ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1050

เรืองรองในเมืองA

ไชยันต์อยู่ที่นี่มา10วันแล้ว

แต่ก่อนเขาอยากมามากเพราะ แต่เพราะแสนรักต้องการสืบเรื่องโรงงานหลอมจึงถูกสั่งไม่ให้ไปที่นั้น เขาทำได้เพียงอดทนอดกลั้น ในช่วงเวลานี้ สองสามีภรรยาเดินทางไปประเทศ T และในที่สุดเขาก็มาที่นี่เพื่อพบเหลนของเขาได้ แล้วทำไมเขาจะไม่มาล่ะ

“เด็กน้อย วันนี้พวกเราจะไปที่ไหนกันดี?”

เป็นเช้าอีกวันที่มีแสงแดดแต่เช้าตรู่ หลังจากไชยันต์ตื่นนอนก็เห็นเหลนตัวน้อยนั่งหวีผมตุ๊กตาอยู่ที่สวนลอยฟ้าชั้นสอง

เขาจึงถามอย่างกระฉับกระเฉง

มืออวบอ้วนของหนูรินจังที่ถือหวีสีชมพูก็หยุดนิ่ง

ยังจะไปอีกเหรอ?

เมื่อวานไปบ้านตามาแล้ว

วันก่อนก็ไปบ้านปู่เล็กมาแล้ว

วันก่อนๆก็ไปเยี่ยมคฤหาสน์หลังเก่าแล้ว

และยังมีวันก่อนๆๆที่ให้เด็กทั้งสามคนพาไปที่บ้านของลุงและบ้านอาอีก

แล้วจะไปไหนอีก?

เขาไม่เหนื่อยเหรอ?

หนูรินจังวางหวีลงอย่างแล้วพูดอย่างจริงจังว่า：“คุณปู่ทวด ฟังหนูนะ จะไปบ้านญาติบ่อยๆมันดูไม่ดี"

“หา?” ไชยันต์ตะลึงไปครู่หนึ่ง “เพราะอะไรล่ะ?”

“เพราะว่าเสียมารยาทไง หม่ามี๊บอกว่าอย่าไปบ้านคนอื่นบ่อยๆ เพราะจะเป็นการสร้างภาระให้กับคนอื่น ต่อไปคนอื่นจะไม่ต้อนรับเราอีก”

เด็กหญิงตัวเล็กๆกล้าสั่งสอนเขา

ใบหน้าเล็กจ้ำม่ำของเธอเคร่งเครียดมากและเสียงก็ขุ่นมัว แต่มีการวางแผนมาอย่างดีอน่าได้ถามถึงความตั้งใจเลย

ไชยันต์เห็นอย่างนั้นก็หัวเราะจนรอยย่นบนใบหน้าแทบไม่เห็น

ผู้หญิงคนนี้เป็นสมบัติล้ำค่าของเขาจริงๆ

“ได้ๆ วันนี้ไม่ไปเยี่ยมญาติแล้ว พวกเราไปเล่นอย่างอื่นกันไหม”

“เล่นอะไรดี？”

เมื่อได้ยินคำว่าเล่น แววตากลมโตของสาวน้อยก็เปล่งประกายขึ้น

ไชยันต์ตบต้นขาด้วยความดีใจ: "แค่หลานรักพูดว่าอยากไป วันนี้คุณปู่ทวดก็จะพาไปทุกที่เลย และพาพี่ชายทั้งสองของหนูไปด้วยนะ”

“จริงเหรอคะ? พวกเราอยากไปสวนสนุก ได้มั้ยคะ？”

“ได้สิ！”

ไชยันต์เห็นด้วยอย่างสุดใจ

ทันใดนั้น เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กอวบอ้วนส่งเสียงเชียร์ เธอก็ไม่ต้องการตุ๊กตาหรือหวีอีกเลย เธอกระโดดลงจากเก้าอี้และเดินไปหาพี่น้องของเธออย่างรวดเร็ว

“พี่ชาย พี่ชาย พี่ชาย เร็วๆคุณปู่ทวดพาพวกเราไปสวนสนุก”