ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1243

“ปัง--”

ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าพิพิธภัณฑ์ ด้านในก็มีเสียงปืนดังขึ้นมาจริงๆ ด้วย

ในทันใดนั้น เส้นหมี่ยังไม่ทันได้ตั้งสติ สุกฤตที่อยู่ด้านข้างก็ได้จับมือเธอแล้ววิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังหินรูปสิงโตเรียบร้อยแล้ว: “ระวัง เขามาถึงแล้ว!”

เขาตะโกนมาหนึ่งประโยค

เส้นหมี่หน้าขาวซีดราวกับกระดาษ หลังจากที่กอดศีรษะของตัวเองไว้แน่นหลบอยู่หลังหินรูปสิงโตแล้ว ร่างกายของเธอก็สั่นเทาไปทั้งตัว

“เพี๊ยะ!”

พวกเขาหลบซ่อนตัวแล้ว ลูกกระสุนนั่นก็ยิงเข้าไปในพิพิธภัณฑ์โดยตรงจริงๆ ด้วย

มีเสียงกรีดร้อง เธอเห็นพนักงานที่ยืนต้อนรับตรงประตูทางเข้าคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น

“มีคนฆ่ากัน! มีคนฆ่ากัน!”

“หา--”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นมา!

ในเวลาเพียงหนึ่งวินาที ข้างในพิพิธภัณฑ์ก็วุ่นวายจนเละเหมือนโจ๊ก

เส้นหมี่นั่งหมอบอยู่ตรงนั้นอย่างอกสั่นขวัญหาย เธอเหลืองมอบภายในพิพิธภัณฑ์อันวุ่นวาย อีกทั้งมองดูแล้วว่าขอแค่ตัวเองวิ่งไปอีกสักสองก้าว ก็สามารถวิ่งไปถึงข้างรถคันที่มาส่งได้

ในชั่วครู่หนึ่ง ในสมองก็ดิ้นรนสลับย้อนแย้งไปมาอย่างรุนแรง

“โอเค พี่สะใภ้ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว พวกเรารีบหนีไปจากที่นี่กันเถอะ”

โชคดีที่ว่า ในเวลานี้สุกฤตก็เอ่ยปากพูดขึ้น

หลังจากที่เขาดูแล้วว่าเสียงปืนต่างรวมตัวดังกันอยู่ภายในพิพิธภัณฑ์เรียบร้อยแล้ว ก็ให้เธอรีบออกไปทันที คิดอยากจะพาเธอออกไปจากที่นี่ในเวลานี้

แต่ผู้หญิงคนนี้ เขาไม่พูดแบบนี้ก็ยังดีไปอีกแบบ แต่พอพูดเธอก็หันหน้ามาทันที ดวงตารูปทรงอัลมอนด์ที่คมชัดคู่หนึ่งก็จ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา

“ทำไมนายอยากพาฉันหนีไป? ในเมื่อฉันทำลายแผนการของเขาแล้ว ก็ควรที่จะฆ่าฉันในเวลานี้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องพาฉันหนีไป?”

“ผม.....”

สุกฤตพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ

เส้นหมี่เห็นเช่นนั้นก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เธอลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งเข้าไปข้างใน

“พี่สะใภ้! พี่สะใภ้กลับมานะ!!” สุกฤตสีหน้าถอดสี ได้เพียงแค่วิ่งตามเธอเข้าไป เขาวิ่งตามไปและตะโกนเรียกไปด้วย

แต่ความเป็นจริงแล้ว ด้านในแห่งนี้มีผี

เพราะว่าในเวลานี้เสียงยิงปืนของทศราชที่ดังขึ้นข้างในพิพิธภัณฑ์นี้ คือหลังจากที่แผนการของเขาถูกทำลายลง ด้วยความโมโหเดือดดาล ก็เริ่มที่จะล่าเหยื่อขึ้นก่อนแล้ว และเหยื่อตัวนี้ก็คือ—แสนรักนั่นเอง!

“ไอ้เดรัจฉานนี่ ยังพอมีสมองอยู่บ้างสินะ!”

แสนรักที่จับจ้องมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดมาโดยตลอดผ่านกล้องวงจรปิด เห็นว่าในห้องโถงพิพิธภัณฑ์ชั้นล่างได้อยู่เหนือการควบคุมของตัวเองแล้ว ก็เกือบที่จะพลิกโต๊ะตรงหน้าเขาให้คว่ำลง