ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1244

รวดเร็วอะไรปานนี้ จุดจบของสงครามต่อสู้นี้คงจะอยู่อีกไม่ไกลแล้ว

แสนรักหัวเราะเยาะ

เอื้อมมือไปแตะเมาส์ที่อยู่ด้านข้าง เขาเตรียมที่จะปรับเปลี่ยนวิดีโอกล้องวงจรปิดไปยังด้านนอกของพิพิธภัณฑ์

เพราะว่าในวิดีโอตอนนี้ เขายังไม่เห็นเงาของยัยซื่อบื้อของเขาเลย และถ้าเขาจำไม่ผิด ก่อนที่แผนการนี้จะพลิกผัน เขาเห็นแล้วว่าเธอถูกสุกฤตลากออกไป

ดังนั้น ตอนนี้เขาต้องรีบหาตัวเธอให้เจอโดยเร็วที่สุด

ไม่อย่างนั้น หากถูกพาตัวไปจริงๆ เขาคิดจะช่วยเธอก็จะยากมากยิ่งขึ้น

“พรึ่บ--”

แต่ทันใดนั้น หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ยังดีๆ อยู่กลับกระตุกหนึ่งครั้งขฌ

เขาขมวดคิ้ว

คิดอยากจะปรับเปลี่ยนสักหน่อย ในเวลานี้พบว่าหน้าจอกลับนิ่งอีกครั้ง เพียงแต่ฉากไม่เหมือนเดิม ที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาคือไม่ใช่กล้องวงจรปิดบนชั้นบนเมื่อสักครู่อีกต่อไป

แต่เปลี่ยนเป็นคนคนหนึ่ง

ตาแก่คนหนึ่งที่ผมขาวเต็มศีรษะ ยืนค้ำยันด้วยไม้เท้าจ้องมองและยิ้มให้เขาอยู่ในเวลานี้!

“แสนรัก เป็นยังไงบ้าง? เกมนี้เล่นสนุกไหมล่ะ?”

ทศราชหันหน้าเข้าหากล้องเหมือนกับการทักทายตามปกติ เขาถามผู้ชายในกล้องวงจรปิดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แสนรักหดรูม่านตาลงอย่างแรงทันที!

“แสนรัก อันที่จริงสิ่งเหล่านี้ ฉันเคยเล่นมันมาแล้วเมื่อห้าสิบปีก่อน ตอนนั้นตอนที่ชนะธิตพี่ชายของฉันทำสงคราม ก็เป็นฉันที่คอยออกอุบายให้กับเขา ฉันก็ปั่นหัวจนสงครามครั้งนั้นวุ่นวายปั่นป่วนแบบนี้”

ทศราชพูดเข้าข้างตัวเองขึ้นมาอยู่ในหน้าจอนั้นอีกครั้ง

อีกทั้ง ตอนที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ เขายังเผยให้เห็นสีหน้าอารมณ์เหยียดหยามมากอีกด้วย

แสนรักอึ้งไป

ยังมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?

เขาไม่ได้เข้าไปในห้องลับด้านหลังวัด ดังนั้น สำหรับความแค้นของพี่น้องสองคนนี้ เขาก็ไม่รู้เรื่อง แต่ชนะธิตก็คือผู้ก่อตั้งผู้โดดเด่นมาโดยตลอด

ยังต้องให้น้องชายคนนี้ของเขาช่วยเขาวางแผนอย่างนั้นเหรอ?

แสนรักไม่ได้เชื่อมากนัก: “แกอยากเป็นพี่ชายของแกจนบ้าไปแล้วใช่ไหม?ดท แย่งชิงตำแหน่งของเขา ยังคิดจะเอาคุณูปการอันยิ่งใหญ่ของเขามาเป็นของตัวเองอีกเหรอ?”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ......”

คิดไม่ถึงว่าตาแก่คนนี้จะหัวเราะขึ้นมา

เขาถือไม้เท้าอันนั้น มีช่วงหนึ่งที่หัวเราะจนหยุดไม่ได้ หัวเราะจนน้ำตาไหลอยู่ในเลนส์กล้อง

“คิดไม่ถึงว่าลูกชายของขุนนายผู้ฉลาดปราดเปรื่อง ที่แท้ก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทำไม? พ่อของแกไม่ได้บอกแกเรื่องที่ฉันพักอยู่ที่ใต้วัดวรสานส์มาหลายสิบปีอย่างนั้นเหรอ?”

“……”