ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1254

เธอวิ่งเข้าไปในห้องหนังสืออ้อนวอนสามีของตัวเอง

ทำไมแสนรักจะไม่อนุญาตให้เธอไปหาลูกได้อย่างไร?

ที่เขาไม่พูดถึง ความจริงแล้ว เพราะว่าช่วงนี้ยุ่งมากจริงๆ

เขาไม่ได้ไปที่ไวท์ พาเลซ แต่ว่า ทุกวัน เขายังวิ่งไปวิ่งมาระหว่างวัดวรสานส์กับตระกูลเทวเทพ จุดประสงค์ แน่นอนว่าเขาอยากจะรีบหาตัวของไอ้แก่เดรัจฉานคนนี้ออกมาให้ได้

ได้ยินเธอพูดว่าจะไปหาลูก เขาพยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ว

“ได้สิ แต่ว่าตอนนี้ดลธียังไม่ทันหายดี คุณอยากจะให้ใครไปส่งคุณ?”

“หา?”

ตอนนี้เส้นหมี่อึกอักขึ้นมาแล้ว

นี่เลือกยากมากจริงๆ

เพราะว่าสถานการณ์ปัจจุบัน ทศราชยังไม่ถูกจับตัวได้ ความอันตรายยังไม่ทันได้คลี่คลาย

ดังนั้น ถ้าเธอต้องไปละก็ ข้างๆต้องการมีคนไปด้วย

เส้นหมี่คิดอยู่นาน

“ไม่งั้น ผมไปเอง?”

“หา?”

น้ำเสียงที่น่าเกรงขามอีกทั้งหนักแน่นพูดออกมา เส้นหมี่เป็นใบ้ไปอีกครั้ง เงยหน้าขึ้นมามองไปยังคนที่เดินเข้ามาคนนี้

ไชยันต์ คาดไม่ถึง เขาเข้ามาแล้ว

“คุณท่าน คุณจะไป? แต่ว่าคุณ……”

“ทำไมล่ะ ผมไม่ได้เหรอ?”

ไชยันต์ได้ยินว่าหลานสะใภ้ไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่ ทันใดนั้น ใบหน้าของเขาก็แสดงความไม่พอใจออกมา ดวงตาชราคู่นั้นที่จ้องมองมาโตกว่ากระดิ่งทองแดงเสียอีก

“ผมจะบอกคุณนะ ในตอนที่ผมออกรบกับกองกำลังนับพัน เจ้าเด็กสองคนนี้ยังไม่เกิดเลย คุณกลับยังกล้าสงสัยในตัวผม?”

ไม่ใช่ ไม่ใช่ไม่ใช่……”

เส้นหมี่ตกใจจนเริ่มพูดติดๆขัดๆแล้ว

เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

เธอเพียงรู้สึกว่า นั่งรถนั่งเรือข้ามน้ำข้ามทะเล เขาอายุมากขนาดนี้ ยังสามารถทนได้อยู่เหรอ?

“คุณท่าน ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันก็เพียง……”

“งั้นก็ให้เขาไปเถอะ ถึงเวลานั้นค่อยเลือกคนที่มีฝีมือดีจากหน่วยรักษาความปลอดภัยไปด้วยสักสองสามคน ตามไปด้วยก็โอเคแล้ว”

คาดไม่ถึง ในตอนที่เส้นหมี่ต้องการจะอธิบาย ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงนั้น กลับตอบรับลงทันทีแล้ว

เส้นหมี่：“……”

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร เบื้องหน้า ตาแก่ที่เมื่อสักครู่ยังจ้องเธออย่างโมโห ได้ยิ้มออกมาอย่างเบิกบานแล้ว

“ดูสิ นี่ค่อยน่าฟังหน่อย โอเคแล้ว งั้นผมจะไปเก็บกระเป๋า ตาสิน ตาสิน ไปเตรียมรถให้ผมจะไปทองสำลีที่ถนนสายเก่าแก่สักหน่อย”

“……”

มองดูแผ่นหลังชายชราคนนี้ที่ตะโกนเสียงเล็กเสียงใหญ่เดินออกไป เส้นหมี่เหงื่อตกออกมา

ขนมหวานของทองสำลี คือรินจังชอบทาน