ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1287

แสงดาวกระทืบเท้าแล้ว สุดท้ายทำได้เพียงไปโทรศัพท์หาม็อกโกแล้ว

แต่ว่าม็อกโกในตอนนี้ จะมีเวลารับโทรศัพท์ได้อย่างไร? สถานการณ์ของเขาในตอนนี้ยุ่งวุ่นวายอย่างมาก

“โอเค ผมรู้แล้ว พวกคุณไม่ต้องออกมา อยู่ที่เดอะวิวซีไปก่อนเข้าใจไหม? คุณจำเอาไว้ แสงดาว ตอนนี้พวกเราต่างไม่อยู่บ้าน แสนรักก็เป็นแบบนั้น คุณถือว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่พอมีกำลัง คุณต้องปกป้องทุกคนที่บ้านให้ดี เข้าใจไหม?”

ผู้ชายคนนี้ ในสายโทรศัพท์ กลับนำเอาความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงผลักมาให้แสงดาวแบกรับเอาไว้แล้ว

แสงดาวอ้าปากค้าง

ทันใดนั้น เธอก็ไม่ได้พูดคำพูดที่ถดถอยออกมา

“ฉันเข้าใจแล้ว”

“อืม อย่างนี้สิเด็กดี ใช่แล้ว โดยเฉพาะแสนรัก คุณจำเป็นต้องดูแลเขาให้ดี ตอนนี้เขาสำคัญมาก ต้องปกป้องเขาให้ดี เข้าใจไหม?”

ม็อกโกจึงบอกกล่าวอีกหนึ่งประโยค

แสงดาวถึงได้วางสายโทรศัพท์แล้ว หลังจากนั้น เธอให้คนรับใช้ดูแลพวกเด็กๆให้ดี เธอวิ่งไปที่ชั้นสามอีกแล้ว

“เส้นหมี่ ฉันโทรไปแล้ว ม็อกโกด้านโน้นไม่มีเวลาจะมาสนใจพวกเราแล้ว พวกเราต้องปกป้องตัวเอง”

“……”

ได้สักพัก เส้นหมี่ถึงได้วางยาที่อยู่ในมือลง มองไปที่เธออย่างจริงจัง

“ตอนนี้สถานการณ์ด้านนอกหนักขนาดนั้นแล้วเหรอ?”

“อืม น่าจะใช่ เมื่อสักครู่ในสายโทรศัพท์ฉันได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นมากมาย ม็อกโกอยู่ที่ไวท์ พาเลซ……”

ผู้หญิงคนนี้ในตอนที่พูดประโยคสุดท้าย แม้แต่ริมฝีปากก็ซีดขาวแล้ว

เส้นหมี่เองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเลย

แม้แต่ไวท์ พาเลซยังเกิดเหตุการณ์การระเบิด งั้นเรื่องราวมองดูแล้วยากที่จะรับมือจริงๆ นี่เป็นแผนการชั่วร้ายของไอ้แก่เดรัจฉานคนนั้น ก็คือทำให้แสนรักได้รับบาดเจ็บอย่างหนักก่อน หลังจากนั้นเขาก็ยกกองกำลังบุกเข้ามาอย่างหนัก

งั้นตอนนี้ ม็อกโกกับคุณท่านจะสามารถรับมือได้ไหวหรือเปล่า?

เส้นหมี่เองก็ร้อนรนเหมือนกับมดที่ถูกสุมรัง เธอมองไปที่ด้านหลังแวบหนึ่งมองไปยังชายหนุ่มที่ยังนอนอยู่บนเตียง อีกทั้งนึกถึงสถานการณ์ที่ด้านนอก ในที่สุด เธอก็กัดฟันเอาไว้ หลังจากนั้นเดินเข้าไปแล้ว

แสงดาวได้เห็นแล้ว ก็เดินตามหลังมาด้วย：“คุณจะทำอะไร?”

เส้นหมี่ไม่พูดอะไร ทว่าหลังจากเดินเข้ามา ก็ค้นหาเข็มเงินอันเรียวเล็กออกมาจากกระเป๋ายาของเธอแล้ว

แสงดาว：“……”

ก็อย่างนี้มองดูเธอนำเอาเข็มเงินอันนั้นค่อยๆขยับเข้าใกล้บริเวณลำคอของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง

แม้แต่ลมหายใจเธอยังกลั้นเอาไว้แล้ว

“ฮื่อ——”

ในวินาทีที่เข็มแทงเข้าไปในผิวหนัง ผู้ชายคนนี้เป็นไปอย่างที่เธอหวัง เปิดเปลือกตาขึ้นมาในทันใด

แสงดาวตะลึงไปแล้วสักพัก

เส้นหมี่เอง ก็นิ่งไปเหมือนกัน

เพราะว่า พวกเธอทั้งสองต่างมองเห็นแล้วมือหนึ่งจับเข็มอันเรียวเล็กอันนั้นเอาไว้อย่างแม่นยำไร้ที่ติ ทว่าสายตาที่มองมา ก็ต่างเต็มไปด้วยความรุนแรงและความดุร้าย

นี่คือคนที่มีพื้นฐานไม่เลวคนหนึ่ง ถึงได้มีฝีมือแบบนี้

แสงดาวหลังจากความตกใจได้มลายหายไปแล้ว สิ่งที่สะท้อนกลับมาในสมองสิ่งแรก ก็คือสิ่งนี้

ทว่าเส้นหมี่ ในขณะเดียวกันที่ยืนอยู่ที่ด้านข้างก็คือในสมองเหมือนคลื่นยักษ์ซัดสาดไปมา แต่ว่า ปฏิกิริยาของเธอ ในตอนที่แขนของผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างคนนี้จะขยับ ตาไวมือเร็วกดเธอลงมาเสียแล้ว

“คุณอย่าขยับ เขาถูกฉันฝังเข็มจนตื่น ได้รับความตกใจแล้ว”

เธออดทนต่อความตกใจที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจพูดออกมา

แสงดาว：“……”

ในที่สุดก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนอีก ยืนอยู่ที่ด้านข้าง

เส้นหมี่ถึงได้มีแววตาที่อ่อนโยนลงมา มองไปที่คนคนนี้อีกครั้ง

“พี่ชาย คุณอย่าได้ตกใจไป คุณสลบไปนานมาก ตอนนี้ฉันทำให้คุณตื่นขึ้นมา เป็นเพราะว่าสถานการณ์ด้านนอกค่อนข้างฉุกเฉินแล้ว ฉันอยากจะให้คุณออกความคิดเห็นสักหน่อย คุณอย่าพึ่งร้อนใจ”

เธอปลอบใจเขาอย่างอ่อนโยน พร้อมทั้งดึงเข็มเล่มนั้นที่อยู่บนลำคอของคนคนนี้ออกมาแล้ว

คำพูดนี้พูดออกมา คนคนนี้ระแวดระวังตัวอย่างมากทว่าสีหน้าที่เฉียบคมก็ได้ลดลงมาบ้างแล้ว เขานำมือวางลงมาแล้ว สีหน้าท่าทางก็ค่อยๆปล่อยวางลง

“เกิด……เรื่องอะไรขึ้นแล้ว”

เขาเปิดปากแล้ว ในน้ำเสียงแหบพร่า กับน้ำเสียงในเมื่อก่อนมีความแตกต่าง

เส้นหมี่ไม่ได้สนใจ

เพราะว่า เธอรู้ว่า เขาพึ่งจะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก เส้นเสียงได้รับความเสียหาย ก็เป็นเรื่องปกติ

“ทศราชได้โจมตีเข้ามาแล้ว ตอนนี้ในเมืองหลวงต่างวุ่นวายไปหมดแล้ว เมื่อสักครู่โทรศัพท์ไปหาม็อกโก พูดว่าไวท์ พาเลซด้านโน้นยังได้ยินเสียงของระเบิด งั้นตอนนี้จะทำอย่างไรดี?”

สีหน้าของเธอเป็นกังวลอย่างมากอยู่ที่ด้านหน้าของคนคนนี้นำเอาสถานการณ์ด้านนอกพูดออกมาหนึ่งรอบ

ต่างโจมตีเข้ามาแล้ว?

เขาหลับตาลง ระหว่างคิ้ว แสดงความหงุดหงิดและความโมโหออกมา

“คุณให้ผมได้อยู่เงียบๆสักพัก”

“โอเค”

เส้นหมี่ตอบรับแล้ว

หลังจากนั้น เธอกับแสงดาวก็ออกไปแล้ว

ในวินาทีที่ประตูบานนั้นปิดลง ผู้หญิงทั้งสองคนในเวลาเดียวกันต่างมองมาที่อีกฝ่ายแล้ว

เพียงแต่ว่า เมื่อเปรียบเทียบกับความร้อนรนของแสงดาว เส้นหมี่เล็งมาบนร่างกายของเธอตะครุบเข้ามาแล้ว ที่แท้ ทั้งร่างของเธอต่างอ่อนยวบลงแล้ว หลังจากออกมา ก็ไม่สามารถอดกลั้นต่อไปได้อีกแล้ว

ล้มลงมาบนร่างของเธอแล้ว

“คุณ——”

“ฮื่อ……”

เส้นหมี่ซีดขาวเหมือนกระดาษ ในดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ในวินาทีนี้เม็ดใหญ่ๆหยาดร่วงลงมา

“ตอนบ่ายค่อยว่ากัน”เธออดกลั้นเอาไว้อย่างสุดแรง ที่ด้านหน้าของเธอกดเสียงพูดออกมา

แสงดาวยังรู้สึกได้ว่าไม่ปกติ

งั้นเธอคนนี้ที่ร่วมเตียงเคียงหมอนกับผู้ชายคนนั้นมาตั้งหลายปี ก็ยิ่งต้องรู้แล้ว ผู้ชายของเธอ ไม่มีทางแสดงสีหน้ารุนแรงอีกทั้งโหดเหี้ยมกับเธอแบบนี้

ผู้ชายของเธอ ก็ไม่มีความต่อต้านกับเข็มที่อยู่ในมือของเธอขนาดนั้น

เพราะว่า เข็มเล่มนั้น เคยช่วยชีวิตเขามานับครั้งไม่ถ้วน

หรือจะพูดได้ว่าเขาคุ้นเคยกับเข็ม จะพูดให้ดีกว่านั้น เขาได้นำเอาเข็มอันนี้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไปตั้งนานแล้ว

 เส้นหมี่อยู่ภายใต้การพยุงของผู้หญิงคนนี้ โซซัดโซเซเดินลงมาจากชั้นบนแล้ว