ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1042

คำถามนี้ เธอคิดมานานมากแล้ว

ตระกูลลัดดาวัลย์ หลังจากที่พวกเขากว่าจะได้มีชีวิตใหม่กลับมา คือไม่อยากที่จะเอ่ยถึงคนตระกูลนี้เลยจริงๆ สำหรับตระกูลนี้ รวมทั้งผู้หญิงที่นามสกุลลัดดาวัลย์คนนั้น นำมาซึ่งความทรงจำที่ไม่ค่อยดีให้กับพวกเขา

แต่ตอนนี้มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคณาธิป

เส้นหมี่ก็ยอมเอ่ยออกมาแล้ว

เป็นอย่างที่คิด มือของแสนรักที่ถือแก้วน้ำอยู่ก็ชะงักไป

แต่ไม่นานนัก เขาก็นิ่งสงบลง จากนั้น ถือแก้วน้ำอุ่นเดินมา ： “ได้ ถ้าหากไพบูลย์ทางนั้นไม่มีข่าวดีจริงๆ ผมจะให้เขาไปพาตัวอรรตพลมา”

เส้นหมี่ ：“.........”

เขายังพูดอ้อมได้ไกลมากขนาดนี้?

ให้ไพบูลย์ไปหาอรรถพล แต่ไม่ใช่ติดต่อด้วยตัวเอง?

เส้นหมี่ประทับใจอยู่ครู่หนึ่ง ผู้ชายคนนี้นั่งลงมา เธอก็มุดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา โอบคอของเขาไว้ ： “พี่ชาย ขอบคุณค่ะ”

“ขอบคุณอะไร?”

“ขอบคุณพี่.......ที่มาเป็นเพื่อนฉัน และก็ขอบคุณพี่ที่ช่วยเขา” เส้นหมี่เงยหน้ามองผู้ชายคนนี้ด้วยน้ำตาคลอเบ้าและพูดอย่างจริงใจ

เธอรู้สึกขอบคุณเขามากจริงๆ

เพราะเธอรู้ว่า อันที่จริงเขาเป็นผู้ชายใจแคบมากคนหนึ่ง แต่คราวนี้กลับยังมาเป็นเพื่อนเธอ ยังจัดการให้เฮลิคอปเตอร์บินไปบินมาเพื่อช่วยชีวิตเขาเป็นพิเศษอีก

เส้นหมี่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้วจริงๆ

“เหอะเหอะ.......แล้วคุณจะตอบแทนผมยังไง? ผมช่วยชีวิตเพื่อนในวัยเด็กของคุณแล้ว ทำให้คุณไม่ต้องรู้สึกเสียใจตลอดชีวิตนี้ คุณคิดดีแล้วหรือยังว่าจะตอบผมยังไง?”

ผู้ชายได้เห็นท่าทางซาบซึ้งจนแทบน้ำตาไหลของเธอแบบนี้ ใบหน้าอันหล่อเหลาก็เคร่งขรึมลงทันที จ้องมองดูเธอแล้วถามแบบแปลกๆ

เส้นหมี่ตกตะลึง

เพื่อนในวัยเด็กอะไร?

เพื่อนในวัยเด็กของเธอ......เป็นเขาต่างหากไม่ใช่เหรอ?

เส้นหมี่คิดรีบจะโต้แย้ง แต่หลังจากที่เธอดูแล้วว่าผู้ชายคนนี้เริ่มจะไม่พอใจอีกแล้ว ทันใดนั้น เธอก็มีอะไรที่ดีกว่า

เธอนั่งหลังตรงจากอ้อมกอดเขา จากนั้นเงยใบหน้าเล็กๆ มองดูเขา จู่ ๆ เธอก็พยายามขยับเข้าไปใกล้ เป็นครั้งแรกที่ริมฝีปากสีชมพูอันอวบอิ่มนั้นจู่โจมจูบผู้ชายคนนี้

แสนรัก : “..........”

——

โรงพยาบาลทางนี้ ในคืนวันนี้กลับไม่ได้เงียบสงบขนาดนั้น

หลังจากที่ม็อกโกได้เห็นโทรศัพท์บันทึกเสียงช่วงนั้น เขาเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย จากนั้นไม่นานนัก สมาชิกทีมย่อยสองคนที่อยู่ด้านนอกก็เห็นเขาลากผู้หญิงที่อยู่ในห้องนี้ออกมา

“พี่ชาย อย่า.......อย่า ฉันผิดไปแล้ว！ ฉันผิดไปแล้ว！！”

เสียงกรีดร้องที่ทั้งโหยหวนและหวาดกลัวของผู้หญิงดังลอยมาในช่วงกลางคืนที่เงียบสงบนี้ จนขนลุกขนพองไปทั่วทั้งโรงพยาบาล

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นพลตรีคนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้

อันที่จริงนิสัยใจคอของเขาคือดีที่สุดในกองทัพของพวกเขา ความอ่อนโยนกับความอดทนของเขา ตอนที่นำทีมพวกเขา ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์อย่างเคร่งครัด แต่น้อยมากที่เขาจะมีท่าทางที่รุนแรงและขาดการควบคุมแบบนี้

สมาชิกทั้งสองคนมองดูเขาลากผู้หญิงคนนั้นออกไปอย่างหนังศีรษะชา

สองสามนาทีต่อมา ในที่สุดด้านนอกพ่อแม่ตระกูลโชคศักดาก็มาถึง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง พวกเขาก็ได้เห็นฉากหนึ่งที่แทบทำให้วิญญาณหลุดออกไปจากร่าง

“เธอฟังให้ดีนะ ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ ตอนนี้ฉันจะส่งเธอให้กับพ่อแม่ของเธอ ให้พวกเขาพาเธอกลับไป แล้วก็ขาทั้งสองข้างของนิษา ฉันก็จะส่งกลับไปด้วย ฉันอยากดูสิว่า วิทูล เขาจะจัดการกับเธอยังไงกันแน่?”

“……”

วิทูล ก็คือคุณท่านคนนั้นของตระกูลโชคศักดา

พอพ่อแม่ตระกูลโชคศักดาได้ยิน ทันใดนั้นสีหน้าก็ไม่เหลือแม้แต่สีเลือด

และขวัญเมืองที่ถูกเขาโยนไว้บนพื้น ก็ยิ่งกรีดร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง ：”อย่านะ อย่าพาฉันกลับไป พี่ชาย ฉันขอร้องพี่ล่ะ อย่าพาฉันส่งกลับไปเลยนะ”

เธอกรีดร้องอย่างสุดเสียงเท่าที่จะดังได้

แต่ม็อกโกไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เขาโยนเธอทิ้งไว้ตรงนั้นแล้ว ก็หันหลังกลับเข้าในโรงพยาบาล

ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็ดิ้นพรวดพราดอยู่บนพื้นราวกับคนบ้า เธอคิดอยากจะคลานไปขวางผู้ชายคนนั้นไว้ แต่เธอที่ไม่มีขาข้างหนึ่งแล้ว จะคลานไหวได้อย่างไรกัน?

ดังนั้นในตอนสุดท้าย คงเหลือไว้เพียงแค่เสียงร้องไห้ครวญครางของผู้หญิงคนนี้ในค่ำคืนดึกดื่นนี้ ： “ม็อกโก นายฆ่าฉัน！ ฆ่าฉันสิ！！”

คำร้องขอสุดท้ายจากเธอ กลายเป็นว่าต้องการให้ผู้ชายคนนี้ฆ่าตัวเธอ

อันที่จริง เมื่อเทียบกับถูกส่งกลับไปให้ตระกูลโชคศักดาจัดการแล้ว เธอยอมที่จะตายเพราะปืนของเขาที่นี่เสียดีกว่า เพราะว่า ตระกูลโชคศักดาน่ากลัวกว่าเขามาก เธอทำร้ายนิษาแล้วยังฆ่าเธออีก

ผู้เฒ่าตระกูลโชคศักดาจะไม่ปล่อยเธอเอาไว้อย่างแน่นอน

ชายแก่คนนั้นโหดร้ายอำมหิตมาก เขาจะต้องใช้วิธีอันไร้ซึ่งมนุษยธรรมที่สุดให้เธอหายสาบสูญไปจากบนโลกนี้อย่างแน่นอน

“อย่านะ—-“

——

ม็อกโกกลับมาถึงโรงพยาบาล

เหมือนกับว่าจู่ ๆ พลังทั้งหมดที่มีได้ถูกสูบออกไปจากร่างกายของเขา หลังจากที่เขามาถึงในโรงพยาบาล คนทั้งคนก็ล้มตึงลงบนม้านั่งนั้น

เขากำจัดเธอ

แล้วเขาล่ะ?

จะใช้วิธีไหนมาลบล้างบาปได้อีก?

เขาพิงอยู่บนม้านั่ง เหม่อมองท้องฟ้าสีดำสนิทยามค่ำคืนที่อยู่เหนือศีรษะเป็นเวลานานมาก จึงจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า

เขารูดเปิดหน้าจอ เปิดดูวีแชท

วันที่ X เดือนX ปี 2021

【แสงดาว ： ม็อกโก คุณอยู่ไหน? 】

【……】

กล่องข้อความที่ถูกเปิดออก รูปโปรไฟล์รองเท้าส้นสูงสีดำกับริมฝีปากสีแดงที่เป็นสัญลักษณ์ของผู้หญิงคนนั้น ปรากฎให้เห็นอยู่ตรงนั้นอย่างน่าประทับใจ แต่หลังจากที่เขาเปิดออกที่เห็นก็ยังคงเป็นประวัติการสนทนาตอนที่พวกเขาอยู่ที่เมืองหลวง

ในเวลานี้คงจะเป็นในช่วงสองสามวันนั้นที่เขาไปหลบซ่อนอยู่ที่ซีจาร์

เวลานั้นผู้หญิงคนนี้กำลังค้นหาเขาไปทั่วทุกมุมโลก