม่แน่ชัดเช่นกัน

‘ประธานเตชิตเดินทางไปทำธุระนอกประเทศ เนื้อหาเพิ่มเติมท่านไม่ได้แจ้งไว้ ผมก็ไม่ค่อยรู้สักเท่าไร '

นัชชาเป็นเหมือนแมลงวันหัวเขียว โดนจู่โจมด้วยสายตาจากผู้คนทั้งวัน เธอไปกินข้าวคนเดียว เธอนั่งเช็คไฟล์เอกสารคนเดียว ตอนไปที่ห้องถ่ายสำเนาเอกสาร เธอได้พบกับพบปรัณ

พวกเขาทั้งคู่สบตากันอึ้งไปชั่วครู่ และปรัณก็เป็นคนทำลายความเงียบเสียก่อน "บังเอิญจังนะ"