ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 94

ตอนที่ 94 ร้องไห้อีกก็จูบอีก

นัชชาได้กลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นฮอร์โมนเป็นกลิ่นต้นสนที่เงียบสงบเฉพาะตัว ที่ทำให้สบายใจ แม้แต่ความหนาวเย็นของร่างกายก็คลายลงไปบ้าง

นัชชาอยากจะผลักเขาออกไป บางทีก็อยากจะถามตรงๆไปเลยว่าทำไมเพิ่งมาตอนนี้ ทำไมไม่ยอมติดต่อเขา ทำไมหายไป แต่พอเจอกับผู้ชายคนนี้ คำพูดสักคำก็ไม่มีที่ท่าจะออกมาเลย ได้แต่ร้องไห้อย่างบ้าระห่ำในอ้อมอกเขา

ขนาดความกดดันต่างๆที่อยู่ในใจเธอหลายวันที่ผ่านมาในที่สุดก็หาทางออกจนเจอ มันรีบพรั่งพรูออกมาพร้อมกับน้ำตา

ที่หน้าอกเสื้อเชิ้ตของเตชิตใกล้จะเปียกไปหมด น้ำอุ่นๆซึมไหลลงโดนผิวของเขา ซึมเข้าไปถึงใต้จิตใจเขา มันทำให้ทุกอณูในหัวใจของเขาถูกเผาไหม้

นัชชาร้องแล้วร้องอยู่นานมาก นานจนดวงตารู้สึกเจ็บนิดๆอารมณ์ถึงได้สงบลงหน่อย มือทั้งสองข้างแตะที่หน้าอกของเขาอย่างเบาๆ เงยหน้าขึ้นพร้อมกับมองใบหน้าที่คุ้นเคย “ทำไมคุณจึงรีบกลับมา?”

เตชิตไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร สายตาของเขามองไปที่บรรยากาศรอบๆ หัวคิ้วขมวดหน่อยๆพร้อมกับบีบแขนเล็กๆที่เย็นเฉียบ และสรุปคำพูดสั้นๆออกมาได้ว่า “ขึ้นรถ แล้วค่อยคุยกัน”

นัชชาลังเลใจ เขาพูดมาหนึ่งประโยคที่ไม่ได้อธิบายอะไรเลยก็แค่อยากให้เธอออกไป แต่...ที่นี่ก็ไม่เหมาะที่จะพูดจริงๆ

นัชชาถูกเขาพามาขึ้นรถ นั่งข้างๆคนขับ สายตาของเธอมองด้านข้างของผู้ชายที่ดูน่าเกรงขามโดยไม่รู้ตัว เธอไม่ได้พูดอะไร แต่หัวใจที่มันกระโดดโลดเต้นก็ทำให้เธอทรมานจะแย่อยู่แล้ว

มือทั้งสองข้างที่วางอยู่บนขาเริ่มกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ สายตาของเธอก็ทอดยาวไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติ ที่จริงแล้วไม่ได้มีสิ่งใดเข้าไปอยู่ในสายตาเธอเลย เธอกำลังรอการอธิบายและคำถามจากเขา

เตชิตไม่ได้รีบขับรถ เขาเอาบุหรี่หนึ่งซองออกมาจากแผงหน้าปัดรถยนต์ หยิบออกมาหนึ่งมวน ค่อยๆจุด แต่ทว่าขนาดสูบบุหรี่ยังมีเสน่ห์

เขารู้ว่ามันไม่ดีกับเธอเลยเปิดกระจกทั้งสองข้าง เพื่อไล่ให้กลิ่นบุหรี่หายไป

หลังจากเงียบไปนาน เขายอมเอ่ยปากพูด เสียงนุ่มของเขาก็ดังขึ้นมา “คาดเข็มคัดด้วย”

นัชชาเลิกตาโตใส่เขาโดยไม่มีการขยับตัวใดๆ

รู้สึกถึงสายตาที่แหลมคมของเขาที่มองมา มันทำให้รู้สึกกดดันจนทำให้เธอนั่งตัวแข็ง

บรรยากาศในรถรู้สึกตึงเครียดในทันที ความรู้สึกที่ตัวเองผิดเริ่มปะทุกลับมาคิดอีกครั้ง ลำคอเริ่มกลับมามีอาการเปรี้ยวไปทั่ว เธอหลับตาลง มือขวาเริ่มขยับแล้วก็เปิดประตูรถด้านข้างออก

เขาที่มีกลิ่นหอมเฉพาะตัวที่หันข้างอยู่ รีบหันกลับมาหาเธอพร้อมทั้งทับลงมาพร้อมกับที่มือเธอกำลังถึงประตูรถพอดี หลังมือของเธออยู่ในอุ้งมือที่หยาบกระด้าง

นัชชานองพยายามจ้องหน้าเขา ความห่างของทั้งสองคนใกล้นิดเดียว ลมหายใจก็หายใจรดกัน มองไปที่หน้าตาบนหน้าของเขา ริมฝีปากขยับเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นมือใหญ่ของผู้ชายกำข้อมือแน่น มองมาที่เธอแล้วเปิดปากจูบเธอ

สมองของนัชชาเริ่มหยุดการทำงาน ลำตัวหลบถอยหลัง ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าการเคลื่อนไหวยิ่งเร็วขึ้น มืออีกข้างก็โอบที่รอบเอวของเธอ มีเพียงแค่เสื้อหนาวเท่านั้นที่กั้นระหว่างเธอกับเขา

ความรักมีปัญหา แต่ร่างกายกลับคุ้นเคยกับสัมผัสของเขา

เขาจูบได้ดูดดื่มและดุดัน เสียงลิ้นที่พันกันจนได้ยินเสียงถึงในหู นัชชาอยากจะปฏิเสธ แต่มือทั้งสองข้างกลับไม่ฟัง แถมยังเอาไปวางที่หน้าแผงอกของเขาแล้วดึงเสื้อของเขาอีกด้วย

โพรงจมูกก็เป็นกลิ่นของเขาทั้งหมด กลีบริมฝีปากร้อนไหม้ร่างกายของเธอเริ่มสั่นๆเบา ร่างกายกับหัวใจที่หดหู่มันทำให้เธอทรมานจนที่หางตาของเธอเริ่มมีน้ำตาซึม

มือของผู้ชายที่กำลังลูบเอวของเธอก็หยุดลงในไม่ช้า แล้วก็รีบปล่อยเธอ ในขณะที่ตัวเขาเองก็หายใจไม่ทัน พร้อมกับหน้าผากก็โน้มลงมาที่เธอ “เจอผมแล้วอยากจะวิ่งหนีหรอ?”

ใจของนัชชาหนึ่งดวงกำลังอดทนความเศร้าใจพร้อมกับมองสายตาเขาแล้วตอบกลับแบบแข็งๆไปว่า “เอาจริงๆ คุณมาหาฉันทำไม?”

เธอไม่อยากกลับไปกับเขาทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรที่ชัดเจนเลย หัวใจของคนเราถ้ามีเสี้ยนตำมันก็ยากที่เอาออกได้

เตชิตรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ตอนแรกคิดว่ากลับไปแล้วค่อยอธิบายให้เธอฟัง แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะดื้อขนาดนี้

ไม้แข็งไม่ได้ ก็ต้องทำให้ใจอ่อน

เธอกลัวจริงๆ กลัวว่านี่มันเป็นภาพลวงตาในจินตนาการของเธอทั้งหมด กลัวว่ามันจะเหมือนกลับความรักคราวก่อนที่ทุ่มเททุกอย่างสุดท้ายแล้วกลับมาอยู่ ณ ที่เดิม

เตชิตได้อธิบายให้เธอฟังจนหมด ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอกกลับไม่ค่อยมีความสุข และร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก เครียดเลย ฟังเสียงเธอแล้วเขาทั้งกระวนกระวายใจทั้งปวดใจ “ทำไมยังร้องไห้อยู่อีก”

“ไม่ได้ร้อง” นัชชาหลอกตัวเอง พลางเอามือเช็ดน้ำตาที่หน้าตัวเอง “มันไม่ฟัง มันไหลเอง”

“ถ้าร้องออกมาอีกผมจะจูบคุณ”

นัชชาหน้าแดงห้ามละสายตาที่จะไม่มองเขา สองมือเล็กๆจับแก้มตัวเองกลัวว่าเดี๋ยวเขาจะจูบอีก ไม่ใช่ว่าไม่อยากใกล้ชิดกับเขา แต่มันไม่เหมาะกลัวว่าสถานการณ์จะบานปลายถลำไปมากกว่านี้ ตอนนี้ยังอยู่ในรถนะ..

ห่างกันไปหลายวัน มีความปรารถนาด้วยกันทั้งคู่ แค่มองตาก็สามารถจุดอารมณ์ให้ปะทุได้ตลอด

เตชิตรีบจุดบุหรี่อีกมวน รีบถามกลับว่า“ทำไมถึงบอกว่าเกือบจะไม่ได้เจอผมแล้ว”

นัชชาถึงกับตกใจในสิ่งที่เขาถาม พยายามคิดอยู่หลายวินาทีจึงหาเสียงตัวเองเจอ และไม่คิดว่าเขาจะยังจำคำพูดที่พูดในโทรศัพท์ได้อีก ในสมองของเธอคิดถึงหน้าของชนุดม เธอพยายามหลบตาปิดบังความลนลาน”ไม่มีนะ ฉันก็แค่ตั้งใจพูด อะไรให้หนักๆเข้าไว้ แค่อยากให้คุณเสียใจบ้าง...”

เหตุผลนี้ใช่ว่าเชื่อถือไม่ได้

เตชิตไม่ได้ถามต่อเพราะเขาไม่สามารถคิดได้ถึงเรื่องประหลาดที่เพิ่งเกิดขึ้น

เขาบิดกุญแจที่คอนโซล แล้วหันไปบอกนัชชา “ไปนั่งเบาะหลัง”

เขาไม่รอนัชชาปฏิเสธ เขาลงจากรถ คนขับรถที่อยู่ข้างนอกรีบเข้ามานั่งแทนที่คนขับ

นัชชาหันกลับไปมองเบาะหลังที่กว้างขวาง เธอหน้าแดงแปร๊ด เธอรู้ความหมายของเขาได้แต่กัดปากแล้วเขาไปนั่งเบาะหลัง