ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1063

ม็อกโกถูกตบจนงง

ในห้องโถงใหญ่ของสถานีตำรวจ หลังจากถูกตบ ไม่เพียงแต่ตัวเขาเองเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้คนและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ทำงานในสถานีตำรวจก็เงยหน้าขึ้นทันที

แล้วทุกคนก็ยืนอึ้งอยู่ที่นั่น

แม่เจ้า คงเป็นไปไม่ได้ นี่คือพลตรีนะ เป็นตัวละครที่พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะคุยกับเขาด้วยซ้ำนะ!

แต่ผู้หญิงคนนี้ตบเขาอย่างแรงในทันทีหลังเธอออกมางั้นเหรอ? !

ทุกคนตกตะลึง

จนกระทั่งหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นตบเสร็จ เธอก็วิ่งออกไปอีกครั้งพร้อมกับท้องโตๆ พวกเขาก็ตกใจอีกครั้ง และสายตาก็จับจ้องไปที่ชายผู้ที่ถูกตบ

“เธอจะไปไหน แสงดาว!” 

ม็อกโกออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำต่อ ไม่สนใจรอยนิ้วมือห้านิ้วที่อยู่บนใบหน้าของเขา

แต่ แสงดาวจะไปไหนได้?

โดยปกติแล้วเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ในขณะนี้ ความโกรธอันมหึมา และความอัปยศที่เกือบจะทำให้เธอแตกเป็นเสี่ยง ๆ ทำให้เธอปรารถนาที่จะหายตัวไปจากที่นี่ทันที

อย่าปรากฏตัวอีกต่อไป!

แสงดาว รีบออกจากสถานีตำรวจ เธอกำลังจะหยุดรถบนถนนแล้วขึ้นรถ

แต่เมื่อเธอวิ่ง เธอก็เดินโซเซไป และเธอจะล้มลงข้างหน้าด้วยพุงอันใหญ่ของเธอ

"ระวัง!"

ม็อกโกเห็นจากด้านหลังและรีบวิ่งไปพยุงเธอทันที

“ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” ทันทีที่เหมือนโรคระบาดอีกครั้ง หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้คว้าแขนเขา เธอตื่นเต้นมากจนอยากจะโยนเขาทิ้งอีกครั้ง

ม็อกโกจะยอมปล่อยให้เธอไปได้ไง

แม้ว่าใบหน้าของเขาจะซีดเล็กน้อย แต่คราวนี้เขาปล่อยให้เธอทุบตีตัวเอง และไม่ยอมปล่อยมือ

“ถ้าเธอคิดว่าแบบนี้สามารถบรรเทาความโกรธของเธอได้ เธอจะตีเท่าไหร่ก็ได้ตามที่เธอต้องการ แต่ตอนนี้ฉันต้องส่งเธอไปโรงพยาบาลไปตรวจดูก่อน เธอถูกขังที่นี่ในชั่วข้ามคืนจะต้องไปตรวจสุขภาพก่อน” 

"ฮ่า……"

แสงดาว เยาะเย้ยอีกครั้ง

วินาทีถัดมา เมื่อเห็นว่าเขาไม่ปล่อยมือ เธอก็คว้าแขนเขาแล้วกัดอย่างแรง

"อู……"

ความเกลียดชังที่สลักไว้ในใจ ทำให้มือนี้เลือดออกในทันที

ม็อกโกส่งเสียงอู้อี้ แต่กระนั้น เขาก็ยังไม่ปล่อย เพียงแค่คว้าเธอไว้แบบนี้ มองดูเธอกัดตัวเองอย่างเงียบๆ

พระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นมาแล้ว

สองข้างทางมีร่มเงาของต้นไม้เขียวขจียืนเงียบ ๆ และยังได้ยินเสียงนกร้องด้วย เช้าตรู่ที่สดใสทุกๆ ที่เต็มไปด้วยทิวทัศน์ที่ดี

แต่ในขณะนี้ มีเพียงกลิ่นเลือดระหว่างพวกเขา

ตอนนี้บอกว่าให้แต่งงานกับเขา?

แสงดาว มองมาที่เขาเป็นเวลานานแล้วเธอก็ได้ยินเสียงตัวเองถามว่า: "ทำไม? เพราะความน่าสงสารเหรอ?"

ม็อกโกปฏิเสธทันที: "ไม่ใช่"

แสงดาว: "แล้วเพื่ออะไร? เพื่อเด็กคนนี้เหรอ? ฉันจะบอกนายว่าเขาไม่ใช่ลูกของนาย แต่เป็นลูกของวาริช :black"ลูกของนายถูกฉันทำแท้งไปนานแล้ว!

มุมปากของเธอเต็มไปด้วยความเสียดสี

ม็อกโก： “……” 

เขาอยากจะเถียงกับเธออีกสักแป๊บ แต่สุดท้ายเขาก็หุบปาก

จากนั้นไม่พูดอะไร เขาก้มลงอุ้มเธอขึ้น

“นายทำอะไร? ปล่อยฉันลงมือนะ!” แสงดาว ถูกอุ้มอย่างฉับพลัน และเมื่อเธอตกใจ เธอก็ดิ้นอย่างรุนแรง

ม็อกโกเพิกเฉยต่อการกระทำเธอ และครั้งนี้เป็นครั้งที่เขาแข็งแกร่งดื้อด้านที่สุด หลังจากอุ้มเธอขึ้นรถ เขาพาเธอไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนที่นี่โดยไม่พูดอะไรสักคำ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุด วาริชก็หนีออกจากบ้านและวิ่งไปที่สำนักกิจการพลเรือนแห่งนี้

สิ่งที่เขาเห็นคือคนสองคนที่ได้รับใบรับรองแล้ว

“แสงดาว พวกคุณ——” 

เมื่อเขาเห็นใบรับรองสีแดงสองใบที่เจ้าหน้าที่รับรองส่งให้ทั้งสองคน ก็เกือบจะเป็นลมในทันที ใบหน้าที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปซีดทันทีราวกับคนหมดลมหายใจ