ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1246

“ปัง--”

ในตอนที่ดลธีถีบเปิดประตูห้องที่สาม ในที่สุดเขาก็เห็นเงาคนอยู่ด้านใน

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าไป หลังจากที่ในห้องนี้เกิดเสียงดังอย่างมากขึ้น ประกายไฟก็พุ่งออกมาจากด้านในทันที กระแสอากาศขนาดมหึมาก็กระแทกเข้าโดยตรงจนลอยปลิวออกไป

แสนรักที่ยืนอยู่ทางนี้รู้สึกได้ถึงสมองที่ว่างเปล่า

ยังไม่ทันที่จะได้ตั้งสติ คลื่นความร้อนจากการระเบิดก็ยังพัดเข้ามาหาเขาทางนี้

ทันใดนั้น เขาเดิมทีที่ยืนอยู่แทบจะไม่ไหวแล้ว หลังจากที่ได้ยินเพียงเสียง “วิ้ง” อยู่ในหูแล้ว เขาก็ถูกดีดออกไปโดยตรงราวสองสามเมตร แล้วกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

“ตึง!”

เมื่อมีเลือดสดสีแดงพุ่งออกมาจากในปากเขา ในสมองของเขาก็แทบจะพร่าเบลอไปเลย

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

เขานอนอยู่ตรงนั้น มองดูฝ้าเพดานเหนือศีรษะที่ถูกประกายไฟลุกไหม้เป็นสีแดง เป็นเวลานานมากที่ภายในดวงตาของเขาสะลึมสะลืออยู่แบบนั้น

ไม่มีความเจ็บปวดเสียใจ ไม่มีความดีใจหรือโกรธ

มากไปกว่านั้นก็คือ สมองก็ว่างเปล่าและมืดมิดลงราวกับถูกปิดเครื่อง แม้แต่ความเจ็บปวดก็ไม่รู้สึกได้เลยสักนิดเดียว

“รัก! รัก!!”

ม็อกโกได้ยินความเคลื่อนไหว จึงพาคนลงมา

ในทันทีที่ได้เห็นฉากอันน่าสลดใจขนาดนี้ที่ชั้นล่างแล้ว เขาถึงกับหน้าถอดสี รีบก้าวเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาพุ่งไปยังข้างกายของผู้ชายคนนี้ที่นอนอยู่บนพื้น

“รัก? นายเป็นอะไรไหม? ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้? บอกให้นายอยู่ด้านบนไม่ใช่เหรอ?”

เขามองดูเขาที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล ยังมี เลือดสดที่ออกมาจากมุมปาก แม้แต่เสียงก็ยังสั่นคลอน

แต่คนคนนี้กลับไม่พูดอะไร เขาเงยหน้ามองด้านบนด้วยสายตาที่เลือนรางและพร่าเบลอ สักพักหนึ่ง จึงได้เห็นเขากระตุกที่มุมปากสองครั้ง

“นายพูดอะไร?”

“.....ดอกไม้บานแล้ว”

เขาโน้มตัวลงมาให้อยู่ข้างริมฝีปากเขา ได้ยินสองคำที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเลย

ม็อกโกถึงกับอึ้งไป

และก็ในเวลานี้นี่เอง สมาชิกทีมย่อยทีมย่อยที่เขาพามาก็ได้ค้นพบดลธีที่จุดเกิดเหตุระเบิดข้างใน ทันใดนั้น เขาตะโกนเรียก: “พลตรี กัปตันธีถูกระเบิดอาการสาหัสมากครับ!”

“อะไรนะ?”

ในที่สุดสีหน้าของม็อกโกก็เปลี่ยนสีอีกครั้ง

รีบให้คนดูทางนี้เอาไว้ก่อนทันที เขาถือปืนวิ่งเข้าไป

จริงๆ ด้วย ในสถานที่เกิดระเบิดจนระเกะระกะจุดนี้ เขาเห็นดลธีที่นอนขมกองเลือดอยู่ตรงมุมกำแพง แน่นิ่งไม่ขยับก็ไม่รู้ว่าตายแล้วหรือยัง

ยังมี.......

ทันใดนั้น เขาก็มองไปในห้องที่ยังคงมีเปลวไฟลุกไหม้อยู่ในเวลานี้

กลับพบว่า เหมือนจะมีคนหนึ่งที่พยายามลุกขึ้นอยู่ข้างใน เพียงแต่ ฉากนั้นยิ่งสลดใจกว่า เขาเหมือนจะเห็นร่างกายที่เหลือเพียงครึ่งท่อน แขนกับขาของเขาไม่รู้ว่าหายไปที่ไหนเสียแล้ว

“เข้าไปกับฉัน!”