ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1270

“แสนรัก อย่าพึ่งใจร้อน！”

ในเวลาสำคัญแบบนี้ ม็อกโกกดเขาเอาไว้ แย่งปืนที่อยู่ในมือของเขามาแล้ว

เขาเป็นถึงผู้บัญชาการที่ผ่านศึกมานับร้อยๆครั้ง แน่นอนว่ามองออกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจทำให้น้องชายคนนี้เดือดดาล เธอต้องการความตาย เพื่อจะได้ไม่ต้องตกมาอยู่ในมือของพวกเขา！

อีกทั้ง ยังมีสิ่งสำคัญที่สุดอีกจุดหนึ่ง งั้นถ้าผู้หญิงคนนี้พูดว่าการตั้งครรภ์ของเส้นหมี่ ต่างมีเธอเป็นต้นเหตุทั้งหมด

งั้นตอนนี้คนที่สามารถช่วยชีวิตเธอได้ ก็มีเพียงเธอแล้ว！

ม็อกโกได้ควบคุมผู้ชายคนที่ถูกทำให้เดือดดาลจนสูญเสียสติคนนี้เอาไว้แล้ว

แต่ว่า ก็สายเกินไปแล้ว

ครีพัตราคนนี้เห็นว่าความคิดของตัวเองถูกมองออกแล้ว ทันใดนั้นมองเห็นเธอจับนาฬิกาข้อมือของตัวเองเอาไว้

ม็อกโก：“！！！！”

สีหน้าเปลี่ยนไปในทันใด เขาตะโกนออกมาทันใด：“กระจายตัว！ทุกคนกระจายตัวออกไป！”

หลังจากนั้นจับตัวแสนรักที่ยังคว่ำอยู่ที่พื้นด้านข้าง

“บึ้ม——”

เสียงระเบิดที่ดังขึ้นมาสะเทือนเลือนลั่นจนหูอื้อ！

ในสถานการณ์ตอนนี้ไฟขนาดใหญ่ลุกโชติช่วงขึ้นมาแล้ว ทว่าคนที่หลบหลีกไม่ทันเหล่านั้น จึงถูกเปลวไฟอันนั้นส่งให้ลอยกระเด็นออกมา เพียงไม่กี่วินาทีสั้นๆ สถานการณ์ตอนนี้กลายเป็นโศกนาฏกรรมไปแล้ว

“ช่วย……ช่วยด้วย！”

ไพบูลย์เองก็หลบไม่ทัน เขาถูกมวลก๊าซอันนั้นถีบส่งออกไป หลังจากคนก็แขวนอยู่ที่ด้านนอกแล้ว

เวลานี้ กำลังจับราวระเบียงเอาไว้อย่างสุดชีวิต ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดอยู่ด้านนอกร้องขอให้ช่วยชีวิต

ม็อกโกได้สติขึ้นมาแล้ว ทันใดนั้น เขาไม่ได้สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย คลานลุกขึ้นมาพุ่งเข้าไปที่ราวระเบียงด้านนอก จับข้อมือของเขาเอาไว้แล้ว

“เร็ว ปืนขึ้นมา”

ถึงได้ช่วยชีวิตเขาขึ้นมาแล้ว

แสนรักที่นอนอยู่ที่พื้นทางด้านนี้ ภาวะอารมณ์ก็ดีขึ้นแล้ว ในที่สุดเขาตาสว่างขึ้นมา

จึงพยายามจะลุกขึ้นมา เขาหันไปมอง ได้เห็นพื้นที่ที่เละเทะไปหมด คนที่ถูกระเบิดจนบาดเจ็บมากมาย ยังมีตํารวจหน่วยปฏิบัติการพิเศษหลายรายที่นอนอยู่ที่นั่นอย่างไม่ขยับ เวลานี้ ก็ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย?

นิ้วมือของเขากำแน่นทีละนิ้วแล้ว

“แสนรัก คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เวลานี้ ม็อกโกที่ได้สำรวจคนบาดเจ็บกลับมาแล้ว มองเห็นเขายังนั่งอยู่บนพื้น ดวงตาทั้งคู่จ้องเขม็งไปที่พื้นที่ที่เละเทะอันนั้น เขารีบเข้ามาถามหนึ่งประโยค

ความจริงเขาหัวร้อนขึ้นมาแล้ว บนหน้าผากเลือดกำลังสูบฉีด

ยังมี ที่แขนของเขาก็มีบาดแผลปรากฏขึ้นหลายอัน ถ้าไม่ใช่เวลาสำคัญแบบนี้ เขาคงจะดึงเขาเข้ามาแล้ว

เกรงว่า เขาจะเป็นเหมือนกับตํารวจหน่วยปฏิบัติการพิเศษเหล่านั้น

“แสนรัก?”

“……เมื่อสักครู่ผมกำลังทำอะไร?”

ผ่านไปเนิ่นนาน ถึงได้ได้ยินเขาที่นั่งอยู่บนพื้นพึมพำประโยคนี้ออกมา