ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1134

ร้องไห้เสียงดังน้ำมูกโป่งออกมา ทำให้คนรู้สึกหัวใจสลาย

ดวงตาสวยงามของชินจังหดตัวลง

เขาจ้องมองไปที่นิ้วก้อยอ้วนท้วนของน้องสาว พบว่ามีบาดแผลที่มีสีแดงสดอยู่บนนั้นจริงๆ ใบหน้าเย็นชาของเขาน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม

“ใครทำ?”

เขาดึงโบว์ที่อยู่บนคอออกมาห่อบาดแผลของน้องสาว จากนั้นถามเสียงเข้ม

หนูรินจัง: “...”

เธอไม่เคยเห็นพี่ชายเป็นแบบนี้มาก่อน จู่ๆ เธอรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

“พี่ชาย...”

“ใช่สองคนที่สีไวโอลินนั่นไหม? นี่คือแผลบาดเจ็บจากสายไวโอลินใช่ไหม?”

ชินจังเป็นคนฉลาดขนาดไหน น้องสาวไม่ตอบ เขาเพียงแค่ดูจากบาดแผลก็สามารถดูออกได้

ดังนั้นในไม่ช้า เด็กผู้หญิงสองคนนั้นที่เดิมทีจะนำเรื่องนี้ไปอวดกับแม่ของพวกเธอฟัง แต่จู่ๆ อากาศโดยรอบลดต่ำลง

พวกเธอหยุดลง ก็เห็นเด็กผู้หญิงที่เพิ่งตกใจหนีไป

กลับถูกเด็กผู้ชายที่อายุเท่าๆ กับเธอ แต่หน้าตากลับสวยงามและเท่เป็นอย่างมากลากกลับมา

“เมื่อกี้เป็นพวกเธอสองคนที่ทำร้ายน้องสาวฉัน?”

ชินจังไม่พูดพร่ำเพรื่อกับสองคนนี้ หลังจากที่มาถึงตรงนี้ ประโยคแรกที่เล็ดลอดจากไรฟันก็คือประโยคนี้

เด็กผู้หญิงสองคนได้ยินว่าถามเรื่องนี้ พวกเธอหัวเราะขึ้นมาอีกทันที

“ใช่ ที่แท้เธอบาดเจ็บแล้วถึงได้วิ่งหนีเร็วขนาดนี้ ถึงว่าทำไมไม่เล่นต่อแล้ว”

“...”

เพียงประโยคเดียว ก็ทำให้หนูรินจังที่ยังน้ำตาไหลตกใจจนหลบไปด้านหลังพี่ชายอีก

ความอ่อนโยนสุดท้ายในดวงตาของชินจังหายไปหมดเกลี้ยง

“เล่นต่ออะไร?”

“อ๋อ ไม่มีอะไร ก็แค่เมื่อครู่ตอนที่เธอจะมาเล่นกับพวกเรา พวกเราพูดว่าถ้าหากเธอสามารถสีไวโอลินของเราออกมาสองสามตัวโน้ต งั้นพวกเราก็จะเล่นกับเธอ”

“ผลปรากฏว่า เธอไม่เป็นอะไรสักอย่าง สุดท้ายโอ้อวดฝีมือ แถมยังบาดมือของตัวเองอีก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

ประโยคสุดท้าย เด็กผู้หญิงสองคนนี้ ยังหัวเราะเสียงดังขึ้นมาอีก

หนูรินจังน้ำตาที่โดนดูถูกไหลติ๋งติ๋งออกมาอีก

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ไม่อย่างงั้นพวกเรามาแข่งกันหน่อย ฉันเล่นเพลงหนึ่ง ถ้าหากพวกเธอเล่นเป็น ฉันให้สิ่งนี้กับพวกเธอดีไหม?”

เสียงเด็กน้อยที่เย็นชาดังขึ้น

ชินจัง หยิบนาฬิกาโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งออกมาจากบนตัว

“ว้าว นั่นมันนาฬิกาเบบี๋ Q ไม่ใช่เหรอ? นี่คือแบรนด์ดังระดับประเทศ พวกเราที่นี่มีเพียงไม่กี่คนที่ได้ซื้อ”

“ใช่ใช่ใช่!!”

เด็กผู้หญิงสองคนนี้เห็นแล้ว ทันใดนั้นดวงตาเผยให้เห็นถึงความโลภมาก

นาฬิกานี้ ราคาไม่ธรรมดาจริงๆ

พวกเธอตอบตกลงในทันที: “ได้สิได้สิ นายจะเล่นอะไร?”

ชินจังมองพวกเธออย่างเย็นชา: “พวกเธอไม่ต้องสน เพียงแค่เล่นออกมาได้ก็พอ แต่ว่าฉันก็มีเงื่อนไข ถ้าหากเล่นออกมาไม่ได้ งั้นพวกเธอก็ต้องรับการลงโทษที่เหมาะสม!”