ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1042

คำถามนี้ เธอคิดมานานมากแล้ว

ตระกูลลัดดาวัลย์ หลังจากที่พวกเขากว่าจะได้มีชีวิตใหม่กลับมา คือไม่อยากที่จะเอ่ยถึงคนตระกูลนี้เลยจริงๆ สำหรับตระกูลนี้ รวมทั้งผู้หญิงที่นามสกุลลัดดาวัลย์คนนั้น นำมาซึ่งความทรงจำที่ไม่ค่อยดีให้กับพวกเขา

แต่ตอนนี้มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคณาธิป

เส้นหมี่ก็ยอมเอ่ยออกมาแล้ว

เป็นอย่างที่คิด มือของแสนรักที่ถือแก้วน้ำอยู่ก็ชะงักไป

แต่ไม่นานนัก เขาก็นิ่งสงบลง จากนั้น ถือแก้วน้ำอุ่นเดินมา ： “ได้ ถ้าหากไพบูลย์ทางนั้นไม่มีข่าวดีจริงๆ ผมจะให้เขาไปพาตัวอรรตพลมา”

เส้นหมี่ ：“.........”

เขายังพูดอ้อมได้ไกลมากขนาดนี้?

ให้ไพบูลย์ไปหาอรรถพล แต่ไม่ใช่ติดต่อด้วยตัวเอง?

เส้นหมี่ประทับใจอยู่ครู่หนึ่ง ผู้ชายคนนี้นั่งลงมา เธอก็มุดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา โอบคอของเขาไว้ ： “พี่ชาย ขอบคุณค่ะ”

“ขอบคุณอะไร?”

“ขอบคุณพี่.......ที่มาเป็นเพื่อนฉัน และก็ขอบคุณพี่ที่ช่วยเขา” เส้นหมี่เงยหน้ามองผู้ชายคนนี้ด้วยน้ำตาคลอเบ้าและพูดอย่างจริงใจ

เธอรู้สึกขอบคุณเขามากจริงๆ

เพราะเธอรู้ว่า อันที่จริงเขาเป็นผู้ชายใจแคบมากคนหนึ่ง แต่คราวนี้กลับยังมาเป็นเพื่อนเธอ ยังจัดการให้เฮลิคอปเตอร์บินไปบินมาเพื่อช่วยชีวิตเขาเป็นพิเศษอีก

เส้นหมี่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้วจริงๆ

“เหอะเหอะ.......แล้วคุณจะตอบแทนผมยังไง? ผมช่วยชีวิตเพื่อนในวัยเด็กของคุณแล้ว ทำให้คุณไม่ต้องรู้สึกเสียใจตลอดชีวิตนี้ คุณคิดดีแล้วหรือยังว่าจะตอบผมยังไง?”

ผู้ชายได้เห็นท่าทางซาบซึ้งจนแทบน้ำตาไหลของเธอแบบนี้ ใบหน้าอันหล่อเหลาก็เคร่งขรึมลงทันที จ้องมองดูเธอแล้วถามแบบแปลกๆ

เส้นหมี่ตกตะลึง

เพื่อนในวัยเด็กอะไร?

เพื่อนในวัยเด็กของเธอ......เป็นเขาต่างหากไม่ใช่เหรอ?

เส้นหมี่คิดรีบจะโต้แย้ง แต่หลังจากที่เธอดูแล้วว่าผู้ชายคนนี้เริ่มจะไม่พอใจอีกแล้ว ทันใดนั้น เธอก็มีอะไรที่ดีกว่า

เธอนั่งหลังตรงจากอ้อมกอดเขา จากนั้นเงยใบหน้าเล็กๆ มองดูเขา จู่ ๆ เธอก็พยายามขยับเข้าไปใกล้ เป็นครั้งแรกที่ริมฝีปากสีชมพูอันอวบอิ่มนั้นจู่โจมจูบผู้ชายคนนี้

แสนรัก : “..........”

——

โรงพยาบาลทางนี้ ในคืนวันนี้กลับไม่ได้เงียบสงบขนาดนั้น

หลังจากที่ม็อกโกได้เห็นโทรศัพท์บันทึกเสียงช่วงนั้น เขาเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย จากนั้นไม่นานนัก สมาชิกทีมย่อยสองคนที่อยู่ด้านนอกก็เห็นเขาลากผู้หญิงที่อยู่ในห้องนี้ออกมา

“พี่ชาย อย่า.......อย่า ฉันผิดไปแล้ว！ ฉันผิดไปแล้ว！！”

เสียงกรีดร้องที่ทั้งโหยหวนและหวาดกลัวของผู้หญิงดังลอยมาในช่วงกลางคืนที่เงียบสงบนี้ จนขนลุกขนพองไปทั่วทั้งโรงพยาบาล

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นพลตรีคนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้

อันที่จริงนิสัยใจคอของเขาคือดีที่สุดในกองทัพของพวกเขา ความอ่อนโยนกับความอดทนของเขา ตอนที่นำทีมพวกเขา ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์อย่างเคร่งครัด แต่น้อยมากที่เขาจะมีท่าทางที่รุนแรงและขาดการควบคุมแบบนี้