ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1072

ไม่ใช่สิ ทำไมคุณนายรองถึงได้ตอบรับเรื่องนี้ง่ายขนาดนี้? นี่ไม่นี่ใช่นิสัยของเธอ? ครึ่งปีมานี้ สำหรับภัตตาคารแห่งนี้เธอได้กำไรเท่าไหร่กัน แต่ละบาทแต่ละสตางค์ต่างกว่าจะหามาได้

ทุกคนต่างรู้สึกว่ายากที่จะเชื่อ

โดยเฉพาะเดือนใจ

แต่ความจริงแล้ว วันนั้นตอนบ่าย เมื่อเส้นหมี่ถูกพิมเจ้าพามาที่ภัตตาคารแห่งนี้ เอาสัญญาการร่วมลงทุนมาให้กับบัวงาม ในตอนที่เซ็นสัญญาเธอตอบรับอย่างรวดเร็วแล้ว

“ป้าสะใภ้รองเป็นคนตัดสินใจรวดเร็วจริงๆ วางใจเถอะ ต่อไปนี้ถ้าทางภัตตาคารต้องการเงินลงทุนละก็ สามารถไปเอาจากเดอะวิวซีได้เลย ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยพูดแล้ว ตระกูลเทวเทพเพียงแค่มีคนอยากจะทำธุรกิจ พวกเราเดอะวิวซีต้องสนับสนุนเต็มกำลังอย่างแน่นอน”

เส้นหมี่ได้เห็นสัญญาที่เซ็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว มองไปยังผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้า ภายในใจรู้สึกดีเป็นอย่างมาก

บัวงามแสดงสีหน้าซาบซึ้งออกมาในทันใด：“ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ งั้นก็ต้องขอบคุณหลานสะใภ้มาก”

“ไม่ต้องหรอก ใช่แล้ว พวกเราสามารถไปเยี่ยมชมภัตตาคารแห่งใหม่ได้หรือเปล่า? พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับเมืองAแล้ว ก่อนจะกลับ อยากจะเห็นผลการงานการสร้างสรรค์ธุรกิจของนักธุรกิจคนแรกของตระกูลเทวเทพ ได้ยินมาว่าหรูหราอย่างมาก”

เส้นหมี่ยิ้มไปด้วย และเสนอคำขอร้องกับผู้หญิงคนนี้ไปด้วย

คำพูดนี้พูดออกมา บัวงามยังไม่ทันได้พูดอะไร เดือนใจที่อยู่ด้านหลังยิ้มออกมาอย่างได้ใจ：“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ไม่ดูบ้างเหรอว่าพวกเราคือใคร ฉันจะบอกคุณนะ ภัตตาคารของพวกเราอยู่ใกล้ๆกับศรีมรกตด้วยล่ะ”

“ศรีมรกต？”

คำพูดนี้พูดออกมา เส้นหมี่ที่นั่งอยู่ที่นั่นนิ่งอึ้งไปสักพัก

ศรีมรกตเธอรู้จัก นั่นเป็นสถานที่ที่ไวท์ พาเลซใช้ต้อนรับแขกทางการทหารอีกสถานที่หนึ่ง เดิมที สถานที่รองรับแขกทางการทหารระดับประเทศ ทั้งหมดมีอยู่สี่สถานที่ แบ่งออกเป็นเดอะวิวซี ศรีมรกต เกาะอิงอร และยังมีบูรพาเวซ

เดอะวิวซีได้มอบให้กับไชยันต์แล้ว

เกาะอิงอรอยู่บนเกาะ บูรพาเวซอยู่ใกล้กับผู้คนค่อนข้างแออัด ไม่ค่อยจะปลอดภัย

จากนั้นตอนนี้ ศรีมรกตจึงกลายเป็นสถานที่หลักสำหรับใช้ต้อนรับแขกทหารต่างเมือง สถานที่แบบนี้ ผู้หญิงคนนี้กลับนำเอาภัตตาคารไปเปิดอยู่ในสถานที่แบบนั้นได้?

สายตาของเส้นหมี่ มองมายังบัวงามคนนี้อย่างเงียบๆแล้ว

“เอ่อคือว่า......หมี่ คุณอย่าได้เข้าใจผิด ฉันจะเปิดร้านอาหารที่นั่น ความจริงแล้ว......ใช้ชื่อคุณท่านของพวกเราเป็นคนออกหน้าให้ ศรีมรกตสถานที่แบบนี้ ต่างเป็นทหารต่างเมือง สามารถเข้าไปทำธุรกิจอันนี้ได้ ต่างร่ำรวยแล้ว ฉันมองเห็นแล้ว ก็เลยอยากจะลองดู แต่ว่าที่นั่นก็ไม่ใช่ว่าจะเข้าไปได้ง่ายๆ หลังจากนั้นจึงใช้สิทธิ์ของคุณท่าน คุณ......สามารถไม่บอกเขาได้ไหม?”

บัวงามมองเห็นแววตาของเธอแบบนี้ จึงกระวนกระวายขึ้นมาแล้ว

เธอยืนขึ้นในทันที ไม่กล้าปกปิดจึงนำเอาเรื่องนี้พูดออกมาทีละน้อย สุดท้าย ยังขอร้องให้เส้นหมี่ไม่ให้บอกกับไชยันต์

ดวงตาของเส้นหมี่หรี่ลงแล้ว

เป็นแบบนี้จริงๆ?

เธอนั่งอยู่ สองนิ้วเรียวอีกทั้งขาวสะอาดเคาะลงบนโต๊ะอยู่เรื่อยๆ ทว่าในภัตตาคารแห่งนี้ ในเวลาสั้นๆไม่กี่นาที ทุกคนต่างรู้สึกได้ถึงสภาวะกดดันที่กดดันลงมาจนแทบหายใจไม่ออก

รวมทั้งเดือนใจ！

“ได้สิ เพียงแค่คุณตั้งใจทำ ฉันจะไม่พูดอะไร”

ในที่สุดเส้นหมี่ก็เปิดปากออกมาแล้ว