เบื้องล่างล้อรถของเขา ชายคนนี้ยังไม่ทันจะได้ส่งเสียงร้องใดๆ ออกมา ก็กลายเป็นกองก้อนเนื้อไปเรียบร้อยแล้ว
รวมทั้งเสื้อผ้าบนตัวของเขา และยังมีหมวกใบนั้นอีก ล้วนแต่ถูกรถออฟโรดสีดำคันนั้นลากออกไปไกลมาก ซึ่งถูกบดขยี้ออกเป็นผุยผงหมดแล้ว จากนั้น เขาก็ขับรถจากไป
“หยุดเขาไว้! หยุดเข้าไว้!”
พวกตำรวจของประเทศ Z ที่ได้เห็นฉากนี้ ก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธทันที
น่าเสียดาย พวกไร้น้ำยาอย่างพวกเขาเหล่านี้ จะหยุดม็อกโกผู้ซึ่งเป็นผู้บัญชาการระดับสูงของหน่วยรบพิเศษได้อย่างไร ไม่นาน เขาก็หายไปไม่เห็นแม้เงาแล้ว
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ม็อกโกที่มานอกเมืองก็มาถึงบนถนนที่เงียบสงบเส้นหนึ่ง เขาจึงหยุดรถลง
หน้าอกของเขาเต้นตึกตักขึ้นมมาเล็กน้อย มือที่กำพวงมาลัยไว้ก็ยังคงกำแน่นจนเส้นเอ็นปูดอยู่ตลอด ซึ่งเหมือนหมาป่าตัวหนึ่งที่ถูกต้อนจนจนมุม ในวินาทีนี้ ดวงตาที่แดงเข้มคู่นั้นของเขาก็จ้องมองตรงไปเบื้องหน้า
ในเบื้องลึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังพลุ่งพล่านอยู่
เรื่องนี้มันกลายเป็นเรื่องร้ายแรงมากถึงขนาดไหนกันแน่?
ในช่วงยี่สิบกว่าวันนั้นที่เขาไปเจแปน ปู่ของเขาได้ทำอะไรไว้กันแน่? เรื่องถึงได้บานปลายจนกลายเป็นแบบนี้?!!
“ติ๊ง...ติ๊งติ๊ง.....”
ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่ในรถก็ดังขึ้น
เขาได้ยินแล้วก็คว้าขึ้นมาแล้วกดปุ่มรับสายอย่างทนไม่ไหว : “ฮัลโหล?”
“คุณชายม็อกโกครับ เมื่อสักครู่....โชคดีที่คุณ.......”
ใครก็คาดคิดไม่ถึงว่า ในสายโทรศัพท์นี้กลับเป็นเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยมากดังลอยมา
ม็อกโกเบิกดวงตากว้างขึ้นทันที
“รองผู้นำเดชา? คุณอยู่ที่ไหน?”
“ผมอยู่.....ที่ไหนนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ....คุณชายม็อกโก ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าพวกเราต้องการ....ตัวพ่อค้าอาวุธสองสามคนนั้น ถัดจากนี้ พวกเขา..จะเปลี่ยนแผนการรีบส่งพวกเขาสู่ศาลทหารโดยเร็วที่สุด ถึงตอนนั้น ถ้าหากพวกเขายอมรับสารภาพในศาลว่าพวกเขาประดิษฐ์อาวุธเพราะได้รับคำสั่งจากตระกูลเทวเทพ งั้นตระกูลเทวเทพก็จะ......จบลงแล้วจริง ๆ”
น้ำเสียงที่พูดอย่างต่อเนื่องดังมาจากในโทรศัพท์ทางนั้น ห่างกันเพียงหน้าจอ ยังสามารถรู้สึกได้ถึงความอ่อนแอกับความเจ็บปวดของชายคนนี้
มือของม็อกโกสั่นระรัวเล็กน้อยไปทั้งมือ
ไม่เพียงแค่เพราะคำพูดของชายคนนี้ที่เปรียบเสมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ
ยิ่งเป็นเพราะเขารู้สึกได้ว่าชายคนนี้ดูแย่เป็นอย่างมาก ทุกลมหายใจจากน้ำเสียงของเขาเหมือนกำลังบอกเขาอยู่ว่า วินาทีถัดไป เขาจะจากไปและจากลากับตระกูลเทวเทพไปตลอดกาล
“คุณอยู่ที่ไหน? คุณรีบบอกมา ผมไปรับคุณ” เขาเริ่มตะโกนคำราม
แต่รองผู้นำเดชาที่อยู่ในสายโทรศัพท์ กลับเพียงแค่กระตุกมุมปากที่ไร้สีเลือดฝาดใดๆ เบาๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก