ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 96

ตอนที่ 96 ผู้หญิงที่น่ารัก

"เดี๋ยวก่อนคุณนี่เงินทอน"

พนักงานรีบวิ่งตามออกมา แต่น่าเสียดายที่ข้างนอกเหลือเพียงแค่เสียงของรถยนต์เบนท์ลีย์เบนเทย์ก้าวเร่งความเร็วพุ่งทะยานออกไปจนลับสายตาของเขาแล้ว

พนักงานมองเงินทอน72หยวนในมือของเขา หัวใจเต้นแรงขึ้นมา ผู้ชายแบบนี้ แต่งตัวดี ขับรถหรู แล้วแถมยังจะหน้าตาดีอีก แต่ขับรถออกมาซื้อผ้าอนามัยตอนเที่ยงคืน

คิดไม่ออกเลยว่าผู้หญิงแบบไหนกันนะ ถึงทำให้ผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟคขนาดนี้ยอมทำเรื่องแบบนี้ให้เธอ

…………. …..

นัชชานอนก็ไม่กล้านอน นั่งก็ไม่กล้านั่ง ตอนที่เตชิตกลับมาเธอยืนอยู่ห้องรับแขก เมื่อมองเห็นถุงพลาสติกสีดำในมือของเขาเธอก็รีบคว้าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที

หลังจากนั้นห้านาที เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำ รู้สึกว่าโลกสดใสขึ้นมาทันที

แต่ความสดใสนั้นอยู่กับเธอได้ไม่นาน ก็ถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดจากท้องของเธอ ทุกครั้งที่เธอมีระดูวันแรกจะปวดท้องมาก บางครั้งก็มีอาการเวียนหัวและอาเจียนร่วมด้วย

เตชิตเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องน้ำ ช่วงหลายวันมานี้เขาไปต่างประเทศก็ไม่ค่อยได้พักผ่อนเท่าไหร่

วันนี้คิดว่าจะมาหาเธอ นอนกอดให้หลับสบายสักหน่อย แต่กลับกลายว่ามาเห็นเธอในสภาพตัวบิดงอด้วยความทรมาน

เตชิตไม่เข้าใจเรื่องนี้ของผู้หญิงนัก เวลาถามเธอก็ไม่ตอบ เขากังวลถึงขนาดโทรไปขอคำปรึกษากับปรัณ

" นัชชาปวดท้องประจำเดือน ปวดมากพอจะมีวิธีทำให้หายปวดมั้ย"

ปรัณที่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัด กำลังหิวจนหน้ามืดตาลายแล้วก็เหมือนถูกเอาอาหารสุนัขยัดปาก จึงตอบเขาไปว่า "ฉันเป็นหมออายุรกรรมไม่ใช่สูตินรีแพทย์ อีกอย่างผู้หญิงเวลามีประจำเดือนก็มักจะปวดท้องเป็นเรื่องปกติ ถ้าไม่อาเจียนเวียนหัวก็ไม่มีอะไรต้องห่วง"

เตชิตไม่ได้สนใจในสิ่งที่ปรัณพูด "ฉันถามว่าทำยังไงให้หายปวด"

ปรัณดึงผ้าปิดจมูกออกแล้วโยนทิ้งลงในถังขยะข้างๆ เห็นแก่จรรยาบรรณในวิชาชีพเขาจึงตอบไปว่า "ถ้าจะให้ได้ผลเร็วก็กินยาแก้ปวด แต่ยาก็อาจจะมีผลข้างเคียงได้ ไม่งั้นก็ดื่มน้ำขิงต้มน้ำตาลแดง ช่วยให้อุ่นท้องก็จะค่อยคลายอาการปวดลง

"น้ำตาลแดงต้มกับน้ำขิงเหรอวะ" "ฉันไม่เคยทำ" เตชิตรู้สึกปวดหัวพยายามจะให้ละเอียด

"ต้มพร้อมกัน"ปรัณตอบ "ไอ้คุณเตชิต แกก็กระต่ายตื่นตูมไปได้ ก็แค่ปวดประจำเดือนไม่ได้มีอะไรร้ายแรง

ถึงขนาดโทรมาหาฉันได้ นี่แกจะประคบประหงมเธอมากไปรึเปล่า"

"ผู้หญิงของฉัน ฉันอยากจะประคบประหงมยังไงมันก็เรื่องของฉัน รึแกมีปัญหา"

เตชิตพูดจบไม่รอให้ปรัณพูดอะไรต่อ เขาก็รีบวางสายทันที

ปรัณเก็บโทรศัพท์ใส่ลงกระเป๋า "พูดอะไรก็ไม่ได้"

สุวีราที่เพิ่งเดินออกจากห้องผ่าตัด บังเอิญได้ยินเข้าพอดี อยากจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่ได้ เพราะสายตาปะทะเข้ากับหมอปรัณพอดี "คุณหมอปรัณ เป็นอะไรหรือคะ"

"อ้อ ไม่มีอะไร "พอนึกได้ว่าเป็นสุวีรา จึงเสริมขึ้นมาอีกว่า

"ก็เหมือนคุณนั่นแหละที่ชอบทำให้ผมเหนื่อยใจ"

"...…….." สุวีราพูดอะไรไม่ออก ทำไมมาลงที่เธอได้

"ยังมัวยืนทำอะไรอยู่อีกล่ะ รีบไปเก็บข้าวของที่ห้องทำงานผมสิ"ปรัณพูดพร้อมกวักมือเรียก

สุวีราหน้าบอกบุญไม่รับ เพิ่งจะออกจากห้องผ่าตัดที่ต้องยืนนานสามชม.ยังไม่ได้ทันหายใจหายคอ ก็ต้องมาถูกปรัณแขวะอีก เพื่อนๆหลายคนต่างอิจฉาเธอที่ได้ทำงานอยู่กับหมอปรัณ แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง

ปรัณเห็นสีหน้าของสุวีรา จึงถามว่า"ทำไมเหรอ ไม่อยากทำ ได้ งั้นผมเปลี่ยนคน…."

"อย่าค่ะ อย่าค่ะ"สุวีรารีบมาขวางหน้าเขาไว้ "ฉันไปค่ะ ฉันไป" พ่อเจ้าประคุณทูนหัว

คำสุดท้ายเธอสบถในใจไม่กล้าแสดงความโกรธออกมา