ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1063

ม็อกโกถูกตบจนงง

ในห้องโถงใหญ่ของสถานีตำรวจ หลังจากถูกตบ ไม่เพียงแต่ตัวเขาเองเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้คนและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ทำงานในสถานีตำรวจก็เงยหน้าขึ้นทันที

แล้วทุกคนก็ยืนอึ้งอยู่ที่นั่น

แม่เจ้า คงเป็นไปไม่ได้ นี่คือพลตรีนะ เป็นตัวละครที่พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะคุยกับเขาด้วยซ้ำนะ!

แต่ผู้หญิงคนนี้ตบเขาอย่างแรงในทันทีหลังเธอออกมางั้นเหรอ? !

ทุกคนตกตะลึง

จนกระทั่งหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นตบเสร็จ เธอก็วิ่งออกไปอีกครั้งพร้อมกับท้องโตๆ พวกเขาก็ตกใจอีกครั้ง และสายตาก็จับจ้องไปที่ชายผู้ที่ถูกตบ

“เธอจะไปไหน แสงดาว!” 

ม็อกโกออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำต่อ ไม่สนใจรอยนิ้วมือห้านิ้วที่อยู่บนใบหน้าของเขา

แต่ แสงดาวจะไปไหนได้?

โดยปกติแล้วเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ในขณะนี้ ความโกรธอันมหึมา และความอัปยศที่เกือบจะทำให้เธอแตกเป็นเสี่ยง ๆ ทำให้เธอปรารถนาที่จะหายตัวไปจากที่นี่ทันที

อย่าปรากฏตัวอีกต่อไป!

แสงดาว รีบออกจากสถานีตำรวจ เธอกำลังจะหยุดรถบนถนนแล้วขึ้นรถ

แต่เมื่อเธอวิ่ง เธอก็เดินโซเซไป และเธอจะล้มลงข้างหน้าด้วยพุงอันใหญ่ของเธอ

"ระวัง!"

ม็อกโกเห็นจากด้านหลังและรีบวิ่งไปพยุงเธอทันที

“ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” ทันทีที่เหมือนโรคระบาดอีกครั้ง หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้คว้าแขนเขา เธอตื่นเต้นมากจนอยากจะโยนเขาทิ้งอีกครั้ง

ม็อกโกจะยอมปล่อยให้เธอไปได้ไง

แม้ว่าใบหน้าของเขาจะซีดเล็กน้อย แต่คราวนี้เขาปล่อยให้เธอทุบตีตัวเอง และไม่ยอมปล่อยมือ

“ถ้าเธอคิดว่าแบบนี้สามารถบรรเทาความโกรธของเธอได้ เธอจะตีเท่าไหร่ก็ได้ตามที่เธอต้องการ แต่ตอนนี้ฉันต้องส่งเธอไปโรงพยาบาลไปตรวจดูก่อน เธอถูกขังที่นี่ในชั่วข้ามคืนจะต้องไปตรวจสุขภาพก่อน” 

"ฮ่า……"

แสงดาว เยาะเย้ยอีกครั้ง

วินาทีถัดมา เมื่อเห็นว่าเขาไม่ปล่อยมือ เธอก็คว้าแขนเขาแล้วกัดอย่างแรง

"อู……"

ความเกลียดชังที่สลักไว้ในใจ ทำให้มือนี้เลือดออกในทันที

ม็อกโกส่งเสียงอู้อี้ แต่กระนั้น เขาก็ยังไม่ปล่อย เพียงแค่คว้าเธอไว้แบบนี้ มองดูเธอกัดตัวเองอย่างเงียบๆ

พระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นมาแล้ว

สองข้างทางมีร่มเงาของต้นไม้เขียวขจียืนเงียบ ๆ และยังได้ยินเสียงนกร้องด้วย เช้าตรู่ที่สดใสทุกๆ ที่เต็มไปด้วยทิวทัศน์ที่ดี

แต่ในขณะนี้ มีเพียงกลิ่นเลือดระหว่างพวกเขา